เจ้าบ่าวในป่ามาร

ได้เจอแล้วล่ะ จะหนีไปไหน

ตอนที่ 11

หล่อนต้องอยู่มุมใดมุมหนึ่งในสถานที่แห่งนี้อย่างแน่นอนกลับไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่รถก่อนดีกว่า ไว้ใจเย็นเมื่อไหร่ค่อยขึ้นมาอีกครั้ง

ทางด้านเมี่ยงเมรัยนั่นเพราะข้อความที่เป็นปริศนานั่นหรือเปล่า ที่ทำให้หญิงสาวร่างระหง อยากจะพิสูจน์นักหล่อนเชื่อแน่ว่าเป็นเขาแน่นอนต้องเป็นเขาแต่เขาอยู่ที่ไหนกัน..หลังจากที่หญิงสาวสอดส่ายสายตาเมียงมองเหมือนกันแต่เมื่อไม่พบร่างของเขาหล่อนก็ละความสนใจเดินตรงเข้ามาหาสุลิษา

“เมี่ยงนี่แกไปไหนมาปล่อยให้ฉันคอยอยู่นี่เกือบนานเลยล่ะ”

“ ขอโทษจ้ะ ลิษา ฉันลงไปดูรถ เอาของไปเก็บไว้เท่านั้นเอง” สุลิษาเปิดยิ้มทักทายเพื่อนรักแต่เมี่ยงเมรัยนั้นก็ยังคลับคล้ายเหมือนคนมีเรื่องในใจที่พลอยทำให้กังวล

และใช่แล้ว..ในใจของเมี่ยงเมรัยคิดถึงพี่บุ้น ถ้าเป็นไปได้ หล่อนอยากให้เขาโผล่มาทางนี้ แถวนี้แต่ก็คิดไว้เท่านั้นล่ะจากนั้นทรุดลงนั่งอีกครั้งที่พนักเบาะตัวเดิมนุ่มก้นจากนั้นทั้งสองสาวก็คุยด้วยเรื่องสัพเพเหระจุกจิกประสาผู้หญิงที่ไม่ได้พบเจอกันมานาน

และจนกระทั่งเวลาผ่านไปนานเท่านานนั้นเอง เมี่ยงเมรัย เลยไม่รู้ว่า เขา คือชายหนุ่มที่ดวงตายิ้มวาบ ผิวขาวจัด ดวงตาของเขา นั้นมาดหมายมีประกายบางอย่าง แค่ดวงตาของเขากระทบกับร่างและสีอาภรณ์ที่หล่อนสวมใส่มาเท่านั้นในเวลานี้

เขาก็แน่ชัดแล้วว่า นั่นคือ เมี่ยงเมรัยอย่างแน่นอน หล่อนไม่ได้ปฏิเสธและมดเท็จต่อเขา หล่อนนั่งอยู่ที่บริเวณชั้นสามนี้จริงๆ ในศูนย์อาหารที่ล้วนหลากด้วยอาหารมากมาย และจำนวนฝูงชน ที่เข้ามาเป็นลูกค้า หล่อนทรุดนั่งอยู่ตรงนั้น แต่ก็ไม่ยักกะนั่งอยู่คนเดียว เพื่อน.. คงเป็นเพื่อนที่หล่อนว่า คราวแรกบุลิศนึกว่าเพื่อนผู้ชายด้วยซ้ำไป แววตาของเขาไม่พอใจขึ้นมานิดหนึ่ง เลยถึงกับเดินเข้ามาสำรวจตามหาเมื่อเห็นแล้วก็ยิ้มส่งไปให้ แต่หล่อนคงไม่เห็น เพราะไม่ได้เบือนจ้องมาทางเขา อิ่มใจ กับดวงตาที่เอ่ยจ้องร่างระหงสวยหวานนัก หล่อนสวยมานานแล้ว สวยเสมอในจิตใจของเขา จนกระทั่งบุลิศแอบหลงรักมานานโดยไม่รู้ตัว

แต่เขายังข้องใจในเรื่องเดิม ในเรื่องอดีตที่เขาอยากจะเอ่ยถามนั่นคือ พี่บุ้นเคยขอหมั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง ทำไม เมี่ยงถึงปฏิเสธ เพราะเหตุผลอะไร ตอบให้ชัดๆหน่อยสิ ถ้ามีเหตุผลดีๆ จะไม่เคือง แต่ถ้าไม่มีล่ะ มีเรื่อง.. เพราะเขาไม่ต้องการให้หล่อนยอกย้อนใส่เขา

เขายังนิ่งสังเกตที่เดิม ภายนอกร้าน ซึ่งด้านในกรุด้วยกระจกใสสามารถมองผ่านเข้าไป ร่างของหล่อนจึงแจ่มชัดในสายตาของเขา

“ เอ ฉันเริ่มรู้สึกว่า เหมือนจะ มีใครจ้องสายตามาที่เธอนะเมี่ยง” สุลิษาซึ่งไม่เคยรู้จักชายหนุ่มมาก่อน ก็ย่อมต้องงงงันเป็นธรรมดาเมื่อหล่อนเหลือบสายตาไปมองเห็นเข้า เห็นแววตาของชายหนุ่มท่าทางสง่างามสูงโปร่งจ้องเหลือบสายตามาทางเมี่ยงเมรัยเพียงคนเดียวเท่านั้น หญิงสาวเลยเงยหน้าขึ้นไปบ้างพอปะทะกับดวงตาคมคู่นั้นเรียวปากของหญิงสาวคลี่ด้วยยิ้ม

ชายหนุ่มยังคงยืนจ้องอยู่อย่างนั้น จากนั้นเขาเห็นความหมายจากแววตาของหล่อนเมื่อเมี่ยงเมรัยกระตุกสายตาขยิบและพยักหน้าให้ ไม่รีรอเลย จากนั้นเขาก็เดินก้าวเข้ามาข้างในทันที ยิ่งสุลิษาได้เห็นบุคลิกและหน้าตาที่คมคายของผู้ชายหนุ่มคนนี้แล้ว ถึงกับสะเทิ้นอายทีเดียว ถึงกับคิดในใจว่า ผู้ชายอะไร หล่อเป็นบ้าเลย ร่างสูงโปร่งก้าวตรงมาหยุดตรงหน้าหล่อน แน่ล่ะ เขาต้องรอให้หล่อนเชื้อเชิญ ที่นั่งนั้นว่าง สามารถนั่งได้อีกสองคนด้วยซ้ำ

“จะไม่เชิญให้ผมนั่งบ้างหรือครับ”จนกระทั่งเขาต้องเอ่ย

“เชิญนั่งค่ะ เมี่ยงมาเดินเล่นที่ห้างค่ะรู้สึกเบื่อๆ ไม่สบายใจพอดีชวนลิษามาด้วยรู้จักกันไว้สิคะนี่สุลิษาเพื่อนของเมี่ยงเมื่อตอนที่เราเรียนมหาวิทยาลัยกัน”

ชายหนุ่มเจ้าของดวงตายิ้มแย้มและมีความอบอุ่นในดวงตาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่กระแสเสียงของเขาช่างเพราะนักหนานุ่มกังวานจนสุลิษาฟังแล้ว ขนลุกอายๆเขินไม่กล้าเงยหน้าไปสบตามองเขาตรง

“สวัสดีครับคุณลิษายินดีที่ได้รู้จักขอบใจน้องเมี่ยงที่แนะนำให้พี่รู้จักเพื่อน”

“ค่ะ”เมี่ยงเมรัยหลุดคำออกมาเบาๆจนเขามีความรู้สึกว่า น้ำเสียงของหล่อนเบามาก ชายหนุ่มเปิดยิ้มอีกครั้งที่ใบหน้าแจ่มใสสว่าง หากแต่ก็จ้องจับอยู่ที่เมี่ยงเมรัยเพียงคนเดียว และเมื่อเมี่ยงเมรัยทักทายเขาแล้วชวนเขามาแล้ว

หากแต่หญิงสาวก็นึกไม่ออก

ว่าจะเอ่ยคุยกับเขาด้วยเรื่องอะไรดีเพียงแต่หัวใจของหล่อนเต้นแรงมาก เพราะไม่นึกคิดว่าจะได้พบกับเขาอีกครั้ง

“พี่บุ้นมาเดินที่ห้างคนเดียวหรือค่ะ”

“ครับ”ดวงหน้าสว่างมีความสุภาพฉายเต็มตอบด้วยรอยยิ้มที่กระจ่างแจ้งชมพูอมแดง บุลิศเป็นคนที่มีผิวพรรณดีสง่างามจริงๆ

“แล้วยังคิดว่าพี่จะมากับใครล่ะ”เขาอดนึกถามต่อไม่ได้ เพราะนึกสงสัยเหมือนกัน

“ อ้าว ก็พี่บุ้นได้ นัดกับใครไว้หรือเปล่าล่ะคะ”

“ เปล่า พี่ไม่ได้นัดกับใครไว้หรออก แต่นัดกับหัวใจตัวเองไว้ล่วงหน้า” เขาเอ่ยบอกถ้อยคำหวานๆนั้นซาบซึ้งนัก และมันแทรกไปอยู่กลางใจของเมี่ยงเมรัยได้ไม่ยาก รวมทั้งสุลิษาเองก็เกิดอาการสะเทิ้นอายด้วยเหมือน ที่ชายหนุ่มตรงหน้าหน้าตาดีอย่างมากๆเป็นเทพบุตรใน ฝันและในสายตาของสาวๆได้ทุกคนเลยทีเดียว เขามาจีบเพื่อนรักของหล่อน สุลิษาไม่น่าจะเข้ามานั่งเป็นกอขอคออย่างนี้เลย เพราะดูจากนัยน์ตาแล้วจุดประสงค์ของชายหนุ่มคนนี้คงอยู่ที่มาเกี่ยวพันข้องแวะกับเมี่ยงเมรัยคนเดียว

เมี่ยงเมรัยก็เป็นผู้หญิงที่สวยงามจับใจอย่างหาได้ยากคนหนึ่ง และเมี่ยงเมรัยก้มหรุบเปลือกตาลงต่ำ ไม่อยากฟังถ้อยคำหวานๆแบบนี้ หล่อนชักจะเอียนเหมือนกัน เบื่อด้วย ถ้าหากเขาเอาความหวานแบบนี้ไปมอบให้ใครอีกคน

บรรยากาศนั้นเริ่มผ่อนคลายจากนั้นเขาเอ่ยอีก

“แล้วเมี่ยงล่ะครับได้นัดกับใครไว้หรือเปล่าล่ะ”

“เมี่ยงมาที่นี่คนเดียวค่ะ เบื่อก็เลยอยากแวะเข้าห้าง พอดีลิษาโทร.มา ทีแรกว่าจะกลับแล้ว ก็รอและอยู่ต่อ”

“เหรอ พี่เองก็เหมือนกันเลี้ยวรถเข้ามาจอด ก็มองไปเห็นรถคุ้นตา คิดว่าเมี่ยงแน่ แล้วก็เลยเดินออกตามหา”

หญิงสาวหัวเราะคิกคักอย่างเห็นเป็นเรื่องสนุกสนานที่ได้ยั่วเขา