“โอ๊ย” เอมอรนิ่วหน้ามองดูฝ่าเท้าตัวเอง เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาแล้วมันก็มีเลือดไหลออกมาด้วย มัวแต่มองดูอย่างอื่นจนลืมมองทางเดิน กันชะงักเท้าแล้วเดินกลับมาดูก็พบว่าเธอเหยียบเข้ากับซากเปลือกหอยเขาเรียกมันว่าหอยปัง ลักษณะคล้ายหอยโข่งและหอยเชอร์รี่แต่ก้นมันแหลมกว่า
“ย่างไหวบ่อ” (เดินไหวไหม) กันเห็นบาดแผลค่อนข้างลึก
“ไหวดิ คุณเดินนำไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันเดินตามไป”
ไม่ไหวบอกไหวไว้ก่อน ทั้งที่ตอนนี้เธอรู้สึกว่ามันปวดมาก และเลือดก็ไหลไม่ยอมหยุด เอมอรกำลังจะก้าวขาเดินต่อแต่ก็เซจนเกือบล้มเพราะความเจ็บถ้าไม่ได้มือใหญ่ของเขาคว้าไว้ก็คงล้มลงไปแล้ว กันรั้งร่างบางเข้ามาชิดกับอกกว้างแล้วมองดูคนร่างเล็กเชิงตำหนิ
“คือดื้อแท้ บอกบ่อไหวตั้งแต่เทือแรกกะจบแล้ว” (ทำไมดื้อจัง บอกไม่ไหวตั้งแต่ครั้งแรกก็จบแล้ว) สายตาคมกริบจ้องมองเข้าไปในดวงตาดำขลับของหญิงสาวจนเธอต้องหลบสายตา แล้วเขาก็นั่งยองลงกับพื้น
“ขี่หลัง เดี๋
