Chapter 7
1293 คำ
หลังจากที่คุยจบเบบี๋ก็ไม่ชวนชายหนุ่มคุยอะไรอีกเพราะกำลังน้อยใจที่เขาลืมวันเกิดของเธอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอจดจำได้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาแต่ดูเขาสิทำแบบนี้กับเธอได้ยังไงมันน่าโมโหชะมัด
"เบบี๋ยืมสายชาร์จแบตโทรศัพท์หน่อยดิแบตหมดอ่ะ"
ฟาโรห์มองหาสายชาร์จโทรศัพท์และไม่ได้รับคำตอบจากปลายสายเพราะเธอนอนคลุมโปงไปแล้ว ถามอะไรก็ไม่ตอบเอาแต่เงียบไม่รู้ว่าอยู่ๆโกรธอะไรขึ้นมา
"เป็นไรอ่ะถามก็ไม่ตอบ งอนไรเหรอหรือว่างอนที่ฉันจะไปดูหนังกับสาวจริงๆ"
เขาขยับเข้าไปใกล้กระซิบข้างใบหูของเธออย่างต้องการคำตอบ เบบี๋เอามือปิดหูของตัวเองไว้แน่นไม่อยากจะรับฟังในสิ่งที่เขาจะพูดไม่ว่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรก็ตามแต่
"อะไรอ่ะงอนอะไรก็บอกดิวะ เงียบใส่แบบนี้ไม่ใช่แกเลยนะเว้ย"
ฟาโรห์ไม่ยอมแพ้เขย่าแขนหญิงสาวจับเธอให้หันมาคุยกันดีๆ เบบี๋เอาผ้าห่มคลุมตัวรวมถึงใบหน้าเพราะไม่อยากคุยกับเขาอีก ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เอาอกเอาใจยากชะมัดผู้หญิงอะไรหรือว่าประจำเดือนมาก็เลยหงุดหงิดแบบนี้
"สงสัยประจำเดือนมามั่ง"
เขาไม่พูดอะไรอีกหยิบโทรศัพท์ไปวางไว้บนเตียงนอนก่อนจะนอนลงข้างๆหญิงสาว มือหนาดึงเธอมาสวมกอดไว้แนบอกถึงจะดิ้นขัดขืนแต่แรงของเธอไม่มีทางสู้เขาได้แน่นอน
"อย่าดิิ้นไม่งั้นจะเอาตอนนี้แหละ"
พูดเพียงเท่านี้หญิงสาวก็หยุดดิ้นทันที สงสัยกลัวโดนเขาจับปล้ำแหละถึงได้ยอมอยู่นิ่งๆตามที่ขอ ไม่รู้ว่าในใจของทั้งคู่คิดอะไรและพอเวลาผ่านไปก็ทำให้ทั้งสองคนเผลอหลับไปในที่สุด
เช้าวันต่อมา...
ฟาโรห์นอนตะแคงเท้าคางมองหญิงสาวอย่างเพลินตา ใบหน้าสวยหลับอยู่ข้างเขายังไม่ยอมตื่น เมื่อคืนกว่าจะยอมนอนก็ดึกพอสมควรและเช้านี้หวังว่าเธอจะสดใสขึ้นเยอะนะ เบบี๋ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมามองไปโดยรอบสบสายตาเข้ากับชายหนุ่มก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"งอนอะไรไหนบอกสิ"
"ใครงอน งอนทำไมไม่ทราบเพื่อนเค้าไม่งอนเพื่อนกันหรอก"
เบบี๋สะบัดหน้าใส่เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทางอย่างรู้สึกน้อยอกน้อยใจ ถึงแม้ว่าจะอยู่ด้วยกันมานานเธอก็ไม่ได้มีความสำคัญมากพอให้เขาจดจำทุกอย่างหรอก
"อยากรู้แค่ว่างอนที่จะไปดูหนังกับสาวหรือว่างอนที่จำวันเกิดของแกไม่ได้วะ"
เขาเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยนและนั่นทำให้เบบี๋หันขวับไปมองชายหนุ่มทันทีอย่างตกใจ ทำไมเขาถึงพูดว่างอนที่เขาจำวันเกิดของเธอไม่ได้ล่ะหรือว่าจริงแล้วเขาจำได้
"นายจำได้ด้วยเหรอ"
"แหม่! ใช่แน่ๆแบบนี้งอนแค่เรื่องนี้เนี่ยนะ"
ฟาโรห์หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นห้อง เขาไม่คิดว่าเธอจะคิดเล็กคิดน้อยกับแค่เรื่องแบบนี้ วันเกิดของเธอเขาจำได้ทุกปีแหละแต่เธอชอบคิดว่าเขารู้มาจากคนอื่นหรือมีใครมาบอกไม่งั้นก็โซเชียลแจ้งเตือนบ้างจนมันกลายเป็นเขาไม่ให้ความสำคัญกับเธอไปแล้ว
"ก็นายไม่เคยจำอะไรได้เลยนี่ วันเกิดฉันทุกปีเคยจำได้เหรอไงล่ะ"
เบบี๋สะบัดหน้าใส่เขาอย่างงอนๆ ก็คงไปรู้มาจากโซเชียลมีเดียแจ้งเตือนนั่นแหละไม่งั้นก็เพื่อนในกลุ่มคุยกันรึเปล่าคนอย่างเขาไม่มาสนใจเธอหรอก
ชายหนุ่มยิ้มออกมาขำๆกับท่าทีสะดีดสะดิ้งของหญิงตรงหน้า เขาหันไปหยิบกล่องกำมะหยี่สีสวยเปิดกล่องหยิบสร้อยทองคำขาวจี้ลายหงส์ประดับตกแต่งด้วยเพชรเม็ดงามราคาแพง เขายื่นไปตรงหน้าของเธอเพื่อให้ดู เบบี๋เห็นสร้อยก็ตาลุกวาวหันขวับไปมองชายหนุ่มทันที
"สร้อยใครอ่ะ"
"ของขวัญวันเกิดไง สั่งทำไว้ที่ร้านตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว เห็นมั้ยว่าจำได้ไม่เคยลืม"
ประโยคนั้นมันทำให้เธอยิ้มไม่หุบ ยากที่จะเชื่อว่าเขาจะจำได้แต่มีหลักฐานมาพิสูจน์ขนาดนี้เธอคงต้องยอมเชื่อสักครั้งแล้วล่ะ
"ไม่เห็นต้องเอามาให้เลยแพงแน่ๆ อีกอย่างนายก็ให้สร้อยทองฉันมาแล้วไงไม่เห็นต้องให้อีกเลย"
เบบี๋ตอบอู้อี้แต่ก็ลอบมองสร้อยเส้นนั้นอย่างไม่ละสายตา เป็นสร้อยที่สวยมากและเป็นแบบที่เธอชอบใส่ถือว่าใส่ใจรายละเอียดอยู่นะครั้งนี้ให้อภัยก็ได้
"เธอคงไม่ใส่สร้อยทองหนักสองบาทออกไปเดินห้างหรอกใช่มั้ย"
"ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ก็ใส่ได้"
"ไม่เชื่อหรอกเธอรักษาภาพลักษณ์จะตาย แต่งตัวใส่ทองเส้นใหญ่ขนาดนั้นเธอคงรับตัวเองไม่ได้หรอก ใส่เส้นนี้ดีกว่าราคาเบาๆไม่แพงหรอก มานี่เดี๋ยวใส่ให้"
เขาดึงเธอให้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงสวมสร้อยคอให้หญิงสาวอย่างเบามือและแน่นอนว่ามันเหมาะสมกับเธอมาก
"ใส่แล้วสวยนะเนี่ย"
"เบาๆของนายนี่แพงสำหรับคนอื่นนะฟาโรห์แต่ยังไงก็ขอบคุณนะที่ไม่ลืมวันเกิดของฉัน แล้วคืนนี้นายจะมาที่นี่..."
เธอเอ่ยถามเสียงเบาในใจก็อยากจะให้เขาอยู่ด้วยกันในวันสำคัญของเธอแต่ถ้าเขาอยากจะไปดูหนังเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เพื่อนกับแม่ของลูกในอนาคตคนปกติเค้าเลือกไม่ยากหรอก และถ้าวันหนึ่งเขาอยากจะไปขึ้นมาเธอก็จะไม่ห้าม
"จะพลาดได้ยังไง นี่แกคิดว่าฉันจะไปดูหนังกับผู้หญิงที่รู้จักกันวันเดียวและเลือกที่จะเทนัดเพื่อนรักเนี้ยนะ คิดอะไรอยู่วะเบบี๋"
ฟาโรห์จิ้มหน้าผากหญิงสาวอย่างหมั่นไส้ คนอย่างเขาไม่มีทางเห็นคนอื่นดีไปกว่าเพื่อนคนนี้หรอก ตอนนี้เขากำลังพยายามลองคุยกับคนอื่นดูบ้างเผื่อว่าความรู้สึกมันจะเปลี่ยนไป เขาไม่รู้ว่าทุกวันนี้ที่อยู่กับเบบี๋ไม่ยอมไปไหนหรือเรียกว่าไปไหนไม่รอดมันคืออะไร แต่เขาพอใจที่อยู่ตรงนี้และมีเธออยู่รู้แค่นี้แหละ
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะฉันเป็นเพื่อนนี่ไม่ใช่สาวๆพวกนั้นสักหน่อย"
"แกสำคัญที่สุดอยู่แล้วน่าไม่ต้องมางอนเลย ว่าแต่หายงอนยัง"
เขาสะกิดหญิงสาวพร้อมกับเอ่ยถามเสียงยียวน เบบี๋ทำหน้าไม่รู้ไม่รู้ลอบอมยิ้มก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนและวิ่งไปเข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว ฟาโรห์มองตามหญิงสาวไปจนลับสายตาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเพื่อนรัก
"ดูไปดูมาก็น่ารักนะเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าบ่นเยอะและชอบด่านะ... เห้อ"
เบบี๋กดล็อคประตูห้องน้ำไว้แน่นเดินเข้าไปหน้ากระจกมือเล็กจับสร้อยคอที่เพื่อนสนิทให้มาก่อนจะเผลอยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดี หัวใจเจ้ากรรมก็บ้าเต้นรัวไม่รู้เวล่ำเวลาซะงั้น
"นึกว่าจะลืมซะแล้ว ชิ..."
- ผู้เขียน
