EP.07 รักษาสัญญา
986 คำ
“อริน.. พี่อยากยกเลิกสัญญาระหว่างเรา พี่ไม่อยากเป็นเพียงคนแปลกหน้าระหว่างอริน พี่อยากตื่นนอนทุกครั้งในอ้อมกอดของอรินแบบนี้ อยากให้อรินกอดพี่ จูบพี่ และอยู่กับพี่ทุกวันทุกคืน อยาก..”
นิ้วมือแกร่งทาบทับบนริมฝีปากบอบบางที่กำลังจะพูดต่อ ทั้งที่เธอนั้นสั่นสะท้านไปด้วยแรงสะอื้นแล้วทั้งกายและใจ อรินขืนร่างที่บอบช้ำหัวใจแนบอก เขาคิดว่าปรางทิพย์ไม่อยากจะอยู่กับเขา เธอจึงขอยกเลิกสัญญาแลกเปลี่ยนระหว่างเรา แต่ผิดคลาดเพราะสิ่งที่ปรางทิพย์ต้องการก็คือ “กันและกัน” ตลอดไป อรินโอบประคองร่างสั่นบอบบางอย่างอ่อนโยน สิ่งที่เธอคิด สิ่งที่สร้างความไม่สบายใจให้กับเธอ เขาไม่ได้อยากทำเลย แต่..
การแลกเปลี่ยนเซ็กส์ที่ร่างกายต้องการเป็นหนึ่งในข้อตกลงซึ่งเขาและเธอก็รักษาได้ด้วยดีตลอดมา ทว่านั่นไม่ใช่ความรัก เขาเห็นเธอเป็นคนที่เขาต้องปกป้องต้องดูแล ซึ่งเขาก็แอบคิดไปเองว่าจะต้องหาคนที่ดีพอที่จะดูแลปรางทิพย์ได้ เพื่อป้องกันคนที่มีความคิดไม่ต่างจากปลาพวกนั้นจะมาเกาะเธอกิน เพราะเมื่ออาหารของเธอหมดคนพวกนั้นก็จะจากไปไม่ต่างจากปลาเหล่านั้น และเขารู้ดีว่าตัวเองจะต้องไม่ยอมให้มีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นแน่
“พี่ปราง.. นอนนะครับ ผมจะกอดพี่ปรางอยู่อย่างนี้ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันนะครับ ทำใจให้สบายๆ ไม่ต้องเครียดนะครับ ผมจะดูแลพี่ปรางเอง”
น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนกระซิบที่ข้างหู ฝ่ามือลูบไล้ปลอบประโลมหัวใจและส่งผ่านความอ่อนโยนนั้นเข้าสู่หัวใจที่สั่นไหว เขาเพียงอยากให้เธอผ่อนคลาย อยากให้เธอมีเวลาคิดไตร่ตรองให้มากกว่านี้ เพราะเขารู้จักปรางทิพย์ดี
คนที่ความรักหลุดลอยไปโดยไม่ล่ำลา เมื่อมาเจอไม้หลักใหม่ที่เธอสามารถพักพิงร่างกายและหัวใจไว้ได้ เธอก็อาจจะอ่อนไหวไปกับสิ่งที่เขาปรนเปรอ เพราะปรางทิพย์ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะง่ายๆ กับใคร ฝ่ามือแกร่งลูบไล้ไปมาตามท่อนแขนจนรับรู้ถึงลมหายใจสม่ำเสมอของเธอ จึงกลายเป็นเขาเองที่ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ในคืนนี้
ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิดูคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมายเพราะทั้งนักท่องเที่ยวทั้งขาเข้าและขาออก ทั้งคนที่มารอรับญาติพี่น้องและทั้งเจ้าหน้าที่ของสนามบินที่คอยให้บริการผู้โดยสาร ไหนจะคณะทัวร์ที่รอรวมตัวเพื่อขึ้นเครื่องไฟว์ต่อไป
ผู้คนมากมายที่เห็นทำให้ปาลิดาถึงกับเอ๋อเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าไม่เคยมาสนามบินแต่ยิ่งคนแออัดหนาแน่นมากเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าวิฬาร์จะบอกให้คอยอยู่ที่คอนโดแต่อาการกระสับกระส่ายจนนอนไม่หลับปนกับความร้อนใจก็ทำให้เธอมาโผล่ที่นี่จนได้ เพราะภูเขาที่กดทับหัวใจเธออยู่นี้ยิ่งใหญ่มาก
“แต่งกันไปแล้วก็ดีเองนั่นแหละลูก พ่อน้ำเอกเขาก็รักชอบเราอยู่นี่นา ก็เห็นเทียวไล้เทียวขื่อกันอยู่ตลอด”
“นั่นสิ แม่ก็เห็นด้วย ดูอย่างพ่อกับแม่สิ เคยรักชอบกันที่ไหน คุณยายให้แต่งแม่ก็แต่ง”
“อ้าว.. แต่พ่อบอกหนูว่าหลงรักแม่ตั้งแต่แรกเห็นนี่นา”
ใบหน้าผู้เป็นแม่ที่ดูจะอายๆ คล้ายจะบอกว่า..สุดท้ายก็มีความสุขอย่างที่เห็นทำให้เธอต้องพูดโพล่งออกมา เพราะรู้มาตลอดว่าผู้ใหญ่ชาลีผู้เป็นพ่อนั้นหลงรักแม่ยุพินตั้งแต่แรกเห็น ซึ่งหากเป็นอย่างนั้นเธอก็คงจะเห็นด้วยกับพ่อแม่ ที่ว่าที่สามีในอนาคตจะหลงรักเธออย่างพ่อรักแม่ แต่ไม่ใช่น่ะสิ หากแต่งกันไปคงไม่ต้องรอให้หม้อดำแน่เพราะมีหวังสามีจะทิ้งเธอทันทีที่เข้าหอ
“มันก็เหมือนๆ กันแหละน่า พ่อน้ำเอกก็รักหนูปลาไม่ต่างจากที่พ่อรักแม่หรอก หนูปลาเชื่อพ่อกับแม่สิ พ่อแม่ย่อมอยากให้ลูกเจอคนที่ดีที่สุดนะ”
“เอ้าๆ กินข้าวกันต่อเถอะพ่อ วันนี้มีแต่ของโปรดของหนูปลาทั้งนั้น นี่แม่ก็ว่าจะถามพ่อน้ำเอกอยู่เหมือนกันว่าเขาชอบกินอะไร เวลาลูกเขยมาอยู่แม่จะได้ทำให้กินได้ไม่เบื่อ ไปเรียนเมืองกรุงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยไม่รู้ว่าจะกินน้ำพริกผักต้มบ้านเราได้ไหมนะพ่อ”
“เออ..ใช่ เดี๋ยวพี่กำนันจะมาว่าเราได้ว่าเลี้ยงลูกเขาไม่ดี แม่ยุพินต้องหัดเอาใจลูกเขยไว้นะ เขาจะได้รักหนูปลามากๆ เหมือนที่พ่อรักแม่ยุพินยังไงล่ะ”
“พี่ชาก็.. บ้า! พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่อายลูกหรือไง”
พ่อกับแม่ที่พูดสนับสนุนกันเองทำให้ปาลิดารู้สึกตื้อๆ ขึ้นมาที่คอ น้ำพริกผักลวกจิ้มแกมกับปลาตะเพียนทอดกรอบหมดรสชาดแห่งความอร่อยไปในพริบตา
“คุณครับ! คุณ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
เบนจามินประคองร่างหญิงสาวที่เป็นลมล้มพับลงต่อหน้าต่อตาเขาอย่างอ่อนโยน ดีที่เขาหันมาเห็นเธอได้ทันไม่อย่างนั้นเธออาจจะล้มหัวฟาดพื้นให้ได้รับบาดเจ็บไปมากกว่านี้ก็ได้ ฝ่ามือตบเบาๆ ที่ข้างแก้มเพื่อให้สติ แต่คนที่นอนหลับตาพริ้มก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว ดวงตาคมเข้มล้อมกรอบลูกแก้วสีฟ้าใสหันมองไปรอบกายเพื่อหาคนช่วย และที่เห็นก็คือเจ้าหน้าที่ของสนามบินกำลังเดินตรงเข้ามา
- ผู้เขียน
