เมียเก็บบำเรอรัก

9

“คุณท่านอยู่ห้องนั่งเล่น กำลังอ่านหนังสือ ส่วนพี่ปริมอยู่ข้างบนบ้านค่ะ” เด็กน้อยตอบฉะฉานยิ้มแย้มแจ่มใส เมืองเหนือเห็นแล้วเอ็นดู ยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กน้อยผู้รัก

“ใบหม่อนไปพักกินขนมในครัวเถอะนะ มีเยอะเลย”

“ขอบคุณค่ะ” เด็กหญิงพนมมือไหว้สวยงาม

เขาส่งยิ้มให้เด็กหญิงตัวน้อยที่เห็นมาตั้งแต่ยังแบเบาะ แม่ของเด็กหญิงทำงานที่บ้านเขามานาน แม่ของใบหม่อนเป็นสาวชาวบ้านๆ ธรรมดา ไม่มีความพิเศษอะไร ไปพบรักกับผู้ชายจากเมืองกรุง ยอมเขาหมดทั้งกายทั้งใจ สุดท้ายถูกเขาทอดทิ้งไปแต่งงานกับผู้หญิงที่ทางบ้านต้องการอยากให้ลงเอยกัน หลังจากนั้นผ่านไปหลายเดือนกว่าจะรู้ว่าท้องก็ปาไปสามเดือน พ่อรู้จักกับผู้ชายคนนั้น เกิดความสงสารต่อแม่ของใบหม่อน ก็เลยรับเข้าทำงาน ให้ที่พักพิง ช่วยส่งเสียค่าเล่าเรียนให้เด็กหญิงใบหม่อนจนกระทั่งถึงปัจจุบัน เวลาผ่านมาหลายปีแล้ว เขายังไม่รู้เลยว่าคนรู้จักของพ่อคนไหนที่เป็นพ่อของเด็กหญิงหน้าตาน่ารักคนนี้

เมืองเหนือมองตามแผ่นหลังซุกซนของเด็กหญิง เอ็นดูความน่ารัก ไร้เดียงสา และความช่างพูดช่างเจรจา ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้าขึ้นไปชั้นสองของบ้าน เมืองเหนือหันซ้ายแลขวามองดูว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่า ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของปาลิตา

เข้ามาถึงหน้าเตียงเห็นหล่อนหลับปุ๋ยก็เอ็นดู ไม่โกรธแล้วที่หล่อนไม่ยอมรับสายทั้งยังปิดเครื่องหนี น่ารักจังเมียเขา

รุดกายไปชิดขอบเตียง วางหัวเข่าลงเพื่อพยุงกายสูงใหญ่ให้ขึ้นไปบนเตียงโดยง่ายดาย ที่นอนยวบลงเล็กน้อยตามน้ำหนักของผู้มาใหม่ เขาเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนข้างปาลิตา มองวงหน้าสวยหวานยามหล่อนเดียงสา ผิวพรรณหล่อนอ่อนเยาว์ราวกับเด็กเล็ก ขาวนวลเนียนเห็นเลือดฝาดหน่อยๆ อดใจไม่ไหว อยู่ใกล้หล่อนทีไรเขามักมีอารมณ์ทางเพศเสมอ

เมืองเหนือโน้มใบหน้าลงใกล้เพื่อแนบริมฝีปากขโมยจุมพิตคนขี้เซา จูบย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไม่รู้สึกตัว มีเพียงเสียงครางน้อยๆ ในลำคอ ก่อนจะเบนใบหน้าไปทางอื่น ทั้งที่ยังหลับปุ๋ย

“จะโดนลักหลับแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”

เขาบ่นเบาๆ แววตาระยิบระยับจับจ้องมองเสื้อเชิ้ตสีขาว มันสวยนะ แต่มันไม่ควรอยู่บนร่างกายของปาลิตาในเวลานี้

และแล้วเมืองเหนือก็ไม่สามารถต้านทาน ความต้องการในส่วนลึกได้ ส่งปลายนิ้วไปแกะกระดุมผ่าหน้าออกจนหมด เสียงหวานครางแผ่วเบาเหมือนลูกแมว ไม่รู้สึกตัวหรอกว่าเขากำลังใช้ใบหน้าซุกไซ้ไปตามทรวงอกอวบใหญ่ใต้บราเซียร์ลูกไม้

เมืองเหนือหน้ามืดตามัว ใช้นิ้วโป้งสะกิดยอดอกจนมันชูชันตอบรับ ก่อนเขาจะจัดการปลดมันออกให้พ้นทาง

“คุณเหนือ... อย่าค่ะ...” หล่อนรู้สึกตัวแล้ว ตกใจมาก พยายามขยับหนีทว่าถูกเขาจับไว้ ตราตรึงกายงดงามไม่ให้หนีไปไหน “ไม่ได้นะคะ ทุกคนอยู่ข้างล่าง จะขึ้นมาตอนไหนก็ไม่รู้”

“ช่างหัวเขาสิ อย่าดื้อน่าปริม เราต้องทำเวลานะ ฉันไม่อยากให้ใครมาเห็น” เสียงเขากระเส่า

ปาลิตาส่ายหน้าไปมา พยายามใจเย็นเจรจา น้ำตาหล่อนจวนเจียนจะเอ่อคลอ เสียใจที่ถูกเขาข่มเหงทั้งร่างกายและจิตใจมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา หนีไปเรียนต่อในกรุงเทพก็แล้ว เขายังไม่วายตามไปรังแก ไม่รู้เกลียดแค้นอะไรหล่อนนักหนา

“อย่าทำอย่างนี้ พอเถอะนะคะ” เสียงปาลิตาสั่นเครือ ความรู้สึกส่วนลึกสั่งน้ำตาให้ไหลออกมา

“ไม่พอ เมื่อคืนฉันยังไม่ได้ มิหนำซ้ำจะกลับบ้านยังไม่บอกก่อนอีก เธอต้องถูกลงโทษ รู้ไว้ซะ ปาลิตา”

เขาแย้ง ไม่แคร์สักนิดว่าน้ำตาใครจะไหลริน คนอย่างเมืองเหนืออยากได้อะไรก็ต้องได้ และใครก็ห้ามขัดใจเขาด้วย

“อย่า... คุณเหนือ...”

หญิงสาวย่นลำคอหลบปลายจมูกซุกซน ครางฮือประท้วงปลายนิ้วเขาที่รุกล้ำเข้ามาในกายสาว หล่อนเกร็งหน้าท้องแอ่นกายรับตามจังหวะการถอดถอน เริ่มมีอารมณ์คล้อยตามเขาเหมือนทุกครั้งที่ได้ใกล้กัน เสียงหวานครางถี่ นิ้วเขาขยับรุนแรงมากขึ้น มาก... และยิ่งมากขึ้นทุกจังหวะ เจ้าของร่างกายแทบทนไม่ไหว กำมือรอบต้นแขนกำยำ จิกปลายเล็บเอาคืนเขาบ้าง

โทรศัพท์เขามีสายเรียกเข้า หล่อนเห็นเขาหยิบออกมาดูแว้บเดียวเท่านั้นก็ตัดสินใจโยนทิ้งออกห่างจากตัวเอง เบอร์ที่โชว์บนหน้าจอทำให้หล่อนเจ็บแปลบรู้สึกชาไปทั้งหัวใจ ผู้หญิงคนนั้นคือคนสำคัญ คือผู้หญิงที่คุณเปรมอยากให้เมืองเหนือลงเอยด้วย

คุณหนู ‘อิงธารา วรรณรัตน์’ ลูกสาวคนเล็กของคุณทรงพล นักการเมืองท้องถิ่นซึ่งเป็นผู้มีอิทธิพลในจังหวัดนี้ อีกทั้งยังเป็นเจ้าของธุรกิจปางไม้รายใหญ่ในภาคเหนือ หน้าตาสะสวย การศึกษาดี ชาติตระกูลมีเกียรติ แตกต่างจากหล่อนโดยสิ้นเชิง

ปาลิตา เด็กกำพร้า พ่อเขารับมาอุปการะ เลี้ยงดูปูเสื่อเพื่อจุดประสงค์อะไรก็ไม่รู้ หล่อนกลัวจับใจ กลัวจะเป็นจุดประสงค์ที่ทุกคนในไร่นี้ต่างพากันนินทา คือเลี้ยงต้อยหล่อนไว้เป็นเมียเก็บ

น้ำตาหล่อนไหลรินผ่านหางตาด้วยความรู้สึกอดสู รังเกียจและขยะแขยงร่างกายสกปรกของตัวเองที่ถูกเมืองเหนือครอบครองไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทั้งหมดนี้ถูกสั่งให้เก็บเป็นความลับจนวันตาย

แต่ความลับมันจะมีในโลกจริงๆ เหรอ ในเมื่อสภาพร่างกายและจิตใจหล่อนในวันนี้ ไม่พร้อมแบกรับความเจ็บอีกต่อไป รอเพียงเวลาเท่านั้นที่จะมาเปิดเผยทุกสิ่งทุกอย่าง เปิดเผยให้เขารู้ถึงการมีตัวตนของสิ่งสำคัญบางอย่าง ที่เขาไม่ตั้งใจทำให้เกิดขึ้นมา