“สุดท้ายแล้วพวกเราก็มีวาสนาต่อกันถึงเพียงนี้” ไม่ต้องมีใครอธิบาย นายหญิงของจวนตระกูลซ่งก็เข้าใจทุกอย่างได้ทันที เด็กคนนี้คงจะเป็นบุตรสาวของอาจี่ หากจำไม่ผิด เด็กคนนี้เกิดปลายปี ห่างจากหานหนี่ว์ของนางอยู่หลายเดือน อายุก็คงสิบสองย่างสิบสามหนาวเช่นกัน
“ต่อไปนี้ก็อยู่ด้วยกันเสียที่นี่นะ อาจี่ เจ้าพานางไปพักก่อนเถิด”
“เจ้าค่ะฮูหยิน ขอบคุณฮูหยินที่เมตตา” อาจี่เอ่ยขอบคุณ จากนั้นอาจิ้งก็ว่าตามผู้เป็นมารดา
ก่อนออกจากห้องโถงใหญ่ อาจิ้งก็หันกลับไปมองหลีเริ่นหรานด้วยสายเทิดทูนอย่างเปิดเผย ความรู้สึกของเด็กสาวตอนนี้มีแต่คำว่าขอบคุณและขอบคุณ นางคิดไม่ออกเลยว่า หากเมื่อวานคุณหนูไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยนางไว้ ชีวิตในวันนี้ของนางจะเป็นเช่นไร นางอาจถูกขายไปเป็นทาสหรือไม่ก็อาจถูกขายให้หอคณิกาไปแล้ว โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสได้พบหน้ามารดาอีกหรือไม่
หลีเริ่นหรานเห็นสายตาของอาจิ้งแล้วก็ได้แต่ส่งยิ
