"เราลองกลับมาคบกันมั้ยวะ"
"ครั้งนี้กูจะไม่ผิดพลาดอีก.. ให้โอกาสกูอีกครั้งนะเต"
คุณรู้อะไรไหมอะไรที่แย่ที่สุดเวลาเราชอบใครสักคนหรือรักใครสักคนไปแล้ว
คือการที่เรามักจะอ่อนไหวกับทุกเรื่องที่เข้ามา
ผมเกลียด.. เกลียดการที่ตัวเองอ่อนไหวไปกับทุกเรื่องในเวลานี้
ประโยคที่เตมันพูดออกมา หลังจากที่ผมพยายามรวบรวมความกล้าสารภาพบาปและขอโอกาสต่อหน้ามันไป
ประโยคเดียวที่ทำให้ผมกลับมานั่งโง่ๆ อยู่ในห้องตัวเองพร้อมกับกล่องเค้กที่ไร้เงาเจ้าของวันเกิด
"ไอ้เต มึงมาขับรถดิวะ"
"ไว้ผมจะกลับมาคุยเรื่องนี้กับพี่อีกที รอผมก่อนนะ"
หลังจากที่ผมพูดจบประโยค เตมันเหมือนจะช็อคไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะมีเสียงของปราบต์มาเรียกให้เข้าไปช่วยคนป่วยเสียก่อน
ผมยืนเคว้งอยู่ท่ามกลางดงเพื่อนของมัน มีเสียงเพลงดังกระแทกเข้ามาในโสตประสาทแต่ผมกลับไม่ตอบสนองแม้แต่จะเช็ดน้ำตาตัวเอง
ใบหน้าซีดเซียวของมันดูตกใจตอนที่เพื่อนอีกคนบอกว่าเด็ก
