ตอนที่ 9 จูบ
1693 คำ
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากที่วางสายน้องมินลูกชายของผม ลูกชายวัยขวบกว่า ลูกชายที่ไม่ได้เกิดจากผม ผมเป็นเพียงพ่อบุญธรรมที่เซ็นรับรองบุตรให้ แต่ผมก็รักและเอ็นดูน้องมินนะครับ น้องมินเป็นลูกชายของมาย ซึ่งมายเป็นเพื่อนคนหนึ่งของผม มายเป็นคนเงียบ ๆ เรียบร้อยอ่อนหวาน เธอตรงตามแบบฉบับสเปคที่ผมเคยวางไว้ แต่เราคือเพื่อนกัน ผมไม่กินเพื่อน!
ผมจึงไม่คิดจะสานสัมพันธ์อะไรกับมายนอกจากคำว่าเพื่อน มายถูกข่มขืนจากผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมันเป็นใครก็ไม่รู้ เพราะมายไม่เคยเปิดปากเล่าถึงเรื่องนี้ เธอบอกแค่ว่าเธอกำลังตั้งท้อง และไม่มีพ่อให้ลูก ด้วยความที่ผมเป็นเพื่อนเธอผมจึงยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ โดยที่น้องมินยังใช้นามสกลุของมาย เพราะที่บ้านของผมไม่มีใครรู้เรื่องนี้ และที่สำคัญผมไม่เคยคิดจะบอก
ผมไม่มีแฟนครับ! แต่หลายคนจะเข้าใจกันไปเองว่าผมกับมายเป็นแฟนกัน เป็นพ่อแม่ให้เด็กที่นอนอ้อแอ้อยู่ในรถเข็น แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่! ซึ่งผมก็ไม่เคยจะอธิบายผมเลือกที่จะไม่สนใจปล่อยเลยตามเลย ยังไงซะความจริงมันก็ไม่ใช่แบบนั้นอยู่แล้ว
ผมเคยรักใครคนหนึ่งมาก ทุกวันนี้ก็ยังรักและเธอคนนั้นก็คือ...คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงนี่ไงครับ
แต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะทิ้งเธอ!
เพียงเพราะเพื่อนในกลุ่มล้อเลียนว่าผมมีแฟนอ้วน ถามว่าผมอายไหม ก็ไม่นะครับเพราะผมรักลีที่ลีเป็นลี แต่พอนานวันเข้าเพื่อนปากหมาของผมก็ยังไม่เลิกล้อและเริ่มหนักข้อขึ้นทุกวัน ผมกลัวว่าสักวันถ้าลีได้รู้ได้ยินได้ฟัง ลีคงจะเสียใจมาก ๆ เพราะเวลาเพื่อนผมอยู่ต่อหน้าลีพวกมันจะทำเป็นพูดดี แต่พอลับหลังกลับพูดอีกอย่าง
การตัดปัญหาของผมก็คือ...เลิกกับลี! ลีไร้เดียงสา ลีมีความสุขกับการกิน ผมไม่อยากให้เธอเสียการเป็นตัวเองจากการโดนล้อแล้วทิ้งสิ่งที่มีความสุขของตัวเธอเอง
ผมรอให้ลีเรียนจบ ให้ลีเอ็นติดและบอกเลิกเธอต่อหน้าใครหลาย ๆ คนด้วยประโยคที่เห็นแก่ตัว จากนั้นผมก็ไม่หันกลับไปมองเธอ ผมกลัวที่จะเห็นน้ำตาของเธอเพราะตลอดเวลาสามปีที่เราคบกัน ลีที่ผมรักเธอมีแต่รอยยิ้มเธอไม่เคยมีน้ำตา
ความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ไม่คิดไตร่ตรองให้ดีในวันนั้น ดันกลายเป็นปมให้ลีไม่คบใครอีก ผมรู้เรื่องราวของลีทุกอย่างเพราะผมตามห่วงเธออยู่ตลอด ในวันที่เธอประสบความสำเร็จก็ตามดูอยู่ห่าง ๆ ส่วนเรื่องผู้หญิงที่ผมควง มันก็แค่การตบตาให้ลีเกลียดผม อ้อ ไอ้เพื่อนกลุ่มนั้นปัจจุบันผมเลิกคบพวกมันแล้วครับ คนดูถูกคนแบบพวกมัน...โคตรไม่น่าคบ
และสุดท้ายโลกก็เหวี่ยงเธอกลับมาเป็นของผมอีกครั้ง เมื่อแม่ของผมยื่นคำขาดให้ผมแต่งงานกับลูกสาวของรุ่นน้องท่านโดยเอาการผ่าตัดโรคหัวใจมาอ้าง ท่านยื่นรูปว่าที่เจ้าสาวให้ผมดู ครั้งแรกที่ผมเห็นคนในรูปใจหนึ่งผมโคตรจะดีใจที่เธอกำลังจะกลับมาเป็นคนรักของผม ไม่สิ ต้องบอกว่ากำลังมาเป็นภรรยาต่างหาก ภรรยาที่ผมเคยให้คำสัญญาไว้ว่าผมจะขอเธอแต่งงานถ้าผมเรียนจบ แต่ผมก็ดันทิ้งเธอก่อนทั้งที่สัญญาไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่ทิ้งเธอ
แต่เชื่อไหมครับว่าอีกหนึ่งความคิดคือผมดันรู้สึกผิดที่ทิ้งเธอไป ผมเลยต้องบอกเธอว่าผมมีแฟนแล้ว ผมต้องแกล้งไม่สนใจ ทั้งที่ลับหลังเธอผมสารภาพบาปกับครอบครัวของเธอไปแล้วว่าที่ลีเป็นแบบนี้เป็นเพราะผมเอง ผมอธิบายและยอมรับผิด กระทั่งผู้ใหญ่อยากให้เรากลับมารักกัน คุณแม่ของลีจึงยื่นคีย์การ์ดสำรองให้ผม บอกให้ผมไปอยู่กับลี
วันนั้นผมมาถึงห้องก็นึกว่าจะเจอเธอ แต่ก็เปล่าเลย ไม่เห็นแม้เงาของลีสักนิด ผมจึงต้องโทรถามแม่ของลี แม่ของลีโทรมาบอกผมว่าลีไปดื่มกับเพื่อน แต่ก็คงกลับไม่ดึก สุดท้ายเธอดันกลับดึก ไอ้ผมก็โคตรจะเป็นห่วงแต่ถ้าโวยมากไปก็กลัวไก่จะตื่น เพราะลีที่น่ารักของผมคนนั้นไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้มีเพียงชาลีที่แสนจะเข้มแข็งและไม่ยอมใคร...
ผมละสายตาจากดวงหน้าหวาน และพาตัวเองไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนี้จะเป็นคืนแรกที่ผมจะได้นอนกอดเธออย่างสนิท ต้องบอกก่อนว่าช่วงเวลาสองเดือนก่อนวันงานผมแอบเข้าห้องของลีกลางดึก นอนมองหน้าเธอ แอบหอมแก้มเธอจนพอใจผมจึงออกมานอนที่โซฟา ตลอดสองเดือนที่เราอยู่ด้วยกัน ลีไม่พูดกับผมสักคำ เธอพยายามหลบหน้าผมข้อนี้ผมรู้ดี และก็ยอมรับมันเพราะผมคือคนผิด
“พี่คินรักลีนะครับ พี่คินจะไม่ทิ้งลีอีกพี่คินสัญญา” ผมกระซิบและแตะจูบที่ริมฝีปากบางเบา ๆ จากนั้นก็คว้าหัวเธอมาหนุนแขนของผมและผมก็โอบกอดเธอไว้ กอดที่ผมอยากจะกอดมานาน ผมจะไม่ทิ้งลีไปอีก จากนี้ลีจะเป็นของผมตลอดไป
เช้าวันต่อมา...
ผมลืมตาก็ไม่พบภรรยาที่อยู่ในอ้อมกอดแล้ว เธอหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ คงจะไม่ได้หายไปไหนเพราะนี่คือบ้านของเธอ ยังไงซะคุณหญิงสไบทองและคุณหญิงสายสมรก็ไม่มีทางที่จะปล่อยให้ลีหายไป เมื่อคืนผมหลับสบายจนลืมนึกไปว่าลีอาจจะไม่พอใจที่ผมกอดเธอ
“หลับสบายไหมคะพี่คิน” คุณหญิงสไบทองกล่าวทักทายโดยที่บนโต๊ะอาหารไม่มีภรรยาของผม!
“สบายครับ แล้วลีไปไหนครับ”
“น้องไปส่งเพื่อนที่สนามบินน่ะลูก” แม่ของผมเป็นคนตอบ
“เดี๋ยวน้องก็มา พี่คินมาทานข้าวเถอะ” แม่ของลีคงจะเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ของผม ด้วยความเกรงใจผู้ใหญ่ผมจึงนั่งทานข้าวกับพวกท่าน
ตอนเย็น...
รถของลีขับเข้ามาจอดในบ้าน หลังจากที่ลีหายไปตั้งแต่เช้า ผมเลือกที่จะไม่โทรถามเพราะเรื่องของเรายังคงหมองใจเกินกว่าที่ลีจะรับสายของผม
ลีลงจากรถเดินผ่านผมไปโดยไม่สนใจผมสักนิดเธอทำเหมือนผมเป็นอากาศ และผมที่กำลังถามไถ่อาการของน้องมินจากมาย ผมรีบวางสายจากมายและเดินตามหลังเธอเงียบ ๆ
“ต่อไปนี้ชาไม่ต้องเอารถไปทำงานนะลูก” แม่ของลีเอ่ยเมื่อเห็นหน้าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน
“แล้วชาจะไปยังไงคะ แท็กซี่หรือไง” ลีทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาใบหน้าหวานบึ้งตึงทันที
“ให้พี่คินไปส่งไงลูก เป็นสามีภรรยากันไปไหนมาไหนด้วยกันน่ะดีแล้ว”แม่ของลีเอ่ยขึ้น
“เขาคงไม่ว่างขนาดนั้นหรอกค่ะ” แล้วลีก็บ่ายเบี่ยงทันที
“สำหรับหนูพี่ว่างตลอด” ผมหยอดคำหวานเผื่อลีจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
“เหอะ!” เธอว่าแค่นี้แล้วยกขาไขว่ห้างหันไปหาแม่เธอทันที “ชาลีไม่โอค่ะ”
“แต่สไบทองโอค่ะ อ้อ! เดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าวดีกว่า” แม่ของลีรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ไปไหนมา” ผมถามลีที่นั่งหน้าบึ้ง
“.....” เธอทำหูทวนลมครับ
“พี่ถามว่าวันนี้ลีไปไหนมา”
“.....”
“ลี!”
“อย่ายุ่งได้ปะ ไหนบอกจะไม่ยุ่งกันไง” เธอลุกพรวดพราดเดินดุ่ม ๆ ขึ้นชั้น2 ซึ่งก็คงจะเข้าห้องนอนนั่นแหละครับ เห็นแบบนี้ผมก็รีบตามสิ
หมับ!
ผมคว้าที่ข้อมือบางก่อนที่เธอจะก้าวขาเข้าห้องน้ำภายในห้องนอน
“นั่นมันเรื่องก่อนแต่ง แต่ตอนนี้ลีเป็นภรรยาของพี่ พี่มีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวลี” ผมทึกทัก
“ฉันไม่ต้องการ ไปให้สิทธิ์นั้นกับเมียและลูกของคุณเถอะ” เธอรีบทักท้วงในสิ่งที่เธอเข้าใจผิด ๆ และไม่คิดจะเอ่ยถามผมสักนิด
“ลี!”
“ไม่ต้องมาเรียกแบบนี้ด้วย คนที่เรียกแบบนี้ได้เขาตายจากฉันไปแล้ว คนใจร้ายอย่างนายไม่ต้องมาเรียกฉันแบบนี้...อื้อ” ผมบดจูบปากบางที่พยายามต่อล้อต่อเถียงหวังจะเอาชนะผมให้ได้ ผมพยายามดันลิ้นเข้าโพรงปากหวาน ด้วยความที่ผมขาดสติจึงเผลอกัดที่ริมฝีบางของเธอ
“อื้อ เจ็บ” ผมรีบสอดแทรกลิ้นทันทีที่เธอเผยอ ผมจูบหนักหน่วงเพราะโกรธที่เธอดื้อรั้น ลีคนที่น่ารักอ่อนหวานคงจะหายไปในวันที่ผมทิ้งเธอ ผมละจูบออกเพราะน้ำตาของภรรยาไหลรินผ่านการจูบของเรา
“พอใจหรือยัง” ริมฝีปากชมพูระเรื่อมุมปากมีแผลเล็กน้อย ดวงตาใสใสกำลังมีน้ำไหลออกมา
ปัง!
ลีปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าผมเต็ม ๆ
“พี่ขอโทษ” ผมพูดผ่านประตูห้องน้ำ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะได้ยินหรือรับฟังมันไหม
สุดท้ายผมก็ทำให้เธอร้องไห้อีกตามเคย
- ผู้เขียน
