Chapter 5
1290 คำ
เช้าวันต่อมา....
ท่านบดินทร์เดินลงมาในชุดทำงานพร้อมที่จะเดินทางไปยังบริษัท เขามองหาลูกชายตัวดีที่เมื่อคืนเมาหนักมากไม่รู้ว่าหนูเบบี๋พามาส่งกี่โมง ตัวเขามาถึงก็อาบน้ำพักผ่อนไม่ได้กังวลอะไรเพราะเขาไม่ห่วงลูกแล้วมีคนที่ไว้ใจได้พากลับมาไม่มีอะไรต้องคิดมาก
"ลูกล่ะคุณ"
"ไม่กลับบ้านนะคะเมื่อคืน ให้แม่บ้านไปตามในห้องบอกว่าตาฟาไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คงเมาแล้วค้างกับเพื่อนมั่งคะ"
ท่านบดินทร์นั่งลงที่โต๊ะนิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างสงสัย เมื่อคืนจำได้ว่ากลับกับเพื่อนสนิทแต่ว่าแปลกที่เบบี๋ไม่ได้พามาส่งที่บ้านหรือว่าจะค้างด้วยกัน
"แต่เมื่อคืนหนูเบบี๋เป็นคนไปรับตาฟานะ ไม่ได้พามาส่งที่นี่เหรอไง"
คุณแม่ตาโตเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง ถ้าทั้งสองคนค้างคืนด้วยกันและถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆอาจจะมีซัมติงอะไรบางอย่างก็เป็นไปได้
"หรือว่าจะค้างด้วยกันคะคุณ"
"ก็เป็นไปได้นะแต่ว่าเป็นเพื่อนกันค้างด้วยกันก็ไม่แปลกอะไรนี่ ผมว่าคุณอย่าไปกดดันเด็กเยอะเลยถ้าสมมุติว่าวันหนึ่งเค้าจะเปลี่ยนสถานะกันถึงตอนนั้นเราค่อยดีใจนะ"
"ค่ะคุณกินข้าวเถอะค่ะ"
ท่านบดินทร์มองภรรยาอย่างเอ็นดู เธอคงอยากจะได้ลูกสะใภ้คนนี้มากพยายามเชียร์และกดดันลูกชายให้จีบตลอดซึ่งมันอาจจะทำให้เด็กทั้งสองคนกดดันมากจนเกินไป
ทางด้านของฟาโรห์เขานอนมึนอยู่บนเตียงนอน พอรุ่งเช้าก็ต้องมาปวดหัวอยากอาเจียนมีทุกอาการเลย แต่จำได้ทุกอย่างที่ทำเมื่อคืนก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อคืนจัดหนักจัดเต็มจนเบบี๋สลบเหมือด แต่ว่าเช้านี้ไม่เห็นเธอเลยนะสงสัยจะตื่นแต่เช้าไปทำขนม
"ฮ้า... สบายตัว"
เขาบิดตัวเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานต่อ เห็นว่าวันนี้มีพนักงานมาใหม่สองคนคงต้องไปทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมงานใหม่ก่อน
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเขาก็เดินลงมาหาเบบี๋ชั้นล่าง ในตอนนี้เธอกำลังทำอาหารเช้าให้ชายหนุ่มอยู่ ดื่มหนักขนาดนี้เช้ามาคงต้องกินของร้อนๆจะได้รู้สึกดีขึ้น
"เบบี๋ลงมาไม่เรียกกันเลยอ่ะ"
"มานั่งนี่สิกินข้าวก่อน"
ฟาโรห์เดินเข้ามาในครัวนั่งลงที่โต๊ะมองหญิงสาวที่จับนั่นนี่ก่อนจะถือชามมาให้เขาตรงหน้า
"กินสิ"
"รู้ใจจริงๆ ข้ามต้มกุ้งใส่กระเทียมเจียวเยอะๆขอบคุณน้าเพื่อนรัก เดี๋ยวเย็นนี้จะให้รางวัลเอาเป็น..."
"พอๆเลยไม่ต้องมาคิดอะไรบ้ากาม"
หญิงสาวตัดบทอย่างรู้ทัน ฟาโรห์อมยิ้มไม่พูดอะไรใช้ช้อนตักกินของโปรดอย่างรู้สึกดี พอได้อะไรร้อนๆก็ดีขึ้นเยอะสามารถไปทำงานอย่างสบายๆแล้ว
เบบี๋ถือแก้วกาแฟวางไว้ข้างชายหนุ่มหลังจากกินข้าวเสร็จเขาก็จะดื่มกาแฟดำเป็นเรื่องปกติในทุกวัน และที่คาเฟ่ของเธอมีเมนูเครื่องดื่มหลากหลายและสูตรเธอก็เป็นคนคิดเองอีกเช่นเคย
"กาแฟเอาไปทำงานด้วยล่ะ"
"รู้ใจจริงๆน่ารักที่สุด"
ชายหนุ่มอมยิ้มมองหญิงสาวที่กำลังตั้งใจกินข้าวต้มอยู่ ถึงปากจะร้ายทั้งบ้านทั้งด่าแต่หญิงสาวใจดีมากและเอาใจใส่ทุกรายละเอียดเกี่ยวกับคนรอบข้าง
"พูดมากรีบไปทำงานได้แล้วเดี๋ยวมันจะสายนะ นายต้องตั้งใจทำงานห้ามเมาอีกไม่งั้นคราวนี้ฉันจะไม่ไปรับแล้ว"
"โอเคครับไม่ดื้อแล้วสัญญาอ่ะ"
"สัญญาตลอดแหละไม่เคยทำได้ เหอะ!"
หญิงสาวปัดมือชายหนุ่มทิ้งอย่างหมั่นไส้ ฟาโรห์หัวเราะออกมาเล็กน้อยไม่ลืมที่จะถือแก้วกาแฟมาด้วยก่อนจะผิวปากเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี เบบี๋มองตามไปก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆถึงจะรำคาญไปบ้างแต่การมีเขาอยู่ก็ทำให้เธอหายเหงาได้นะ
ฟาโรห์เดินทางมาถึงที่ทำงานในเวลาต่อมา เขาเข้ามาในแผนกนวางลงบนโต๊ะทำงานของตัวเอง แฟ้มเอกสารงานของวันนี่ถูกวางไว้ให้ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว เขาเปิดเอกสารลองดูรายละเอียดคร่าวๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังประตูมีรุ่นพี่และเพื่อนของเขาเดินเข้ามาพร้อมกัน
"อ่าวฟาโรห์มาแล้วเหรอ"
"อืมเพิ่งมาถึงเอง พวกแกไปไหนกันมาเหรอ"
"ไปซื้อกาแฟนะสิ อ่อ คนนี้นัตตี้กับบิลลี่นะ เป็นพนักงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้วันแรก คนนี้ชื่อคุณฟาโรห์นะเป็นหัวหน้าแผนกที่นี่"
พีระแนะนำทั้งสองคนให้ฟาโรห์รู้จัก เขายิ้มกว้างให้ทั้งสองคนและแนะนำตัวเองอีกครั้งจะได้รู้จักกันไว้
"สวัสดีค่ะหัวหน้า"
"สวัสดีครับหัวหน้า"
"สวัสดีครับคุณนัตตี้ คุณบิลลี่ ผมฟาโรห์ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันไม่ต้องเรียกคุณอะไรให้วุ่นวายหรอก"
เขายิ้มออกมาอย่างเป็นมิตรไม่เคยใช้อำนาจของตัวเองข่มขู่หรืออวดเบ่งใส่ใคร เขาก็แค่อยากทำงานที่นี่อย่างมีความสุขกับเพื่อนๆก็เท่านั้น ขอแค่ใครอย่ามาวุ่นวายหรือก้าวก่ายในการทำงานของเขาก็พอ
"รู้จักกันแล้วเหรอ งั้นดีละแยกย้ายกันไปทำงานเถอะส่วนเด็กใหม่ทั้งสองคนตามพี่มานะเดี๋ยวจะแนะนำรายละเอียดงานให้"
ทั้งสองคนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินตามออกไป นัตตี้เหลือบสายตามองชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาแล้วรีบเดินออกไปจากตรงนั้น ฟาโรห์นั่งลงที่โต๊ะตามเดิมหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาดูต่อ รามเดินมานั่งลงบนโต๊ะเหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะขยับเข้ามากระซิบกระซาบ
"มีคนบอกมาว่าบิลลี่เป็นน้องชายของผู้จัดการวะ"
ฟาโรห์เหลือบสายตามองเพื่อนก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ น้องชายแล้วยังไงที่นี่บริษัททุกอย่างต้องเท่าเทียมกันไม่มีใครเส้นใหญ่กว่าใครรวมถึงเขาด้วย
"อืมตามนั้นแหละ"
"แต่ฉันแอบเห็นสายตาของนัตตี้เมื่อกี้นะดูเหมือนว่าเธอจะแอบมองแกบ่อยๆ หรือว่าจะชอบแกวะ"
พีระเอ่ยแซวเพื่อนสนิท เห็นโสดมานานโสดมาตลอดไม่เห็นมีใครสักทีก็เลยไม่รู้ว่าเขาเหงาและอยากจะมีใครอยู่ข้างกายรึเปล่า นัตตี้มองภาพลักษณ์ภายนอกก็สวยนะแถมยังดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานอีกและถ้าเพื่อนสนใจก็จะเชียร์ให้จีบเลย
"เค้าก็มองตามมารยาทรึเปล่า"
"ไม่อ่ะฉันว่าชอบแกแน่นอน ถ้าสนใจก็จีบได้เลยนะเว้ยฉันจะเชียร์"
"ยังไม่ได้คิดเรื่องนี้อ่ะ ไปทำงานได้แล้วเดี๋ยวงานก็ไม่เสร็จช่วงเย็นอีก"
เขาตัดบทเพราะไม่อยากคิดอะไรพวกนี้ ตัวเขานั้นมีผู้หญิงเช้าหาตลอดอยู่แล้วและถ้าอยากจะมีใครสักคนก็คงมีไปนานแล้ว ในสถานการณ์ตอนนี้เขามีความสุขดีไม้ได้ต้องการใครเพราะฉะนั้นเรื่องสานความสัมพันธ์กับใครในตอนนี้ให้ลืมไปได้เลย...
"ลองดูไม่เสียหายนะเว้ยเพื่อน"
"พูดมากน่าไปทำงานเลยไป๊!"
- ผู้เขียน
