ว่าจบผู้หญิงคนนั้นก็อุ้มเด็กชายตัวน้อย และกระชากข้อมือลูกสาวคนเล็กออกไป ปาลิตาทำได้แค่มองตามทั้งสามเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องครอบครัวคนอื่น คนหันมามองหลายสิบ รู้สึกอายจึงขยับกายหมายจะลุกขึ้นยืน ทว่ากลับเจ็บแปลบตรงท้องน้อย
“โอ๊ย...” หล่อนนิ่วหน้า เลื่อนมือลงต่ำไปกุมไว้งอตัวคล้ายกุ้ง โชคดีที่มีผู้หญิงวัยรุ่นใจดีเข้ามาช่วยพยุง ทั้งยังบ่นมนุษย์แม่อารมณ์เกรี้ยวกราดคนนั้นนานสองนาน ปาลิตาส่งยิ้มซีดๆ ไปให้ พลางพึมพำขอบคุณหลังรู้สึกว่าอาการดีขึ้นมาแล้ว
“ขอบใจนะจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไหวไหม ให้หนูพาไปหาหมอหรือเปล่า วันนี้หนูเอารถมา ไม่ได้มีธุระรีบร้อนอะไรต้องไปทำต่อ” สาวนักศึกษาพูดต่อเจื้อยแจ้ว ยังไม่ละมือออกจากต้นแขนหญิงแปลกหน้า
“ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไรจ้ะ พี่ดีขึ้นมากแล้ว”
“แน่ใจนะว่าไม่ได้ตอบเพราะเกรงใจ”
เจ้าหล่อนจี้ถามต่อเสียงห้วนๆ เหมือนไม่เป็นมิตร แต่ไม่ใช่เลย สาวน้อยแค่คิดนิสัยแ
