“ฉิบหาย!! พี่ไปก่อนล่ะ เดี๋ยวไอ้เวรนั่นตามมาเจอ...สักวันคงได้เจอกันนะแก้ว” ทรงชายเตรียมหมุนตัวหนี แววตาล่อกแล่กมองซ้ายมองขวา...
“เดี๋ยวพี่ชาย!! แก้วไม่มีสตางค์เลย แก้วอยากหลบไปอยู่ที่อื่นแต่แก้วไม่มีปัญญาไป” เธอพูดเสียงอ่อน การจากกันครั้งนั้น เธอไม่คิดว่าจะพบเจอพี่ชายอีก ลาเลย ลาขาด ทางใครทางมันเถอะ...
“เอ้า!! พี่มีติดตัวแค่นี้...แก้วแบ่งเอาไปก็แล้วกัน อะไรอยู่กับเศรษฐีใหญ่มันไม่ให้เงินใช้เลยเหรอ” ทรงชายล้วงกระเป๋าสตางค์หยิบเงินให้น้องสาวแบบไม่ใคร่เต็มใจนัก...
กลิ่นแก้วอยากจะตะโกนใส่หน้าพี่ชาย..แต่ก็เท่านั้นล่ะเขาสนใจที่ไหน เธออยู่ในฐานะนางบำเรอขัดดอกไม่ต่างอะไรกับโสเภณี พวกหล่อนได้สตางค์เมื่อขายตัวแต่เธอฟรี เพราะเป็นค่าดอกเบี้ย...
“ลุงป่วน แก้วไปนะคะ...ลุงจะได้ไม่เดือดร้อน” เธอเก็บเสื้อผ้าเก่าๆ ในห้องใส่กระเป๋าใบไม่ใหญ่มาก ค้นหาของใช้ส่วนตัวได้หลายอย่าง พร้อมทั้งเอกสารประจำตัวที่จำเป็
