“ตกลงคุณมายเธอร้องไห้ทำไมคะพี่คิน” ฉันถามพี่คินที่ยืนนิ่ง ดูซิจะตอบว่าอะไร
“เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟังนะครับ แต่ตอนนี้เรากลับกันเถอะ” พี่คินเดินเข้ามาจับมือฉัน
“เอ้า! แล้วแกงส้มละคะ” ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “แล้วดูสิคะคุณมายเธอยังร้องไห้อยู่เลย” ฉันหันไปมองผู้หญิงเสแสร้งที่ตอนนี้ใบหน้าเธอเหมือนจะกังวลที่พี่คินจะกลับจริง ๆ
“น้องมินลุงคินกลับก่อนนะครับ” พี่คินเมินเฉยต่อคุณมาย เขาเลือกที่จะพูดกับน้องมิน ซึ่งที่พี่คินแทนตัวเองว่าลุง ก็เพราะพี่คินไม่อยากให้ฉันคิดมากเวลาที่ออกไปไหนด้วยกันสี่คน พี่คิน ฉัน คุณมาย น้องมิน พี่คินเลยแทนตัวเองว่าลุง มันเป็นการแสดงออกที่บ่งชัดว่าเขา...แคร์ฉัน
“งั้นชาไปก่อนนะคะ” ฉันคว้ากระเป๋าและรีบเดินตามพี่คินออกจากบ้าน ท่ามกลางสายตาอาลัยอาวรณ์ของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่พี่คินไม่หันไปสนใจน้ำตาของเธอเลย จากนั้นฉันก็เข้ามานั่งในรถเงียบ ๆ โดยที่พี่คินเป็นคนขับ พี่คินไม
