ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามแปงโดยไม่สนใจคำทักท้วงจากพ่อและสายตาของผู้คนในงาน เฝ้าหมายของฉันมีเพียงผู้ชายที่เอาแต่เดินหนีไม่ยอมหยุด
“หยุดก่อนได้ไหม”
“แปง ฉันบอกให้หยุด”
เขาเดินออกจากงานทำเมินเสียงของฉัน รู้ได้ทันทีว่าคนขี้โมโหอย่างเขาจะโกรธมากขนาดไหน
“แปง ถ้าไม่หยุดเดินก็เลิกคบกันไปเลย!!” ฉันพูดมันออกไปพร้อมหัวใจที่เต้นแรง เพราะถ้าเขาไม่ยอมหยุดเดินนั่นหมายความว่าอยากจะเลิกกับฉัน
แต่เมื่อสิ้นสุดเสียงตวาดบอกของฉันแปงก็หยุดชะงัก ภายใต้ความโกรธเขาก็ยังทำให้ฉันใจชื้นอยู่บ้าง
ฉันรีบเดินปรี่ไปหยุดตรงหน้าเขาแล้วจ้องมองสายตาคู่ตรงหน้า
“ตามมาทำไม” แปงเอ่ยถามเสียงเย็น ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่ยอมมองฉัน
“เรื่องนั้นฉันอธิบายได้”
“อธิบาย?”
“ใช่”
“เมื่อคืนเธอทำเหมือนฉันเป็นคนผิด โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะแบบนี้เองสินะ”
“นายหมายความว่ายังไง”
“อย่าทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยมีนา เมื่อวานชวนทะเลาะวันนี้กลั
