เจ้าบ่าวในป่ามาร

มาดูแลกิจการชั่วคราว

ตอนที่ 2

คนเหล่านี้เป็นคนใช้เก่าแก่จากกรุงเทพ เคยเป็นทั้งแม่นมและพี่เลี้ยง และเป็นคนเชียงใหม่แต่โดยกำเนิด

ดังนั้นช่วงเวลาที่บุลิศมาพักผ่อนอาศัยอยู่ที่นี่จึงเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขบิดาและมารดาที่อยู่กรุงเทพก็เดินทางมาที่เชียงใหม่เป็นครั้งคราวก็เนื่องจากเป็นห่วงบุตรชายที่อาศัยเหมือนอยู่คนเดียว ถึงแม้ทั้งคู่ต้องการฝึกบุตรชายแต่ก็ไม่คิดปล่อยปละเสียทีเดียวอยู่ทางกรุงเทพก็โทร.มาถามแม่เครือออน แม่นมในอดีตซึ่งเคยเลี้ยงดูบุลิศ กับคำวัน พี่เลี้ยง

อาจจะเป็นเพราะว่าเดือนนี้เพิ่งเริ่มต้นฤดูหนาวกระมัง บางครั้งชายหนุ่มสวมเสื้อแบบสบายค่อนข้างบางและตามใจตัวเอง หากเดินไปไหนมาไหนแบบอิสระ เขาไม่มีบอดี้การ์ดพวกคนคุ้มกัน และไม่ชอบ เนื่องจากเขาไม่ใช่ผู้มีอิทธิพล ใครจะมารู้เล่าว่า เมื่อเพียงแค่เขาหันขวับเท่านั้นสายตานับสิบคู่ของสาวๆที่อยู่ใกล้และอยู่ริมถนนเดินผ่านสวนทางกับที่ยืนตาค้างอยู่หน้าประตูอาคารสำนักงาน แทบจะอุทานออกมาพร้อมกัน ราวกับนัดทันที

“ว้าว เทพบุตรส่งมาเกิด ทำไมถึงได้หล่ออย่างนี้”

“โอพระเจ้าจอร์จอยากได้เขาเป็นแฟนจังเลย”สาวนางหนึ่งเอ่ยขึ้นดังนั้น แต่คนที่ถูกเอ่ยกลับเก็บเงียบด้วยท่าทีสุภาพแบบเรียบๆแต่ก็ดูเรียบร้อย

เนื่องจากบุคลิกที่ชวนดูสง่ากับความสูงของเขาผิวของหนุ่มน้อยที่อมสีชมพูแดง กำลังจะพาฝีเท้าก้าวไปเรื่อยๆและอีกไม่นานคงถึงที่หมาย อันที่จริงหนุ่มหล่ออย่างเขา น่าจะขับรถแทนการเดินแต่ความเป็นจริงแล้วสุภาพบุรุษหล่อเหลาผู้นี้มีรถรถของเขาหรูหราและแพงลิบลิ่วเพราะต้องนำเข้ามาอย่างเดียวเป็นรุ่นใหม่เอี่ยมที่เศรษฐีในเมืองไทยพากันคลั่งไคล้อยากจะจับจองเป็นเจ้าของ หากแต่ว่าที่เขามุ่งเดินมาทางนี้ เพราะมีนัดกับพันธกิจหนุ่มน้อยวัยไล่เลี่ยกันซึ่งเป็นเพื่อนสนิท

ความเป็นเมืองใหญ่จึงผุดขึ้นด้วยภาพของตึกระฟ้าที่ยืนทะมึนอยู่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยสีสันการออกแบบตกแต่งอย่างที่เรียกว่าอาคารสำนักงาน บางแห่งเป็นที่พักอาศัยแบบไลฟ์สไตล์ของคนกรุง อาคารที่ออกแบบด้วยกระจกเป็นแท่งตึกสี่เหลี่ยมบ้างเป็นสามเหลี่ยม บ้างเป็นรูปหุ่นยนต์ ชื่อของเขานักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง ที่กำลังได้รับการสืบสานตำแหน่งทายาททางโภคทรัพย์ของตระกูลมหาเศรษฐีผู้มีความมั่งคั่งติดอันดับของเมืองไทย

นายบุรัณกับนางเมลานี เอกอนรรคเมฆทั้งคู่นั้นสุดแสนหวงบุตรชายคนโปรดเป็นอย่างยิ่งบุลิศเป็นคนที่ค่อนข้างใช้ชีวิตแบบอิสระเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงน้อยรายนักที่นับได้ว่าเขาจะคบหาเป็นเพื่อนเขาเป็นคนหนึ่งที่รู้จักเลือกคบเพื่อน

ไม่มีความเห็นใดๆมากนักจากผู้เป็นบุพการีของชายหนุ่ม

ยิ่งคุณเมลานีด้วยแล้วเธอเป็นแม่ก็จริงและเป็นผู้บริหาร ในวันหนึ่งๆงานจึงหนักเน้นไปในทางดูแลพนักงานส่วนคุณบุรัณต้องดูแลระดับสูงไปกว่านั้นอีก นอกจากเป็นท่านประธานและผู้อำนวยการใหญ่เนื่องจากมีธุรกิจในเครือหลายแห่งที่เป็นสาขาต่างจังหวัดโดยเฉพาะทางเชียงใหม่เชียงรายที่บุตรชายคนโปรดคนเดียวหลีกเร้นกายพาตัวเองไปคลุกคลีฝึกงานและสนุกกับมันมานานถึงสองสามปีทีเดียว

จึงเป็นความภูมิใจของเมลานีเป็นอย่างมาก ที่บุตรชายเจริญรอยตาม เพราะสิ่งที่ก่อร่างสร้างมาด้วยตัวหล่อนและสามีแล้วนั้น ล้วนแล้วในที่สุดจะต้องตกเป็นของทายาทโดยชอบธรรม และในขณะนี้เองใหม่หมาดที่บุตรชายคนโปรดจะได้คืนกลับเข้ามาสู่กรุงเทพเป็นการถาวรเสียที

เมลานีนั้นนึกเป็นห่วงบุตรชายคนนี้เหมือนกันไม่อยากให้บุลิศจากอ้อมอกไปไกลถึงแม้จะอยู่ถึงเชียงใหม่ แต่คนเป็นแม่ย่อมเป็นห่วงเสมอเธอเป็นคนหนึ่งที่เรียกว่าดำเนินเรื่องราวขอย้ายตัวบุตรชายเข้ากรุงเทพด่วน อาจจะเป็นเพราะว่ากลัวเขาไปหลงสาวเมืองเหนือ หลายคราวหลายหนเหมือนกันหากแต่ก็ใช่ว่าบุลิศจะยอมรับตามปากคำตกลงของนางเลยทีเดียว เขามีเหตุผลส่วนตัวของเขา แต่เธอก็ดีใจที่เขารับปากเธอว่าและรับปากว่าจะกลับไปในภายหลัง

และในวันนี้เขาทำตามสิ่งที่ตกปากรับคำเธอไว้อีกอาทิตย์เดียวจะเป็นงานเปิดตัวสินค้าและฉลองครบรอบการก่อตั้งของบริษัทตระกูลทิชากร

ชื่อนี้เขาท่องจำแม่นยิ่งกว่าแม่นในใจว่าตนเองเคยฝังใจกับอดีตบางเรื่องบางอย่างกับผู้หญิงคนหนึ่งในอดีตแล้วในที่สุดภาพเหล่านั้นก็หวนเข้ามาสู่ความทรงจำเขาอีกครั้งให้เขาพบเรื่องราว

“ไม่ ไม่หรอกนะ ต้องไม่ใช่ ไม่อยากเจอะเจอ ไม่”

เขาพยายามร้องค้านและปฏิเสธเพราะมีความรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกินฉันพยายามลืมเธอ..พยายามลืมให้ได้ฉันต้องไม่คร่ำครวญถึงเธออีกต้องพยายามลืมให้ได้..เมี่ยงเมรัย

บุลิศครวญกับตนเองอีกครั้งด้วยความรู้สึกของคนที่ผิดหวังหากว่าในเวลาสองวันนั่นเองที่เขาต้องขึ้นเครื่องเดินทางระหว่างเชียงใหม่ลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิด้วยคำสั่งของทั้งบิดาและมารดา

แม้จะต้องจากไปไกลแล้วซึ่งบุลิศยังนึกถึงภาพและบรรยากาศที่เชียงใหม่และเชียงรายเป็นอย่างดี ภาพที่ตั้งบริษัทของเขา รวมทั้งโรงแรม บรรยากาศที่ปกคลุมไปด้วยสายหมอกเย็นยะเยียบในยามเช้า วิถีชีวิตของถิ่นล้านนา

และสถานที่ที่ตระการสะพรั่งพรึบด้วยดอกไม้เมืองหนาวหลากหลายชนิด

ที่ปลูกอยู่ท่ามกลางเนินเขาและเป็นภูเขาสูง มันมีชีวิตชีวาเป็นธรรมชาติ ยากที่จะหาที่ใดเปรียบปาน บ้านพักแบบรีสอร์ทก็สวยงามนัก เขามีความรู้สึกว่าคุ้นเคยและชิน เมืองที่เพิ่งจากมาพอสมควร รวมทั้งคนรู้จักพนักงานลูกน้องที่ทำงานเห็นหน้ากันทุกวัน ซึ่งคนเหล่านั้นรู้สึกใจหายอาลัยอาวรณ์ในการเดินทางกลับไปรับตำแหน่งหน้าที่ระดับสูงของเขา ซึ่งทุกคนเองก็ทราบดีว่า เขาเป็นทายาทของเจ้าของบริษัทรวมทั้งเป็นเจ้านายของทุกคน

แล้วนี่คือวันที่สามที่เขาได้กลับมาใช้ชีวิตในกรุงเทพอีกครั้งหน้าหนาวคราครั้งนี้ของกรุงเทพ หากจะแตกต่างไปจากเมืองเชียงใหม่ก็มีส่วนน้อยเขาว่า เพราะว่าในปัจจุบันนี้ความเจริญของเมืองเชียงใหม่ ไม่แตกต่างไปจากกรุงเทพ สักเท่าไหร่ถึงกับยกให้เป็นกรุงเทพที่สอง แต่เขานั้น คือ บุลิศเกิดและเติบโตอยู่ในเมืองหลวงเป็นอันดับแรก ก่อนที่จะเปลี่ยนแปลงเดินทางไปเรียนต่อยังต่างประเทศ ในระดับชั้นสูง จนกระทั่งคว้าปริญญาตรีกลับมา

**********************