K Part.
ทั้งๆที่ผมตั้งใจจะพักผ่อนแต่ๆแต่รุ้งก็ดันมารบกวนถูกเวลาซะจริงๆ เธอเตรียมคำถามมากมายมาทดสอบผมแต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะมาตอบอะไรทั้งนั้นปล่อยให้เธอพูดเจื้อยแจ้วไปคนเดียว
"ทำไมนายถึงได้ดื้อแบบนี้นะ ตั้งแต่ฉันเป็นหมอมาไม่เคยเจอคนไข้คนไหนรักษายากเท่านายเลยจริงๆ"
เธอบ่นก่อนจะลุกขึ้นเดินสำรวจห้องผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ห้ามอะไรเพราะคิดว่าดีกว่าการที่เธอนั่งอยู่ตรงนี้แล้วเอาแต่พูดนู่นพูดนี่ไม่หยุด
แกร็ก!
"เอ๊ะ! นั่นใครน่ะ!"
เธอเปิดประตูแล้วคงจะเห็นออมหลับอยู่จึงตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ในห้องนี้นอกจากผม
"นี่นายพาผู้หญิงมานอนหรอ?"
"ไม่ใช่"
"ถ้าไม่ใช่แล้วนั่นใครล่ะ?"
"เมีย"
เธออ้าปากค้าง คงจะอึ้งเพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลย...ออกจากรังเกียจด้วยซ้ำ
"แล้วท่านประธานรู้หรือเปล่า!"
ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมทุกคนต้องพูดถึงผู้ชายคนนั้นด้วย สำหรับผมเขาไม่ได้มีความหมายอะไรและไม่มี
