“ การที่ท่านทำเช่นนี้กับข้าก็ไม่งามเช่นเดียวกัน เลิกทำกับข้าเช่นดอกไม้ริมทางเสียทีที่ท่านอยากเด็ดดอมเมื่อไรก็มาตามอำเภอใจ ”
“ ข้าไม่เคยคิดกับเจ้าเช่นนั้น ”
“ แล้วท่านจะมาที่นี่ทำไม ”
“ ก็เจ้าเรียกชื่อข้า คิดถึงข้า ”
“ ไม่ต้องมาพูดเลย ท่านตั้งใจมาอยู่แล้วในคราวแรก แต่บังเอิญมาได้ยินที่ข้า เอ่อ... ”
“ เจ้ากำลังร่ำเรียกข้าด้วยความคิดถึงอยู่พอดี ” เขาต่อประโยคให้ จนจบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า ใบหน้างามแดงก่ำ
“ ข้าไม่ได้เรียกท่านด้วยความคิดถึง ข้าเพียงแต่นึกกลัวองค์ชายจิ้งฝู แล้วนึกถึงท่านที่เข้ามาช่วยไว้ได้ทันพอดี ”
นางแก้ตัว เขาจ้องมองใบหน้าหวานนั้นราวจะกลืนกิน
“ แม้เจ้ามิได้เอ่ยถ้อยคำใด ๆ ออกมา แต่หัวใจของเจ้ามันร่ำเรียกข้า ซูเม่ย ” พูดจบเขาก็ช้อนคางของนางขึ้นให้สบตาเขา
“ ข้าจึงต้องรีบมา เพราะหัวใจของข้ามัน
