8
1079 คำ
“เอ่อ... จ้ะ” พ่อวัวสันหลังหวะหลบตาเล็กน้อยขณะตอบ กลัวตัวเองจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย ช่วงนี้อารมณ์เมียยิ่งไม่คงที่
“แย่มาก ผู้ชายนิสัยแบบนี้กันทั้งโลกเลยเหรอไง” กษมาสบถเบาๆ ไม่ให้ลูกได้ยิน น้ำเสียงและสีหน้าจริงจังมาก สมัยก่อน ธาวินเองก็ทำแบบนั้น รวบหัวรวบหางมีสัมพันธ์กับหล่อนเพราะหึงที่มีคนเข้ามาจีบเยอะ กลัวหล่อนจะเผลอใจไปรักคนอื่น
คิดได้ยังไงก็ไม่รู้ ดูถูกความรักที่หล่อนมีให้เขาสุดๆ ไปเลย! ก็เพราะมีหนแรกในวันนั้น หนสองในวันต่อๆ มาก็เลยเกิดขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด ผลคือได้น้องวินมาอยู่ในท้องโดยที่เขาไม่รู้ตัว ส่วนหล่อนเองก็ไม่มีหน้ากลับมาบอก ต้องหลบหนีหนี้สินที่มีต่อเขาไปกับบิดามารดา
“ไม่หรอกจ้ะ ไม่ใช่ทั้งโลกหรอกนะ” โอ๋เมีย จับหัวเข่าหล่อน กลัวจะถูกพาลโกรธไปอีกคน
“ก็อย่างที่พี่เล่าไปนั่นแหละ ถึงเราชวน มันก็ไม่อยู่กิน มันอยากกลับไปหาน้องปริมเร็วๆ พวกมีเมียแล้วแต่ปากแข็งก็งี้ มีชนักติดหลังต้องรีบกลับบ้าน กลัวเมียเก็บของตัวเองจะเถรไถล ทั้งยังกลัวเมียตัวเองจะได้อยู่กับพ่อสองต่อสอง”
“พี่เก้า จะพูดอะไรก็ให้เกียรติผู้หญิงหน่อยสิคะ เพื่อนพี่ไม่เห็นแสดงออกให้ใครเห็นสักนิดเลยว่ามีเมียแล้ว”
สะบัดหางเสียงใส่สามี ก็เหมือนเรื่องของเราสมัยเก่าๆ นั่นแหละ ในขณะที่หล่อนลำบากทำงานหาเงินเลี้ยงลูกคนเดียว เขายังทำตัวโสดลอยไปลอยมา ไม่รู้ ไม่ตามหาเลยว่าหล่อนจะเป็นตายร้ายดียังไง นึกถึงแล้วน้ำตาเกือบจะไหล
“โธ่... แล้วที่รักจะให้พี่พูดยังไงล่ะครับ ก็มันจริงนี่นา”
“หยุดพูดไปเลย เพื่อนกันยังไงก็เข้าข้างกันอยู่ดี”
“เมียจ๋า... อย่าโกรธพี่สิครับ”
หล่อนมองแรง มองค้อนหนึ่งที ก่อนจะผลุนผลันลุกจากโซฟาออกไปจากห้องนั่งเล่น ทำเอาธาวินหน้าเอ๋อไปเลย ไม่คิดว่าจู่ๆ เมียรักจะจับเรื่องนั้นมาชนเรื่องนี้จนงอน สุดท้ายต้องวิ่งไปง้อตามระเบียบ
สองข้างทางมีต้นไม้ใบหญ้า ขนานข้างยาวไกลสุดลูกหูลูกตา เมืองเหนือลดกระจกลงสูดกลิ่นธรรมชาติตลอดเส้นทางจนกระทั่งถึงบ้านที่อยู่ห่างจากบ้านธาวินราวยี่สิบกิโลเมตร มาถึงเขตไร่ปุ๊บฝนก็ตกลงมาเทน้ำเทท่า เมืองเหนือหมุนพวงมาลัยรถยนต์ผ่านรั้วหน้าบ้านเข้ามา มีรถยนต์ป้ายทะเบียนคุ้นเคยขับสวนออกไปพอดี ฝนตกหนักทำให้เขาไม่เห็นหน้าคนในรถ แต่สามารถคาดเดาได้ว่าน่าจะเป็นน้าบุหงา เจ้าของร้านเค้กในตัวเมือง
น้าบุหงาเป็นแม่ม่ายทรงเสน่ห์คนหนึ่งประจำจังหวัด หน้าตาสะสวยแม้อายุจะเลยสี่สิบแล้วก็ตาม คอยตื้อตามจีบบิดาเขาราวกับเป็นสาววัยแรกรุ่นมาหลายเดือน แต่บิดาเขาก็วางตัวดี ไม่ทำตัวให้อีกฝ่ายมีความหวัง หรือคิดไปเอง ท่านวางตัวดี เว้นเลี้ยงต้อยปาลิตาหวังได้หล่อนมาเป็นเจ้าสาวในอนาคต เรื่องนี้เขาโคตรจะรับไม่ได้ เมืองเหนือขับรถเข้ามาจอดในโรงเก็บรถข้างบ้าน ลุงเติมกุลีกุจอมาจากในบ้าน
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณเหนือ ไปกรุงเทพคราวนี้อยู่หลายวันเลยนะครับ ลุงกับยายน้อมบ่นคิดถึงทุกวันเลยครับ”
“ครับ ลุงเติมช่วยถือถุงขนมจากเบาะหลังเข้าบ้านทีนะ”
“ได้ครับ”
เมืองเหนือเดินย่างสามขุมเข้าไปในบ้าน ขนมพวกนั้นภรรยาของธาวินให้น้องวินเอามาให้ก่อนกลับ เพราะทำไว้หลายอย่าง เขาก็เลยพลอยได้กิน กษมาเป็นผู้หญิงสวย น่ารัก ใจดี ไม่รู้ว่าในโลกนี้ยังจะมีผู้หญิงแบบนั้นเหลืออยู่ไหม ถ้ามีจริง พนันได้เลยว่าเขาต้องเข้าไปจีบ
“ซื้อขนมจากกรุงเทพมาเยอะแยะเลยนะครับ” ลุงเติมถือถุงขนมเต็มสองมือ เดินเหยาะๆ อยู่ข้างหลัง ยิ้มแย้มแจ่มใสตามสไตล์ บางทีเขายังนึกอยากเป็นลุงเติม เผื่อหน้าตาจะได้หายบึ้งตึง
“เปล่าครับ ขนมของน้องกั้ง”
“อ๋อ คุณเหนือไปเที่ยวบ้านคุณเก้า”
“ใช่ครับ ไปมาเมื่อกี้”
“คิดถึงคุณเก้านะครับ ลุงไม่เห็นเขานานแล้ว”
“มันสบายดีครับลุง ช่วงนี้ลูกกำลังโต งานในไร่ก็ยุ่ง เมียก็สวยไม่สร่างยังต้องตามเฝ้า ถ้าบ้านเราไม่มีงานอะไรมันคงหาเวลาแวะมายาก”
ทั้งที่ก็ใกล้กันแค่นี้ แต่ส่วนใหญ่เขาจะเป็นฝ่ายไปหามากกว่า ก็คนมันว่างนี่นา เรื่องงานก็ทำเป็นวันเป็นเวลา นอกเวลาก็เที่ยวบ้างอะไรบ้าง เขาชอบลูกๆ ของไอ้เก้า น่ารักทุกคน
โดยเฉพาะพี่ใหญ่ของบ้านอย่างน้องวิน เขาอยากมีลูกฉลาดแบบนั้นบ้าง อืม... พูดถึงเรื่องลูกแล้ว เขาก็ชักจะอยากมีแล้วสิ
“ลุงเติม มีใครอยู่บ้านบ้างครับ” เอียงใบหน้ากลับไปถาม
ลุงเติมยิ้มกว้าง “อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาครับ คุณท่านก็อยู่ คุณปริมก็อยู่ เธอเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพวันนี้เองครับ”
“ถึงบ้านแล้วแต่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ มันน่านัก”
“ฮะ คุณเหนือว่าอะไรนะครับ”
“อ๋อ เปล่าครับ”
“งั้นลุงขอตัวเอาขนมไปไว้ในครัวก่อนนะครับ”
“ครับ ตามสบาย”
ลุงเติมนำขนมหลายถุงไปให้ภรรยา ซึ่งเป็นแม่บ้านจัดใส่จานไปเสิร์ฟ ทางด้านเมืองเหนือนั้นเดินย่างสามขุมเข้ามาในตัวบ้าน แฉลบสายตาหาเรื่องมองรอบอาณาบริเวณแต่ก็ไม่เห็นใคร
ไกลลิบตาเห็นใบหม่อน เด็กชาวบ้านที่ตามแม่มาเรียนและช่วยทำงานบ้าน ขะมักเขม้นปัดฝุ่นบนโต๊ะตั้งกรอบรูปครอบครัว เขาหันหน้าไปมองน้องครู่เดียวก็ยกมือกวักเรียกให้เข้ามาหา
“คุณเหนือ...” เด็กหญิงวัยสิบสองขวบยิ้มกว้างเห็นฟันขาว เข้ามาใกล้ และพนมมือขึ้นสวัสดีคุณเจ้าของบ้านแสนใจดี
“สวัสดีค่ะคุณเหนือ มีอะไรจะให้ใบหม่อนรับใช้หรือเปล่าคะ” เด็กน้อยมารยาทดี มีผู้ใหญ่หลายคนคอยช่วยอบรมสั่งสอน
“มีจ้ะ ใบหม่อนเห็นคุณท่านกับพี่ปริมไหม”
- ผู้เขียน
