พอตั้งสติได้ก็รีบดันตัวออกห่างพี่คิวในมือยังคงจับมือถือของเขาไว้แน่น หัวใจเริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะราวกับเป็นพวกเมียน้อยที่กลัวโดนเมียหลวงจับได้
"ห้ามเปิดนะ" ฉันรีบบอกออกไปเพราะกลัวว่าเขาจะเลื่อนกระจกลง ยัยคะนิ้งก็เอาแต่เคาะแล้วยืนยิ้มกริ่มเพ่งมองเข้ามาในรถ แต่คงมองไม่เห็นเพราะรถของเขาติดฟิล์มดำหนาทึบ
นอกซะจากว่า...มันจะขยับเข้ามาส่องดูใกล้ๆ และมันก็ทำจริงๆ
"น่ารำคาญจังวะ" ได้ยินเขาบ่นออกมาอย่ารำคาญคิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากันจนนูนและมีรอยย่น
ก๊อกๆ
ยัยนั่นยังคงเคาะกระจกไม่เลิก ดูแล้วรถเขาก็ราคาหลักล้านแน่ๆ ถ้าเป็นคนหวงรถคงอยากกระทืบเต็มทน
"ทะ...ทำไงดี" น้ำเสียงของฉันเริ่มติดขัดจนอีกคนหันมามองแล้วทำหน้าเครียดกว่าเดิม
"..." พี่คิวเงียบเขาถอนหายใจออกมาแรงๆแล้วหันมาบอกฉัน รั้งศีรษะของฉันให้ก้มลง"กลัวขนาดนั้นก็หลบ"
"..." ฉันรีบโน้มตัวลงไปมุดหน้าอยู่บนตักของเขา ด้วยหัวใจเต้นรัวอย่างกับเด็ก
