“คูนพี่ฉุดหย่อ ยับอาไยจ๊ะ”
“ข้าวผัดปลากระป๋องไข่ดาวหนึ่ง ราดหน้าหมูเส้นใหญ่หนึ่ง เอาพิเศษนะ”
พลอยใสขมวดคิ้วแทบผูกเป็นโบ ตากลมโตจ้องลูกค้าชายต่างวัยแต่งตัวดีสลับกันไปมา ทั้งสองมองบริกรน้อยอย่างเอ็นดู
“แหม วันนี้แต่งตัวมาสวยเชียว ว่าแต่จำได้ไหมว่าพี่สั่งอะไร” ลูกค้าหนุ่มถาม เด็กหญิงสามขวบผิวขาวหน้าตาบ้องแบ๊วยังมองเขาตาปริบๆ ริมฝีปากอิ่มแวววาวด้วยลิปกลอสขยับขมุบขมิบ
“ได้ฉิ” มืออวบๆ ล้วงสมุดฉีกกับสีเมจิกออกมาจากกระเป๋าขนฟูๆ สะพายเฉียง ช่างดูเข้ากับเดรสรัดรูปลายเสือดาวกับรองเท้าบู๊ตเหลือเกิน
“พี่สั่งอะไรครับ” เขาถามแม่เสือสาวตัวน้อย
“เอ่อ...ข้าวไข่ดาววว” พลอยใสลากเสียงยาว
“ฮ่าๆๆๆๆ แป๊บเดียวลืมแล้วเหรอ”
“เยอะ พี่พอต้องจด” สาวน้อยเตรียมจด “คุณพี่ยับอาไยจ๊ะ”
“เขียนหนังสือได้แล้วเหรอ” หนุ่มคนนั้นถามอย่างเอ็นดู
“ได้ชี่ อีกฉองวันเข้าโยงเยียนแล้ว แล้วคุณพี่ยับไยจ๊ะ” คำว่าสองวันคือทุกคำต
