เที่ยงคืนเป๊ะ เมืองเหนือออกจากห้องนอนส่วนตัว มุ่งหน้าไปยังห้องนอนฝั่งตรงข้าม เขากะเวลาพ่อหลับเพราะท่านต้องกินยาก่อนนอนทุกวัน หลังยาออกฤทธิ์จะรู้สึกง่วงและหลับในที่สุด เขาต้องการรู้ว่าต้นตระกูลคุยอะไรกับปาลิตาตอนหัวค่ำ
ไม่รู้ไม่ได้ คนเราถ้ารู้สึกค้างคาใจใจอะไรสักอย่าง จะนอนไม่หลับทั้งนั้น มาถึงหน้าห้อง ไม่เคาะ แต่ส่งไลน์ไปหา
“อ่านไม่ตอบ ได้ เจอดีหน่อยเป็นไง”
เมืองเหนือกระซิบกับตัวเอง มันเขี้ยวหนักมากตัดสินใจยกหลังมือขึ้นเคาะประตูห้องนอนปาลิตา เสียงดังมาก เคาะอยู่ราวสองครั้งประตูก็เปิดออก
“เป็นบ้าอะไรของคุณ นี่มันดึกแล้วนะ”
“ไอ้ต้นมันพูดอะไรกับเธอ” เสียงเขาค่อนข้างเข้ม
“อะไร” ปาลิตาหน้านิ่ว คิ้วขมวด เบื่อเขาจะแย่แล้ว
“ถามดีๆ ก็ตอบมาตรงๆ อย่าลีลาให้มากความ” เสียงดุ ตาดุ จะเค้นเอาคำตอบให้ได้ หล่อนหลบอย่างเร็วเมื่อเขาตะปบมือขึ้นมาจับขอบประตูไว้ ดันออกกว้างเพื่อจะแทรกกายสูงใหญ่เข้ามา
“
