เชิดขยับถี่ ราตรีหน้าตาบูดเบี้ยว มือทั้งสองข้างจิกเกร็งอยู่กับขอบหน้าต่าง ริมฝีปากเผยออ้า หายใจพะงาบๆ บางครั้งดวงตาก็เหลือกลอยไปด้วยความรูสึกเสียวซ่านระคนเจ็บแปลบในบางจังหวะที่แก่นกายกระหน่ำเข้ามาอย่างหน่วงหนัก
“เบาๆ ก็ได้พี่เชิด กลัวลั่นทมได้ยิน”
ราตรีกระซิบกระซาบเสียงกระเส่า ด้วยเกรงว่าเสียงกึกกักเพราะขอบเตียงที่เคลื่อนไปกระแทกผนังอยู่ในตอนนั้นอาจรบกวนการหลับนอนของน้องสาวซึ่งนอนอยู่ในห้องติดกัน
“ช่างเถอะ... ตอนนี้ข้าเบามือไม่ได้แล้ว ก็เอ็งเย้ายวนใจเสียเหลือเกิน”
เชิดรู้ว่าอารมณ์ของตัวเองกำลังพลุ่งโพลงเกินกว่าจะนึกถึงสิ่งอื่นใดเหมือนอย่างที่ราตรีว่า จึงตั้งหน้าตั้งตากระหน่ำความแข็งแกร่งเข้าใส่ร่างของหล่อนไม่ยั้ง
“ฉันจะถึงแล้วพี่เชิด”
ราตรีให้สัญญาณ แผ่นหลังบอบบางแอ่นระแน้ กระถดบั้นท้ายเข้าปะทะกับหน้าท้องของสามีเป็นจังหวะเสียงดังบลั่บๆ กระทั่งเชิดบรรลุความปรารถนาไปในที่สุด
“อ๊า...
