ไร่รักพิศวาส

5.มีเรื่อง

5

"คนงานใหม่หรอแม่หนูไม่เคยเห็นหน้า" ป้าที่ตักอาหารให้ทักขึ้นเมื่อยื่นจานข้าวคืน พร้อมกับมองหน้าฉัน

"คนของพ่อเลี้ยงน่ะ"

"อ้อ!"

ฉันยังไม่ได้ตอบ ป้าป้างพูดตัดขึ้นก่อน ฉันเลยได้แต่ยิ้ม ยืนรอป้าป้างตักอาการแล้วพากันเดินไปหาที่นั่ง

"นั่งตรงนี้ๆ จ๊ะป้า" ฉันวางจานข้าวลงที่โต๊ะว่างๆ ไม่มีใครนั่งสักคนทั้งที่โต๊ะตัวนี้อยู่ใกล้ๆ กับที่ตักอาหารน่าจะสะดวกกว่าไปนั่งที่ไกลๆ

"โต๊ะตัวนี้มีเจ้าของแล้ว เราไปนั่งฝั่งนู้นกันดีกว่า" ป้าบอกแล้วชวนฉันไปนั่งอีกฝั่งของโรงอาหารไกลผู้คนออกไป

"ทำไมมีเจ้าของ ทุกคนจับจองที่ได้หรอจ๊ะป้า" ฉันถามงง พร้อมกับลุกขึ้นถือจาน

"เปล่าหรอก เป็นของคนในออฟฟิศน่ะ ที่ประจำของพวกเขา ไม่มีใครกล้านั่งหรอก" พอป้าอธิบายฉันก็ถึงบ้างอ้อ พวกออฟฟิศที่ใช้อำนาจสินะ คิดว่ามีตำแหน่งแล้วกดคนอื่นได้??

"งั้นเรานั่งนี่แหล่ะจ๊ะป้า" ฉันวางจานข้าวลงแล้วนั่งลงเหมือนเดิม คนเหมือนกันมีสิทธิ์เท่าเทียมกัน ไม่ใช่เจ้าของไร่เสียหน่อย

"เดี๋ยวมีเรื่อง ป้าว่าเรา..."

"นั่งตรงนี้แหละจ๊ะป้า เรามีสิทธิ์" ฉันพูดตัดบทแย่งจานข้าวป้าวางลงบนโต๊ะเสียเลย

"แม่หนูเนี่ยนะ" ป้าว่ายิ้มๆแล้วนั่งลงตรงข้ามกับฉัน

"หิวจะแย่อยู่แล้ว กินกันดีกว่า" ฉันบอกป้าแล้วตักข้าวในจานขึ้นกิน หิวจนตาลายไปหมดแล้วอาหารตรงหน้าก็ดูน่ากินมากเสียด้วย

"นี้เธอไม่รู้รึไงว่าที่นี่เป็นที่ใคร" แต่ยังไม่ทันเอาข้าวเข้าปากก็ได้ยินเสียงแหลมๆ พร้อมกับสัมผัสที่แขนไม่แรงไม่เบา ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงมีผู้หญิงยืนมองมาที่ฉันสามคน พวกนี้สินะที่เป็นคนในออฟฟิศ

"ที่ของพ่อเลี้ยงภูผาไง" ฉันตอบพวกเธอไปกวนๆ จ้องมองหน้าเธออย่างไม่กลัว มาเยอะคิดว่าจะกลัวรึไง ใหญ่มาแต่ไหนกัน

"กวนประสาทฉันหรอห๊ะ ป้าก็รู้หนิว่าที่ตรงนี้เป็นที่ของพวกฉัน" เธอผลักไหล่ฉันทีหนึ่ง แล้วหันไปต่อว่าป้า มันจะมากไปแล้วนะนังหน้าตูดลิง!

"แล้วไง! ทุกคนก็มีสิทธิ์นั่ง พ่อเลี้ยงบอกให้พวกเธอจับจองที่ได้รึไง" ฉันลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับพวกเธอ ตอนนี้คนในโรงอาหารต่างมองมาที่พวกเราแล้ว

"ป้าว่าอย่ามีเรื่องกันเลยนะ หนูพอใจเราไปนั่งตรงนู้นกันดีกว่า" ป้าลุกขึ้นห้ามปราม ดึงแขนฉันพร้อมกับจับจานข้าว ป้าไม่ได้กลัวพวกนี้หรอกแค่ไม่อยากมีเรื่องฉันดูออก

"ที่ตรงนี้เป็นที่หมานั่งรึไงป้า คนอย่างพวกเราถึงนั่งไม่ได้" ฉันจงใจพูดเสียงดังให้ทุกคนได้ยิน อย่ามาเล่นกับอีพอใจ ฉันไม่ยอมยัยพวกนี้หรอก!

"555/5555/555" ทุกคนในโรงอาหารต่างหัวเราะรวมทั้งป้าด้วยเมื่อฉันพูดจบ

"กรี๊ดดด นี่แกว่าพวกฉันหรอยะ"

"เป็นใครมาจากไหนมาเก่งกับพวกฉัน ก็แค่คนงานใหม่"

"จัดการมันเลย มันด่าพวกเราเป็นหมานะ"

ไม่ใช่แค่ยัยตูดลิง ทั้งกลุ่มก็พูด คงจะโมโห หัวเสียกับคำพูดฉันเหมือนกัน

"ทำไรกัน!" ก่อนที่ฉันจะโต้ตอบพวกเธอเสียงทุ้มทรงอำนาจก็ดังมาแต่ไกล คนที่มายืนดูต่างกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง

"ก็คนงานใหม่นี่สิคะ มาแย่งที่นั่งพวกดาวคะพ่อเลี้ยง" ยัยตูดลิงตอแหลฟ้องพ่อเลี้ยงของเธอที่หยุดยืนอยู่กลางที่เกิดเหตุ เขาเลยหันมามองหน้าฉัน

"ไม่ใช่นะคะพี่ภูผา พอใจกินข้าวกับป้าป้างอยู่ดีๆ พวกเธอก็มาไล่ที่ ผลักพอใจด้วย ที่นี่จองที่กินข้าวกันได้ด้วยหรอคะคนอื่นใช้โต๊ะตัวนี้ไม่ได้นอกจากพวกเธอหรอ" ฉันแย้งขึ้น เดินไปกอดแขนพี่ภูผา ฟ้องแมร่งมันเลย

"ไม่ใช่นะคะพ่อเลี้ยง ยัยนี่ใส่ร้ายพวกดาวค่ะ" เธอรีบแก้ตัวทันที ส่วนพวกเธออีกสองคนก้มหน้าจ๋อยไม่กล้าสู้หน้า

"เรื่องมันเป็นยังไงป้าป้าง" พี่ภูผามองฉันสลับกับยัยหน้าลิงนั้นแล้วหันไปถามป้าป้างที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆโต๊ะ

"บอกไปสิป้าว่ายัยนั่นมาแย่งที่พวกฉัน" ยัยหน้าตูดลิงหันไปกดดันป้าป้าง ใช้สายตาข่ม

"ฉันยังไม่ได้ให้เธอพูด พูดความจิงมาป้าป้าง" พี่ภูผาพูดขึ้นเสียงเรียบต่อว่ายัยหน้าตูดลิง สมน้ำหน้า!

"ป้านั่งกินข้าวกับหนูพอใจอยู่ๆ พวกนี้ก็มาไล่ที่ค่ะ ที่นี่เป็นที่ประจำของพวกเธอ" ป้าป้างพูดความจริง ฉันยิ้มเยาะ พวกยัยหน้าลิงหน้าเสียไปตามๆ กัน เสร็จแน่ยัยตูดลิง