ฉันถอนหายใจเบาๆ และพยายามข่มความคิดต่างๆ ที่ถาโถมเข้ามาในหัว ไม่นานเส้นด้ายก็เดินกลับมานั่งที่เดิม
“ทะเลาะกันหรอ”
“เปล่านี่ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยทำไมต้องทะเลาะ”
“ฉันได้ยินเสียงแปงดังมากๆ นึกว่าแกสองคนทะเลาะกันซะอีก”
ฉันก้มมองนาฬิกาบนข้อมือ ทำเมินคำทักท้วงของเพื่อน “ใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว ไปกันเถอะเดี๋ยวจะสาย”
“อื้อ” เส้นด้ายพยักหน้าแม้จะมองอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
ระหว่างที่เรียนฉันไม่มีสมาธิเลย สมองมันเต็มไปด้วยความคิดมากมายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถึงขั้นใจลอย ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองถึงเอาแต่เหม่อแบบนี้
#พักเที่ยง
วันนี้ช่วงบ่ายมีเรียนฉันกับด้ายจึงเดินมากินข้าวที่โรงอาหารแทนการออกไปข้างนอกเพราะกลัวจะกลับมาเรียนไม่ทัน
“เดี๋ยวสงครามกับเพื่อนเขามานั่งด้วยนะ”
เส้นด้ายบอกให้ฉันรู้และเมื่อได้ยินแบบนั้นมันก็รู้สึกเกร็ง สมองคิดวนไปเหตุการณ์เมื่อตอนเช้า หากเจอเข
