อธิคุณตื่นเช้ามาทำมื้อเช้าให้ต้องใจทานเหมือนปกติ เขาส่งยิ้มให้เธอที่เดินมานั่งยังเก้าอี้ทานข้าวประจำตัวเอง ทั้งๆ ที่บอกตัวเองแล้วว่าจะไม่ทานอาหารที่เขาทำให้ในเช้านี้ จะออกไปทำงาน แต่เธอก็แพ้กลิ่นหอมๆ ของกับข้าวที่เขาทำจนต้องมานั่งที่นี่แหละ และพอนั่งจานสเต๊กปลาแซลมอนก็มาวางตรงหน้า
“พี่ทำสเต๊กปลาแซลมอนนะวันนี้” เขาวางจานเธอที่จัดตกแต่งสวยงามไว้ตรงหน้าเธอและจานของตัวเองพร้อมดึงลากเก้าอี้ออกมานั่ง
“ขอบคุณค่ะ” แม้จะเกลียดเขา แต่ก็ไม่อาจทิ้งอาหารตรงหน้าไปได้ มันทั้งหอมและยั่วยวน และไม่ลืมขอบคุณคนทำแม้ไม่อยากจะพูด แต่ก็เคยชินติดปากเลยพูดออกไป
“ทานเถอะ จะได้รีบไปทำงาน วันนี้ไปอยู่เวรด้วยนี่ มีเวรหน้าโรงเรียนด้วยไหม”
“ค่ะ” เธอตอบแค่สั้นๆ ทั้งๆ ที่ความจริงไม่มีเวรอะไรเลย แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารฝีมือเขา จะว่าไปตั้งแต่มีเชฟระดับภัตตาคารโรงแรมระดับเจ็ดดาวมาอยู่ด้วย ก็ดีเหมือนกัน เพราะได้กินอาหา
