ทั้งที่ไม่ได้อยากทำตามที่แปงสั่ง ใจมันต่อต้านอยู่แท้ๆ แต่พอรู้ตัวอีกทีฉันก็บอกให้คนขับจอดข้างทางแล้ว
นี่ฉันเป็นอะไรไป ทำไมต้องยอม ทำไมต้องกลัวเหมือนคนมีความผิดแบบนี้นะ
เอี๊ยด~
สปอร์ตคันหรูขับรถมาด้วยความเร็วแล้วเบรคกระทันหันตรงที่ฉันยืนอยู่ คนด้านในลดกระจกลงเผยให้เห็นใบหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความอำมหิต
สองมือของฉันค่อยๆ กำกระโปรงแน่น เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
แปงใช้สายตามองอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมาเสียงเย็น “ขึ้นมาสิ”
“…นะ…นายจะพาฉันไปมหาวิทยาลัย…ชะ..ใช่ไหม”
“บอกให้ขึ้นรถ”
“ตอบคำถามของ….”
“ขึ้น…รถ”
“อื้อ” พอได้ยินเขาพูดย้ำเสียงแข็งหลายครั้งฉันก็สั่นกลัวจนไม่กล้าขัด แล้วรีบเปิดประตูเข้ามานั่งในรถสปอร์ตคันหรู
หลังจากเข้ามานั่งในรถแปงก็ขับออกไปด้วยความเร็ว เขาไม่พูดอะไรเลย ได้ยินแค่เสียงพ่นลมหายใจออกมาดังๆ หลายครั้ง
“นี่มันไม่ใช่ทางไปมหาวิทยาลัยนี่” ฉันคิดในใจ มั
