“อู่หยง...เจ้าพูดว่าอะไรนะ!?” ซ่งหานโจวเบิกตากว้าง สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นี้มันคืออะไร
“ท่านแม่ทัพ ท่านหมอฝู่คือบิดาของฮูหยินใหญ่ขอรับ อีกทั้งที่บ้านนั้นยังมี...มีคุณชายใหญ่กับคุณชายรองอยู่ด้วยนะขอรับ และที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ...ฮูหยินใหญ่มีบุตรสาวอายุใกล้เต็มสิบสองหนาวแล้ว คาดว่าน่าจะเป็น...คุณหนูที่ฮูหยินพาหนีไปตั้งแต่อยู่ในท้อง!”
ซ่งหานโจวเข่าอ่อนทรุดกายลงกับพื้นทันทีที่ได้ยินชื่อของอดีตภรรยาและบุตรชายสองคนที่เขาคิดว่าตายจากโลกนี้ไปแล้ว
เขายังจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นได้ดี แม้ระยะเวลาจะผ่านมานานเกือบสิบสองปีแล้ว ใบหน้างดงามที่เต็มไปด้วยความทุกข์ตรมของฝู่หลงฮวายังติดตาเขาอยู่ รวมไปถึงใบหน้าซีดเซียวเขียวคล้ำของบุตรชายทั้งสองของเขาด้วย
แต่ด้วยไม่รู้ว่าอะไรดลใจ เขาจึงได้เลือกที่จะไม่สนใจความทุกข์ทรมานของสามแม่ลูกในตอนนั้น แล้วหันหลังเดินหนีพวกเขาไปกับอนุสาวเยาว์วัยของตัวเอง
กระท
