“เอาอย่างนี้สิคะ ไว้ลูกนุชหายก็กลับมาใหม่ เราค่อยรบกวนคุณเหนือให้ช่วยติดต่อหนูอิงให้ ดีไหมคะ” เสนออย่างรู้ใจลูกสาว
“ดีเลยค่ะคุณแม่ แต่... นุชเกรงใจคุณเหนือจัง” ปรายสายตาอ่อนๆ ไปทางหนุ่มหล่อ อยากให้เขาออกรับหน้าให้ตนเอง
“ได้ครับ เรื่องแค่นี้เอง”
ชายหนุ่มตอบกลับในทันใด ริมฝีปากมีรอยยิ้ม ก่อนจะพูดต่อในสิ่งที่ทำให้สองแม่ลูกหน้าชา “เดี๋ยวไว้ถ้าคุณนุชติดต่อมา ผมส่งข้อความทางเฟซบุ๊กไปบอกน้องอิงให้นะครับ”
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ”
วรนุชยิ้มแทบไม่ออก ในห้องเงียบมากจนเกือบได้ยินเสียงหน้าตัวเองที่แตกยับเยิน ทั้งหล่อนและมารดาต่างพูดไม่ออก ไปไม่เป็น สบตากันปริบๆ เข้าใจความนัยโดยไร้คำพูดใด คำตอบของเขาเหมือนเหน็บไปในตัว ว่าสมัยนี้การติดต่อสื่อสารกันไม่ใช่เรื่องยาก มีสื่อกลางเป็นอินเทอร์เน็ต เมื่อกี้หล่อนก็เพิ่งพูดอยู่หยกๆ ว่าคุ้นหน้าเขาจากในเฟซบุ๊กของอิงธารา ก็มีกันเป็นเพื่อนอยู่นี่นา ทำไมไม่ติดต่อเองล่
