ราตรีเบือนหน้าออกไปสู่ความเวิ้งว้างของท้องฟ้าเบื้องทิศตะวันตก ความเวิ้งว้างที่แลเห็นตรงหน้านั้นไม่ต่างอะไรกับชีวิตของหล่อนในตอนนี้ พระอาทิตย์สีส้มดวงกลมโตกำลังลอยเรี่ยต่ำลงทุกขณะ ราตรีคลายผ้าขาวม้าที่โพกใบหน้าเอาไว้ มือเรียวยกขึ้นปาดสายเหงื่อรินไหลลงอาบนวลแก้มแดงระเรื่อ
“ข้าถามจริงๆ เถอะ จนป่านนี้แล้วเอ็งยังรอไอ้เชิดอยู่อีกหรือวะราตรี”
สุ้มเสียงของกำนันทองฟังดูจริงจัง
“บางทีพี่เชิดอาจจะกลับมาหาฉันกับลูก”
ราตรีตอบด้วยสุ้มเสียงซึ่งไม่มีความหนักแน่นเอาเสียเลย อันที่จริงหล่อนพยายามถามไถ่กับทางอำเภออยู่บ่อยครั้ง ยังคงรอคอยด้วยความร้อนใจมาโดยตลอด แต่คำตอบก็ยังคงเงียบงันอยู่ในสายลมแห่งโชคชะตาที่พัดพรากชายคนรักจากไป ทางการบอกว่าเชิดหายไปพร้อมกับทหารอีกห้าคนที่ออกลาดตระเวนอยู่ตามแนวตะเข็บชายแดนพม่า ก่อนจะหายสาบสูญมาจนถึงทุกวันนี้
“สองปีผ่านมาแล้วนะ... เอ็งต้องยอมรับว่ามันอาจจะตายไปแล้วก็ได้”
