เหล่าบุรุษโปรดหยุด...ให้ข้าได้ตั้งหลักก่อน

ถูกจับตัว

"เจ็บที่ใดหรือไม่" หยางหย่งเล่อกระซิบถามที่ข้างหูนาง พาลคนถูกถามถึงกับขนในกายลุกชัน

'นี่เขาชมชอบในตัวบุรุษเพศจริงๆ ด้วย และยังชอบของแปลกด้วย' ด้วยใบหน้าของบุรุษผู้นี้หาได้มีความน่าหลงใหลใด แต่หยางหย่งเล่อกลับให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

เหลียนฮวาฝืนยิ้มอย่างไร้เดียงสาตอบเขา "ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ นายกองเกาดูแลกระหม่อมเป็นอย่างดี"

"อืม" หยางหย่งเล่อรับคำอย่างง่ายๆ พร้อมทั้งกระชับสองแขนที่จับบังเ**ยนม้าเข้าหากันแน่นขึ้น ทำเอาสองแขนของเขาโอบรอบเอวนางแน่นไปด้วย เหลียนฮวา ในตอนแรกที่ยังไม่เชื่อคำกล่าวของเกาหยีเทียนตอนนี้นางก็เริ่มคิดแล้ว

"นี่พวกเจ้าดูเถิด ท่านอ๋องให้ความสนิทสนมแปลกๆ กับบุรุษผู้นั้น"

"เจ้าอย่าพูดดังไป ข้าก็ว่ามันแปลกๆ เช่นกัน"

"บุรุษที่อยู่บนหลังม้ากับท่านอ๋องตอนนี้ ใช่บุรุษคนเดียวกันกับที่ท่านอ๋องอนุญาตให้เข้าไปรับใช้อยู่ในกระโจมหรือไม่"

"เป็นคนเดียวกันไม่ผิดแน่"

"นี่อย่าบอกนะว่าหย่งอ๋อง"

ทหารพวกนั้นหลับตาพร้อมแสดงสีหน้าเหลือเชื่อ ขนในกายลุกชัน คำนินทาเหล่านั้นเริ่มถูกพูดกันหนาหูออกไป บุรุษอย่างหยางหย่งเล่อที่ไม่เคยให้ความใกล้ชิดสนิทสนมแม้นแต่กับสตรีใดกลับให้ความสำคัญกับบุรุษผู้หนึ่งอย่างออกนอกหน้า หยางหย่งเล่อที่มีประสาทหูที่ดีเยี่ยม ล้วนได้ยินคำนินทาเหล่านั้นชัดเจน แต่เขาหาได้สนใจ ไม่เพียงควบม้าของตนเองต่อไป พร้อมทั้งยังพยายามสูดดมกลิ่นหอมจากกายนาง แค่เพียงได้กลิ่นนี้ก็คล้ายกับกำลังวังชาของเขาเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย คล้ายกับต่อให้ต้องทำศึกอีกเจ็ดวันเจ็ดคืนก็ไม่ทำให้แรงของเขาตกลงไปเลย

เหลียนฮวาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด หลังจากที่นางมาโผล่อยู่ในยุคโบราณนี้ประสาทสัมผัสทั้งห้าของนางล้วนดีเยี่ยม แค่เพียงการเคลื่อนไหวแผ่วเบาของยอดหญ้า นางยังสามารถรับรู้ได้แล้วประสาอะไรกับคำนินทาเหล่านั้นที่ดังมาเข้าหูนาง จึงทำให้ตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวเห่อร้อน

"ท่านอ๋องกระหม่อมว่า…" เหลียนฮวาพยายามจะพูดบางประโยคออกไป

"เจ้าอย่าได้ใส่ใจกับคำกล่าวที่ไร้สาระพวกนั้น ข้าหาได้ชมชอบในตัวบุรุษอย่างเช่นที่พวกเขากล่าว ที่ให้ความสำคัญกับเจ้าเพราะด้วยความสงสาร ต้องการฝึกปรือฝีมือ พลทหารในสังกัดที่อ่อนด้อยที่สุด เมื่อกลับถึงแคว้นเว่ยฉี และส่งตัวสตรีผู้นั้นให้กับฝ่าบาทแล้ว ข้าจะเป็นผู้ฝึกปรือฝีมือให้กับเจ้าด้วยตนเอง"

"ฝึกปรือฝีมือ…!? " เหลียนฮวาทวนคำกล่าวของเขาอีกครั้ง

"มิผิด เพราะข้าไม่ชอบใจที่มีบุรุษอ่อนด้อยในใต้อารักษ์ของตนเอง หากได้รับการฝึกปรือจากข้าโดยตรง เชื่อว่าไม่นานเจ้าจะต้องเป็นบุรุษที่มีความแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นแน่"

เหลียนฮวาที่ใบหน้าซีดขาวราวไข่ต้ม หลังจากที่ได้ยินว่าตนเองจะต้องได้รับการฝึกอย่างหนักต่อจากนี้ ก็กล่าวสิ่งใดไม่ออกแล้ว

'ถามข้าหรือยังว่าข้าต้องการหรือไม่ เหตุใดบุรุษผู้นี้ถึงได้คิดเองเออเองเช่นนี้เล่า ผู้ใดอยากแข็งแกร่งกัน'

เหลียนฮวาพูดไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นางอยากจะตะโกนออกไปเหลือเกิน ว่าพวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว หย่งอ๋องหาได้ชมชอบในตัวบุรุษแต่อย่างใด แต่ก็คงไม่ทันเสียแล้ว เพราะข่าวลือนี้ถูกพูดออกไปเป็นวงกว้าง จนแม้นแต่หรูเยี่ยนฟางเองก็พอจะได้ยินเช่นกัน

"ที่แสดงท่าทีเฉยชาใส่ข้า เพราะมีรสนิยมชมชอบชายตัดแขนเสื้อนี่เอง"

นางหรือสู้อุตส่าห์ให้ท่าเขาเท่าที่นางจะทำได้ สตรีเช่นข้าจะพ่ายแพ้ให้กับบุรุษได้อย่างไร ในใจเกิดความไม่ยินยอมขึ้น วันหนึ่งในขณะที่พวกเขาแวะพักอยู่ในป่า สาวรับใช้ของหรูเยี่ยนฟาง อาศัยจังหวะที่เหลียนฮวาไม่ได้อยู่ข้างกายของหยางหย่งเล่อเรียกนางเข้ามาพบ

"ข้าอยากไปว่ายน้ำเล่นที่ลำธาร เจ้าไปดูแลความเรียบร้อยให้ข้าด้วย"

"แม่นางข้าเกรงว่าจะไม่สามารถทำหน้าที่ได้ดีพอท่านไปเรียกทหารคนอื่นดีกว่าหรือไม่"

"เจ้ากล้าขัดคำสั่งข้าหรือ"

"ไม่กล้าขอรับ แต่หากให้กล่าวถึงฝีมือแล้ว ข้าถือว่าเป็นทหารที่อ่อนด้อยที่สุด หากเกิดอันใดขึ้นมา ข้าคงไม่สามารถรับความผิดนั้นเอาไว้ได้ขอรับ"

"ข้าสั่งเจ้าก็ต้องทำ" หรูเยี่ยนฟางเผยสายตาดูถูกหากเป็นบุรุษคนอื่น คงดีใจที่ได้รับหน้าที่นี้ แต่นี่อะไรบุรุษเบื้องหน้านางพยายามปฏิเสธทุกทาง "เจ้าคิดว่าตนเองเป็นคนโปรดของหย่งอ๋อง แล้วจะกล้าไม่ทำตามคำสั่งของข้าหรือ"

"หาได้เป็นเช่นนั้นขอรับ ข้าน้อยเพียงแต่รับไม่ไหว หากเกิดเรื่องผิดพลาดกับท่านขึ้น ท่านก็รู้ว่าตนเองมีความสำคัญมากเพียงใดแล้วชีวิตน้อยๆ ของข้านี้จะเทียบท่านได้อย่างไร ข้าได้ยินว่ายังมีอีกหลายกลุ่มที่ต้องการช่วงชิงตัวแม่นางไป ท่านควรที่จะเลือกทหารที่มีความสามารถไปกับท่านจะดีกว่า"

"เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องห่วง ข้านำพวกเขาติดตามไปด้วยอย่างแน่นอน แต่แค่เพียงต้องการให้เจ้าไปด้วย"

เหลียนฮวาเริ่มเข้าใจเรื่องราวได้มากขึ้น สตรีผู้นี้กำลังหาเรื่องนางอยู่ และการนำนางไปด้วยครั้งนี้ต้องมีนัยยะบางอย่าง เหลียนฮวาที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ จึงต้องทำหน้าที่ตามที่หรูเยี่ยนฟางต้องการ

หรูเยี่ยนฟางแหวกว่ายอยู่ในแม่น้ำ เผยผิวกายขาวเนียน นางเล่นน้ำจนพอใจแล้วจึงค่อยๆ ย่างกรายขึ้นมาจากผิวน้ำด้วยท่วงท่าชวนสะกดสายตา เหลียนฮวาเพียงปรายตามอง ก่อนที่สายตานั้นจะหันกลับไปจดจ้องที่อื่นอย่างไม่ใส่ใจการกระทำนั้น ทำให้หรูเยี่ยนฟางถึงกับโกรธเคืองเหลียนฮวาเป็นอย่างมาก ที่สายตาหาได้มีความหลงใหลอย่างที่นางตั้งใจให้เป็น

"เจ้ามานี่" น้ำเสียงแข็งกร้าวจึงถูกเอ่ยออกมา

"ขอรับ"

เหลียนฮวาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้านางตามคำสั่ง

"เจ้าคิดว่าตนเองเป็นคนโปรดของหย่งอ๋องแล้ว จะไม่มีผู้ใดกล้าลงโทษเจ้าอย่างนั้นหรือ"

เหลียนฮวาขมวดคิ้วใบหน้าแสดงออกถึงความไม่เข้าใจ นางไปทำให้สตรีผู้นี้รู้สึกไม่พอใจตอนไหนหรือ เหตุใดถึงได้ไม่ชอบหน้านาง

"แม่นางข้าไม่เข้าใจ"

"ถึงเจ้าจะทำเป็นไขสือแต่ข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าไปหรอก… รู้หรือไม่ทำไม"

"เพราะข้าไม่ชอบที่ในสายตาของหย่งอ๋อง เจ้าดูสำคัญกว่าข้าอย่างไรเล่า"

"แม่นางคงจะเข้าใจผิดแล้ว ท่านอ๋องบอกกับข้าว่า เขาไม่ชอบทหารที่อ่อนด้อยในสังกัด จึงต้องนำข้าไปฝึกปรือด้วยตนเอง ในพระทัยของท่านอ๋องแล้ว ท่านล้วนสำคัญที่สุด แม้แต่กับคนอื่นๆ ท่านยังคงสำคัญที่สุดสำหรับพวกเขาอยู่ดี ท่านน่าจะประจักษ์ด้วยตาตนเองแล้วว่า มีบุรุษมากมายเพียงใดที่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพียงเพื่อได้ท่านมาครอง"

"นับว่าเจ้ายังรู้จักพูด"

"ในเมื่อแม่นางอารมณ์ดีแล้ว เช่นนั้นพวกเรากลับกันเถิด ข้ารู้สึกว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย มีทหารจำนวนน้อยที่คอยอารักขาท่านอยู่ที่นี่ หากมีผู้คิดจะลงมือก็คงอาศัยจังหวะนี้ ฝีมือข้าอ่อนด้อย เกรงว่าคงจะปกป้องแม่นางไม่ได้"

"ขี้ขลาดจริงๆ ข้าไม่เข้าใจว่าหย่งอ๋องให้ความสำคัญอันใดกับคนเช่นเจ้า แต่ข้าไม่ชอบใจเลย ที่เจ้าเรียกความสนใจของเขาไปจากข้า แม้ว่าจะด้วยเหตุผลใด"

กองโจรก็เคลื่อนไหวอย่างโจร พวกมันอาศัยจังหวะที่ทหารคุ้มกันมีน้อยนิดนี้ เข้ามาประชิดตัวของหรูเยี่ยนฟาง เหลียนฮวาสำหรับพวกมันแล้ว เป็นบุคคลที่ควรจะกำจัดทิ้ง พวกมันกระทำการเพียงสี่คน การเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจสายลมนั่นจึงทำให้เล็ดลอดสายตาของทหารคุ้มกัน ที่ไม่กล้าจับตามองหรูเยี่ยนฟางในขณะที่นางกำลังแหวกว่ายอยู่ในแม่น้ำ ด้วยกลัวว่าจะเห็นสิ่งที่ไม่ควรเข้า แต่การทำเช่นนั้นกลับกลายเป็นช่องโหว่ขนาดใหญ่ ที่ทำให้พวกโจรป่าสามารถเข้าถึงตัวนางได้ง่ายขึ้น สองในสี่ตรงเข้ามาปิดปากของพวกนางไว้ไม่ให้ส่งเสียง

"หยุดอย่าขยับ"

ทั้งเหลียนฮวาและหรูเยี่ยนฟางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พวกนางทำได้เพียงร้องอู้อี้เมื่อปากถูกปิดเอาไว้

"เราจะทำอย่างไรดีกับบุรุษผู้นี้"

"กำจัดทิ้งเสีย"

โจรป่าผู้นั้นกำลังจะลงมือ ก็เกิดความลังเลก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียงเบากับ โจรป่าที่คล้ายกับเป็นหัวหน้าว่า "ข้าขอนำบุรุษผู้นี้กลับไปด้วยจะได้หรือไม่ เรือนกายของบุรุษผู้นี้ช่างนุ่มนิ่ม และยังกลิ่นกายที่หอมกรุ่นดุจอิสตรี"

โจรผู้นั้นกล่าวเสร็จ ก็กระชับร่างของนางให้แน่นขึ้น พร้อมกับใช้จมูกดอมดมไปตามซอกคอของนางอย่างหื่นกระหาย มือที่สัมผัสผิวกายนางก็ลูบไล้ไม่ยอมปล่อย

"เจ้านี่มีรสนิยมที่แปลกยิ่งนัก มีสตรีที่สามารถมอบชีวิตอมตะให้กับเจ้าได้อยู่เบื้องหน้า แต่กลับไปสนใจบุรุษเพศที่หน้าตาอัปลักษณ์"

"ข้าขอร้องล่ะพี่ใหญ่ ให้ข้านำบุรุษผู้นี้กลับไปด้วยเถิด"

ดูเหมือนว่ายิ่งได้ดอมดมกลิ่นหอมจากกายของเหลียนฮวาแล้ว จะยิ่งทำให้โจรป่าผู้นี้รู้สึกติดใจจนยากจะหักห้าม มีเพียงความกระหายอยากที่เกินจะควบคุม สัญชาตญานของสัตว์ป่าปะทุขึ้น สายตามองเหลียนฮวาอย่างหื่นกระหายต้องการได้นางไปครองอย่างถึงที่สุด โจรป่าผู้เป็นพี่ได้แต่ส่ายศีรษะ ก่อนที่จะเอ่ยออกมาเสียงเข้ม "ก็ได้แต่อย่าให้เสียแผนเป็นอันขาด"

เหลียนฮวาและหรูเยี่ยนฟางพยายามส่งเสียงอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่เป็นผลเพียงไม่นานพวกนางก็ถูกจัดการให้สลบไป สาวใช้ที่ถูกหรูเยี่ยนฟางกันออกไปก่อนหน้านี้เพื่อให้ดูต้นทาง ที่หวังจะกลั่นแกล้งเหลียนฮวาจึงไม่รับรู้ ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นกัน

หลังจากที่โจรป่าทั้งสี่คนได้ตัวของเหลียนฮวาและหรูเยี่ยนฟางไปแล้ว ก็รีบควบม้าไปตามเส้นทางลับที่พวกมันได้สร้างเอาไว้ก่อนหน้านี้อย่างไร้ล่องลอย