ตอนที่ 4 : How to มีเทสต์
1731 คำ
ตอนที่ 4 : How to มีเทสต์
How to มีเทสต์ กินอย่างมีเทสต์ อยู่อย่างมีเทสต์ ใช้ชีวิตในทุก ๆ วันอย่างมีเทสต์ เพราะว่ารสนิยมกับคนรวยเป็นเรื่องสำคัญ
การจะช่วยคนอื่นแต่งตัวให้ดูดีได้นั้นตัวเองต้องดูดีเป็นอันดับแรก การจะให้คำปรึกษาคนมีเทสต์เธอก็ต้องมีเทสต์ที่ดี แล้วจะทำยังไงในเมื่อเธอไม่ใช่เซเลบไฮโซอาศัยบ้านหลังละสองร้อยล้าน…
ณดาหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องเสื้อผ้าการแต่งตัวตามแฟชั่น เธอเป็นคนชอบแต่งตัวอยู่แล้วคงไม่ใช่ปัญหา เธอศึกษาแม้กระทั่งราคาเสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าแบรนด์เนมแต่ละรุ่น จดจำข้อมูลทางการตลาดของมันอย่างละเอียด เพื่อเป็นเลขานุการที่สามารถทำงานได้อย่างไร้ที่ติ
วันนี้เธอเลือกเดรสสีขาวเข้ารูปความยาวประเข่า กระเป๋าหนังงานแบรนด์เนมหนังกุชชี่ราคาไม่แรงสักใบไว้ประดับบารมี
งานแท้มือสองพอไหว แพงสุดใบละเก้าพันกว่าบาท นอกจากความหรูหราทนทานเนื่องมาจากการใช้วัสดุชั้นดีในการผลิตทำให้ไม่ต้องเปลี่ยนใบใหม่บ่อย ๆ เธอคิดว่าคุ้มค่าสำหรับการจ่ายมันสักใบ เธอยอมทุ่มเพื่อให้ตัวเองดูดีพอเดินตามหลังเจ้านายสาวได้อย่างไม่ให้ใครมาว่าได้ว่าเธอน่ะ Low Class!
เธอเป็นสาวที่มีความมั่นใจ แต่งตัวดี พูดจาดี เพราะว่าเธอพยายามที่จะทำ... เพื่อใครสักคนนอกจากแม่ที่น่ารักของเธอ
ภายในห้องนอนโทนสีขาวสลับดำตกแต่งอย่างเรียบหรู กระจกบานใหญ่ล้อบกรอบอลังการบนโต๊ะเครื่องแป้ง ข้างกันนั้นเป็นมุมของเล่นราวกับอยู่ในโลกของเทพนิยาย สถาปนิกชื่อดังเนรมิตให้กลายเป็นของเจ้าหญิงตัวน้อยมานานแล้ว
ณดาหยิบเครื่องประดับชุดหนึ่ง ต่างหูเพชรเม็ดงามเข้ากัน นาฬิกาเรือนเล็กพอดีข้อมือที่ราคาไม่ต้องพูดถึง พนักงานอย่างเธอทำงานหลังขดหลังแข็งทั้งปีคงไม่มีปัญญาซื้อ เพื่อวางมันลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง แขวนเดรสทำงานตัวสวยไว้ที่ราวไม้ เลือกเผื่อไว้สักสองถึงสามชุดให้เจ้านายสาวตัดสินใจอีกทีว่าอยากใส่ตัวไหนไปทำธุระในแต่ละวัน
เธอดูแลเรื่องการแต่งตัวของเจ้านายสาวอย่างพิถีพิถันใจเย็นจนร่างบางในชุดคลุมอาบน้ำ เดินสะบัดเส้นผมเปียกหมาดออกมาทักทายด้วยรอยยิ้มหวาน
“มาตรงเวลาเสมอนะคะ ไหนวันนี้ใส่ชุดอะไรดี?”
“วันนี้คุณวีมีประชุมกับหุ้นส่วนหนุ่ม ๆ ของบริษัทในเครือ เดรสเรียบหรูดูดีสีขาวคงน่าจะตะลึงกันทั้งห้องเลยค่ะ แต่คนสวยใส่อะไรก็สวยนะคะ”
ประจบประแจงเป็นที่หนึ่ง! ณดายังไม่ลืมว่าตัวเองได้งานมาได้ยังไง…
“Pomelo หรือ Vogue โทนขาว อืม... คุณดาก็ใส่สีขาวมานะคะ ใส่สีขาวก็ดีเหมือนกันค่ะ”
ดวงตาคู่สวยใต้อายไลเนอร์คมกริบยังมองตรงไปที่กระจกบานสูงใหญ่ ปรากฏเรือนร่างงามไร้ที่ติประสาลูกคุณหนูแต่หัวจรดเท้า มือเรียวเลือกขึ้นมาทาบบนเรือนกายด้วยท่าทางอารมณ์ดีกว่าทุกวัน
“คุณณดา... ตัวนี้เป็นไงบ้างคะ?”
“สวยค่ะคุณวี คุณวีมัดผมครึ่งหัวโชว์ต่างหูเพชรทรงหยดน้ำสีชมพู หรือจะจัดลุคชีควัยรุ่นด้วยเซตแพนโดร่า เข้ากับกระเป๋าหลุยส์ใบนี้ด้วยนะคะ”
“ก็เข้าอยู่นะคะ เหมาะสำหรับงานเป็นทางการที่ไม่หวือหวามาก ใบนี้คุณพ่อเพิ่งซื้อมาให้เอง...”
หลุยส์ วิตตอง สีดำสนิทแบบสะพายพาดบ่าในมือของเธอยังจับมันด้วยถุงมือกำมะหยี่เพื่อไม่ให้มีรอยนิ้วมือเปรอะเปื้อน วันแรกที่เธอมาทำงานยังโดนเจ้านายแซวว่าโอเวอร์ แต่เป็นเพราะเธอใส่ใจ...
แน่ล่ะ... แค่ใบนี้ยังใบละสี่แสนกว่าบาท! แพงกว่ารถยนต์ที่เธอขับมาทำงานทุกวันเสียอีก
“คุณ... ณดา...” เสียงหวานเรียกพลันขมวดคิ้ว เจ้านายสาวหรี่ตาเล็กลงมองเส้นสีทองที่ห้อยระย้าจากใบหู ขับผิวขาวเนียนละเอียดทำให้มันงามระยับจับตา ณดาไม่ได้รวบผมแต่จับเจลล์ให้ผมเรียบสนิทไปกับแผ่นหลัง เหมาะกับบุคลิกกระฉับกระเฉงเป็นสาวมั่น
“ใส่ต่างหูของอะไรคะ? สวยจัง...”
“เป็นร้านดังในไอจีน่ะค่ะ ไม่ใช่ของแบรนด์เนมนะคะคุณวี”
“สวยจริง ๆ นะคะ มันดูแพงมากเลย ส่งลิงก์มาให้หน่อยสิ”
“ได้ค่ะคุณวี... สักครู่นะคะ” เธอยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าหนังที่สะพายพาดบ่า ส่งข้อมูลต่างหูร้านดังให้เจ้านายสาวดู คนดูก็ดูด้วยท่าทางกระตือรือร้น ด้วยความเป็นสาวทันสมัยชอบเรื่องแฟชั่น
“ต่างหูแบบเกี่ยวหูเก๋ไก๋มาก งานละเอียดดีค่ะ ห้าร้อยกว่าบาทเอง ฉันว่าราคาโอเคเลยนะ... อืม...” พูดพลางทำหน้าครุ่นคิดยกปลายนิ้วแตะคาง อะไรสวยงามวีณาก็อยากได้ไปหมดประสาลูกคนรวยที่ไม่ได้ถือตัวนัก
“ไม่ใช่งานแบรนด์ค่ะคุณวีเป็นงานแฮนด์เมด ถ้าคุณวีไม่มายด์เรื่องราคาว่าจะต้องแพงก็นับว่าสวยอยู่นะคะ ตัวนี้เป็นสินค้าคนไทยทำเองค่ะ สินค้าแต่ละชิ้นของร้านนี้ค่อนข้างละเอียดเลย เจ้าของร้านเอาใจใส่...”
“คอนเซปต์เดียวกับคุณณดาสินะคะ ฉันเอานี่แหละ เหมามาให้หมดอย่างละหนึ่งชุดแล้วส่งบิลมาทางไลน์นะคะ... สั่งให้ด้วย ฉันชอบที่มันสวยไม่สนหรอกว่ากี่บาท”
ในสไตล์การพูดอย่างนั้นคงเพราะวีณามีคุณพ่อคอยตามใจทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ต้องได้ เลขานุการคนโปรดเข้าใจ ยังดีใจด้วยเสียอีกที่บอสจะใส่ต่างหูเหมือนเธอ
พอเจ้านายสาวกำลังจะแต่งตัว เธอรู้หน้าที่ว่าจะออกไปรอข้างนอก จนเจ้าของเรือนร่างงามสง่าในเดรสสีขาวตัวสวยเข้ารูปปรากฏตัวอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มหวานใต้เครื่องสำอางอ่อนพอดี ปิดประตูห้องแล้วเรียกสั่งเธอเหมือนทุกวัน
“ไปกันเถอะค่ะ”
“ค่ะคุณวี...”
ณดาก้มศีรษะลงเล็กน้อยอย่างสุภาพนอบน้อม เธอพร้อมที่จะทำงานมากมายก่ายกองไม่ว่าคุณวีณาสั่งอะไร! ราวกับเลือดเลขาฯ สูบฉีดอย่างพลุ่งพล่าน
แผ่นหลังบางในเดรสสีขาวสะอาดสีเดียวกัน กระทั่งลิปสติกแดงเลือดนกเบอร์ 07 ที่เจ้านายสาวชอบเธอไม่ลืมหยิบมันติดมือมาด้วยความใจชื้นเหมือนได้เพื่อนสาวสักคน แค่อยู่ในสถานะที่แตกต่าง
“พี่ภีมเขาว่ายังไงบ้างคะ? เขาได้ฝากงานอะไรผ่านคุณดาหรือเปล่า... หรือว่า... เขาพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับฉันไหม?”
มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน ตอนนี้ณดาคิดได้อย่างเดียวว่าทั้งสองคนอาจมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกว่าเจ้านายลูกจ้าง จึงพูดเอาอกเอาใจ
“คุณภีมไม่ได้พูดอะไรกับดาค่ะ แต่ดาคิดว่า... สายตาของคุณภีมดูยังไงก็หลงค่ะหลงจนหาทางออกไม่เจอแล้วมั้ง ดาว่าดามองคนไม่ผิด จะให้พูดดีหรือเปล่าไม่รู้...”
“พูดมาสิคะ” คนถามทำตาโตมองเลขาฯ ที่ก้าวขาช้าลงด้วยไม่อยากเดินล้ำหน้าเจ้านาย
“คุณภีมคงจะรักคุณวีมาก ๆ เลยนะคะ มากกว่าคนดูแลค่ะ” นั่นคือที่เธอเห็นและได้ยินมาว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันมาแต่ตัวเล็กตัวน้อย เธอทำกลอกตาไปมาพอนึกถึงนัดหมายสำคัญ เจ้านายบอกว่าจะไปมันก่อนหน้านี้
“คุณวีว่าไงคะ? เรื่องบริษัทจัดหาคู่...”
“ไว้ก่อนละกันค่ะ” ในน้ำเสียงราบเรียบ วีณาคงไม่ไปนัดบอดประชดคุณพ่อแล้ว ขณะที่ณดายิ้มเจื่อน เลื่อนนัดหมายนั้นให้ด้วยการจดมันลงโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กเพื่อที่ว่าเธอจะไม่ลืมมัน ขณะเดินตามเจ้านายไปเรื่อย ๆ
เธอทำงานได้อย่างไร้ที่ติ ไร้ปัญหาใด ทว่าจู่ ๆ เจ้านายสาวกลับหยุดเดิน เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณดา... ไปช่วยงานคุณพ่อหน่อยสิคะ”
“คะ...” คนถามมีสีหน้าสงสัยตกใจสุด ๆ นั่นเธอเพิ่งโดนไล่ใช่ไหม!? “อะ... อะไรนะคะคุณวี?”
“ไปช่วยคุณพ่อทำงานแทนวีหน่อยนะ ไปเป็นเลขาฯ ส่วนตัวคุณพ่อน่ะค่ะ...”
ทั้งแทนตัวเองว่าวี! และหน้าตาเหลอหลาปานนั้น มีหรือเลขานุการคนสนิทจะไม่รู้
ไหนว่ารักกัน... มีผู้ชายแล้วทิ้งกันนี่นาคุณวี!
“มีอะไรบอสจะโทรเรียกแล้วกันนะคะ ไปทำงานให้คุณพ่อก่อนเนอะ”
ราวกับว่าฝันสลายลงตรงนั้น หยาดน้ำใสเอ่อคลอตรงหางตาด้วยความตื้นตัน เศร้าหมองในขณะเดียว ณดาพยายามเก็บอาการไว้อย่างเต็มที่ ฉีกยิ้มกว้างหวานด้วยสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์
“ค่ะคุณวี... ดายินดีรับใช้ทั้งคุณท่านอนันต์และคุณวีณา เป็นเกียรติที่จะได้ช่วยงานท่านมากเลยค่ะ ดาจะตั้งใจเก็บเกี่ยวประสบการณ์เพื่อเป็นเลขาฯ ที่ดีในอนาคตค่ะ”
ณดาน้อมรับคำบัญชาประหนึ่งสุนัขผู้ซื่อสัตย์ แม้ใจนึกน้อยอกน้อยใจเท่าไร เธอคงไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งของคนจ่ายเงินเดือนได้ พยายามรักษาอาการซวนเซของสองขาที่แทบหมดเรี่ยวแรงไปซะอย่างนั้น จนมาถึงหน้าประตูทางเข้าที่มีเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำสนิทจอดรอพร้อมนายสารถี มืออันแสนอบอุ่นเอื้ออาทรของเจ้านายสาวเอื้อมมาแตะบ่าเบา ๆ
“ระวังตัวด้วยนะ รู้ใช่ไหมว่ารายนั้นน่ะเสือผู้หญิง? มีอะไรโทรหาบอสได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะคะ”
“ค่ะไม่ต้องห่วงนะคะบอส ดารับใช้ท่านได้ รับรองว่าไม่มีปัญหาตามมาแน่นอนค่ะ”
ช่างกล้าพูดไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า! ใบหน้าสดสวยผลิยิ้มกว้างราวโลกทั้งใบช่างสวยงาม ตรงข้ามความจริงในใจณดาคิดว่าตัวเองถึงคราวดาวเคราะห์ชนผจญชีวิต ไม่เป็นอันได้ทำงานอย่างมีความสุขแน่ล่ะ
- ผู้เขียน
