บทที่6
1088 คำ
“คุณแม่คะ หมามุ่ยกลับมาบ้านแล้วค่ะ”
ธีราดาตะโกนเรียกมารดาขณะเปิดประตูเดินเข้ามาภายในบ้าน แต่พอไม่เห็นมารดา ก็เดินตรงเข้าไปในห้องครัวแทน ด้วยรู้ว่าเวลานี้มารดาคงกำลังเตรียมอาหารมื้อค่ำเพื่อรอเธอกับบิดา
“วันนี้คุณแม่ทำอะไรกินคะ กลิ่นหอมไปไกลถึงหน้าบ้านเลยค่ะ” ธีราดาเอ่ยถามเมื่อได้กลิ่นอาหารโชยมาแต่ไกล
อักษราภัค ผู้เป็นมารดาซึ่งกำลังสาละวนอยู่กับการทำกับข้าวมือเย็น หันมามองลูกสาว พลางเลิกขึ้นสูงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“อ้าว! หมามุ่ยมาแล้วหรือลูก ทำไมแม่ไม่ได้ยินเสียงรถเลย”
“หมามุ่ยเดินมาจากบ้านของแม่เลี้ยงค่ะ” ธีราดารินน้ำจากตู้เย็นมาดื่มดับกระหาย ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วเอ่ยบอกมารดาต่อ “คุณพ่อแวะไปบ้านแม่เลี้ยงก่อนค่ะ คุณพ่อกำลังคุยธุระกับพ่อเลี้ยงอยู่ เดี๋ยวค่ำๆ ก็จะกลับค่ะ”
ผู้เป็นมารดาพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อสังเกตเห็นว่าลูกสาวแย้มยิ้มหวานอยู่แทบตลอดเวลา ใบหน้างามดูมีความสุขมากกว่าทุกวันที่ผ่านมา
“มีเรื่องอะไรให้ดีใจหรือเปล่า วันนี้หมามุ่ยดูแปลกตากว่าทุกๆ วัน”
“ค่ะ คุณแม่” ธีราดารับคำพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง แล้วเอ่ยบอกต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “แม่เลี้ยงบอกว่าพี่เพลิงกับพี่ไฟจะกลับบ้านแล้วค่ะ”
“จริงหรือลูก!!!”
คราวนี้ผู้เป็นมารดาร้องถามเสียงดัง รีบวางตะหลิวในมือลงทันที มีอาการตื่น
เต้นซะยิ่งกว่าลูกสาว นางทั้งรัก ทั้งหลงคุณหนูทั้งสอง เพราะช่วยแม่เลี้ยงรดาเลี้ยงดูอัคนีและอัคคีตั้งแต่แรกเกิดเลยทีเดียว
ธีราดาอดหัวเราะกับท่าทีของมารดาไม่ได้ รู้ว่าท่านรักคุณหนูทั้งสองไม่ต่างจากเป็นลูกของท่านเอง
“จริงค่ะ คุณแม่”
“แล้วคุณเพลิง คุณไฟ จะกลับมาถึงบ้านวันไหน แม่จะได้ทำอาหารไว้รอคุณหนู”
แค่รู้ว่าอัคนีกับอัคคีจะกลับบ้าน ทุกคนก็ดูตื่นเต้นไปตามๆ กัน รวมทั้งอักษราภัคผู้เป็นมารดาของธีราดาด้วย
“ยังไม่ทราบเลยค่ะ คุณแม่ แม่เลี้ยงบอกว่าพี่เพลิงกำลังหาตั๋วเครื่องบินอยู่ จะพยายามกลับบ้านให้ได้ภายในสามวันนี้ค่ะ”
“ถ้ากลับบ้านเป็นการเร่งด่วนแบบนี้ สงสัยคุณหนูทั้งสองถูกแม่เลี้ยงยื่นคำขาดในบางสิ่งบางอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นคงไม่กลับมาง่ายๆ แน่”
“น่าจะเป็นแบบนั้นค่ะ แต่หมามุ่ยไม่รู้ว่าเรื่องอะไร”
“เดี๋ยวแม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว แม่จะไปถามแม่เลี้ยงเอง จะได้กลับบ้านพร้อมกับคุณพ่อเลย”
อักษราภัคเก็บงำความสงสัยไว้ อยากรู้ว่าที่อัคนีกลับประเทศไทยเป็นการเร่ง
ด่วน เพราะรู้เรื่องที่เถ้าแก่ประจงมาทาบทามธีราดาหรือเปล่า
“คุณแม่ไปหาแม่เลี้ยงเลยไหมคะ เดี๋ยวหมามุ่ยทำกับข้าวเองค่ะ”
ธีราดาเอ่ยอาสาเมื่อเห็นว่ามารดามีท่าทีใจร้อน อยากรู้เรื่องของฝาแฝดทั้งสองเป็นอย่างมาก
“ก็ดีเหมือนกัน ถ้ายังงั้นหมามุ่ยทำกับข้าวต่อนะ แม่จะไปหาแม่เลี้ยงเดี๋ยวนี้เลย”
“ได้ค่ะ คุณแม่”
อักษราภัครีบถอดผ้ากันเปื้อนออก คลี่ยิ้มหวานให้ลูกสาว และก่อนจะเดินออกจากห้องครัวก็ไม่ลืมสัพยอกลูกสาวว่า
“หมามุ่ยดีใจที่พี่เพลิงจะกลับบ้านแล้วใช่ไหม”
ธีราดายิ้มเขินอายขณะพยักหน้ารับ หญิงสาวไม่เคยมีความลับกับบิดามารดาแม้แต่เรื่องเดียว
“ค่ะ คุณแม่ หมามุ่ยดีใจมากค่ะ”
“แม่ก็ดีใจเหมือนกัน กลับมาบ้านคราวนี้ คุณเพลิงคงพูดเรื่องจัดงานแต่งงานกับหมามุ่ยให้ถูกต้องตามประเพณี อุ้ย!!! แม่ช้าไม่ได้แล้ว แม่ต้องรีบไปคุยกับแม่เลี้ยง พ่อ
เลี้ยงแล้ว”
ว่าแล้วอักษราภัคก็รีบเดินเร็วๆ ออกจากห้องครัว ปล่อยให้ผู้เป็นลูกสาวได้แต่ยิ้มหวานอายหน้าแดง เมื่อนึกถึงอัคนีคนที่เอ่ยวาจาหมั้นหมายเธอไว้ตั้งแต่แรกเกิด
หลังจากทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ธีราดาได้เข้ามาในห้องนอนของตน ร่างเล็กตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบกล่องไม้สวยหรูมาเปิดออกกว้าง ก่อนจะค่อยๆ หยิบภาพถ่ายที่วางไว้ในกล่องออกมาดูด้วยความทะนุถนอม
ภาพถ่ายที่ถืออยู่ในมือ สร้างรอยยิ้มและความสุขให้กับเธอได้เสมอ เพราะเป็นภาพที่อัคนีหอมแก้มเธอในวันที่เธอลืมตาดูโลก แม่เลี้ยงรดาเป็นคนถ่ายภาพนี้ไว้และได้อัดภาพให้เธอเก็บไว้ดู เพื่อเป็นการยืนยันว่าอัคนีได้จับจองให้เธอเป็นเจ้าสาวของเขา แน่
นอนว่าภาพแห่งความประทับใจเหล่านี้ ทำให้เธอมีความสุขในทุกครั้งที่ได้ทอดสายตามอง
มือเล็กหยิบภาพถ่ายในอิริยาบถต่างๆ ของอัคนี ที่ถ่ายไว้ขณะไปเรียนอยู่ในอเมริกามามอง แล้วพึมพำเอ่ยถามอยู่คนเดียว
“ไปเรียนที่อเมริกาตั้งสามปี พี่เพลิงคิดถึงหมามุ่ยบ้างไหมคะ”
เอ่ยถามคนในภาพไปแล้ว ธีราดาก็ได้แต่ถอนหายใจยาว พลางวางรูปลงในกล่องไม้ตามเดิม เมื่อความจริงแล่นเข้ามาในหัว ก่อนจะบ่นรำพันด้วยความน้อยอกน้อยใจ
“ฮึ! พี่เพลิงไม่มีทางคิดถึงเธอหรอก หมามุ่ย อยู่อเมริกามีแหม่มตาน้ำข้าวให้เขาควงมากหน้าหลายตา เขาไม่มาสนใจผู้หญิงบ้านป่าบ้านดอยแบบเธอหรอก และป่านนี้
เขาก็ลืมเธอไปแล้ว เพราะเขาไม่เคยโทร.มาหาเธอเลย”
ใช่! สามปีที่ไปเรียนต่อในอเมริกา อัคนีไม่เคยโทร.มาหาเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว คงมีแค่เพียงพี่ไฟหรืออัคคีที่โทร.มาหาเธอเท่านั้น ส่วนคนที่เธอมอบหัวใจให้ไม่เคยคิดโทรมาหาเธอเลย แน่นอนว่าเขาคงลืมไปแล้วว่ามีเธอรอเขาอยู่
แล้วจู่ๆ ความคิดหนึ่งก็วิ่งวนอยู่ทั่วโสตประสาท ทำเอาใบหน้างามถึงกับถอดสีซีดกับความคิดนี้
“ถ้าพี่เพลิงกลับมาพร้อมกับแฟนของเขา เธอจะทำยังไง หมามุ่ย”
และยิ่งคิด ก็ยิ่งเกิดอาการหวาดหวั่นระคนเสียใจจนขอบตาร้อนผะผ่าว เพราะมีหลายๆ เหตุผลประกอบเข้ากัน ที่ทำให้เธอคิดว่าอัคนีมีคนรักแล้ว จนกระทั่งเขาไม่คิดถึงเธอเลย
- ผู้เขียน
