“โทษทีนะ ฉันยังไม่แก่แล้วอายุเท่าฉันเนี่ย เขาเรียกว่าเป็นวัยที่มีความมั่นคงในหน้าที่การงาน สามารถดูแลตัวเองและคนอื่นได้ทั้งชีวิต เข้าใจ๊…”
พูดจบศัลยแพทย์หนุ่มก็เดินออกไปจากโต๊ะอาหารไม่เหมือนคนที่กำลังร้อนตัวสักนิด
เห็นท่าทางน่าหมั่นไส้พิชชาก็แต่กำหมัดขึ้นแทบอยากจะวิ่งเข้าไปกระโดดถีบขาคู่ไอ้พี่ชายผู้มั่นหน้ามั่นโหนก
ถ้าไม่ติดว่าตอนเด็ก ๆ พิชยะเป็นคนป้อนข้าวป้อนน้ำ แม่จะวิ่งเอาหมัดไปเสยคางให้ดู หึ้ยย!
“พูดแค่นี้ทำเป็นจริงจังไปได้ ชิ! แบบนี้ยังไม่เรียกว่าแก่อีกเหรอ ว่าไหม”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” ศรที่ยังยืนรอรับใช้ตอบคำถามเพราะคิดว่าพิชชาขอความเห็นจากตน
“ฟินน์ไม่ได้ถามพี่ศรค่ะฟินน์ถามยัยมีน” มนต์มีนาหลุดขำแต่การที่จู่ ๆ ก็ถูกดึงเข้าไปร่วมในสงครามเล็ก ๆ ระหว่างพี่กับน้องก็ทำตัวไม่ถูกอยู่ดี ไม่แน่ใจด้วยว่าพิชชาหมายถึงเรื่องที่พิชยะไม่ควรจริงจังกับคำพูดแค่นี้ หรือเรื่องอายุอานามกัน
แต
