“ไม่ย้องนะ เยาต้องเข้มแข็งตั้งแต่เกิด” แพรสวยดึงเต๋าเต้ยมากอด
“พามดีจะโปกป้องเยา” พลอยใสเข้าไปกอดบ้าง พูดในสิ่งที่ไม่ค่อยเข้ากัน แต่จำมาจากแม่
“เต๋าเต้ยอยู่ที่โคราชอีกแค่สี่วันครับ ถ้าพวกหนูอยากไปหา ก็ไปที่รีสอร์ตได้นะ”
“ไปฉิ ต้องไป เฉือโหดไปหานะ” พลอยใสพยักหน้าระรัวอยู่ข้างหัวเต๋าเต้ย
“เฉือห่าก็ไปหานะ”
เต๋าเต้ยพยักหน้า แล้วดันตัวสองแฝดออก วิ่งไปที่กระเป๋า หยิบหูฟังหมอกับตุ๊กตาผ้ามาข้างละมือ ยื่นให้แฝดคนละอย่าง
“อ้อ พ่อนึกอะไรออกแล้วเด็กๆ เดี๋ยวเสือห้อยกลับถึงรีสอร์ต เราโทรศัพท์คุยกันได้นะครับ พ่อฉลามขอเบอร์โทรศัพท์เสือโหดกับเสือห่ามได้ไหม” ฉลามออกไอเดีย
“แม่แมให้เบอร์ทอฉัพท์คนตัดหญ้าไปแล้ว ไม่เหยือเยย” พลอยใสทำหน้าเป็นทุกข์
“คนขับยถมาเอานมก็เอาเบอร์ทอฉัพท์แม่แมไป” แพรสวยเสริม
“แล้วแม่แมไม่ได้ให้พวกหนูไว้บ้างเหรอ” ฉลามหยิบกระเป๋าสตางค์ตัวเอง ดึงนามบัตรออกมาสองใบ เขียนชื่อเสือห้
