ตอนที่4
940 คำ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังต่อเนื่องเข้ามาหลายสายทำให้ ม่านรุ้งที่นอนหมดสภาพลุกขึ้นจากที่นอนมากดรับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
"จะโทรมาทำไมนักหนาเนี่ยคนจะหลับจะนอน"
"แกจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนให้ยายรุ้ง คุณขุนเขา เขาโทรหาแกตั้งไม่รู้กี่สิบสายทำไมแกไม่รับสายเขาห๊ะ"ดวงตาที่จะหลับแหล่มิหลับแหล่ในตอนแรกถึงกับเบิกโพลง เมื่อได้ยินในสิ่งที่ผู้จัดการส่วนตัวพูดออกมา ม่านรุ้งถึงกับรีบก้าวขาลงจากเตียงรีบเดินไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำขึ้นมาใส่อย่างรีบร้อนก่อนที่จะเปิดประตูห้องพักของตากล้องหนุ่มแล้วรีบเดินกลับห้องของตัวเองไป
"นี่ขุนโทรหาแกเหรอ นิต้า"
"ก็เออน่ะสิ เขาโทรหาแกไม่รู้ตั้งกี่สายแต่แกก็ไม่รับ เขาก็เลยโทรหาฉันเนี่ย"ผู้จัดการสาวประเภทสองอย่างนิต้าถึงกับนั่งไม่ติดพื้นเมื่อแฟนหนุ่มของเด็กในสังกัดโทรมาหาเธอด้วยน้ำเสียงที่ฟังก็รู้ว่าเกรี้ยวกราดขนาดไหนที่ไม่สามารถติดต่อแฟนสาวได้
"แล้วแกได้บอกเขาไหมว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน"เพราะขุนเขาไม่ชอบให้เธอใส่ชุดนุ่งน้อยห่มน้อยถ่ายงาน และการมาถ่ายแบบที่พัทยาในครั้งนี้เธอไม่ได้บอกเขา
"จะเหลือเหรอ ในเมื่อคุณขุนเขาขู่ว่าจะทุบโมเดลลิ่งของฉันทิ้ง"
"แกไปบอกขุนทำไมว่าฉันอยู่ที่นี่"
"เอ้า ยายนี่ถ้าฉันไม่บอกโมเดลลิ่งที่ฉันสร้างมากับมือก็เหลือแต่ชื่อน่ะสิยะ แกก็รู้ดีว่านิสัยของแฟนแกเป็นยังไงถ้าฉันไม่บอกรับรองฉันได้ตายก่อนวัยอันควรแน่"
"โอ๊ย ยายนิต้า"
"แค่นี้ล่ะฉันรำคาญแกแล้ว"ม่านรุ้งมองสายที่ตัดไปของผู้จัดการที่พ่วงด้วยเพื่อนรักอย่างหัวเสีย สมองของเธอกำลังขบคิดหาวิธีว่าจะหาข้อแก้ตัวอะไรยังไงไม่ให้แฟนหนุ่มโกรธยังไงดี แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอควรทำในตอนแรกคือไปอาบน้ำแล้วหารองพื้นปกปิดรอยแดงที่คอและเนินอกของตัวเองก่อน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นไม่เบามากนักทำให้ม่านรุ้งที่กำลังนั่งใช้รองพื้นปกปิดรอยแดงถึงกับสะดุ้งจนแทบจะพลัดตกเก้าอี้ เสียงเคาะประตูแบบนี้มันไม่ใช่การเคาะประตูของพนักงานทางโรงแรมแน่นอน หัวใจดวงน้อยเริ่มหวาดหวั่นเมื่อเสียงเคาะประตูนั้นเงียบไป ก่อนที่โทรศัพท์ของเธอจะมีสายเรียกเข้า ชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอทำเอาม่านรุ้งถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอชั่งใจอยู่ครู่เดียวก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
"เปิดประตูให้ผมรุ้ง"ประโยคเรียบนิ่งของขุนเขาทำเอาม่านรุ้งถึงกับเหงื่อแตก รีบใช้รองพื้นกลบรอยแดงจนแน่ใจแล้วว่าไม่หลงเหลือ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ขุนเขาที่ยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าห้องพัก
แกร็ก
"ขุน คุณมาได้ยังไงคะ"
"ผมมาได้ยังไงมันไม่สำคัญ มันสำคัญตรงที่ว่าทำไมคุณมาถ่ายงานแล้วไม่บอกผม"ตอนที่เขาโทรหาแล้วเธอไม่รับสาย เขาร้อนใจมากแค่ไหนเธอคงไม่รู้จนเขาต้องต่อหายหาผู้จัดการของเธอถึงจะได้รู้ว่าเธอแอบรับงานถ่ายแบบชุดว่ายน้ำที่พัทยา
"โถ่ ขุนอย่าโมโหรุ้งสิคะ คุณขับรถมาเหนื่อย ๆ เข้ามาในห้องนั่งพักกินน้ำให้สบายใจก่อนดีกว่าค่ะ"หญิงสาวที่อยู่ในชุดผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเดินเข้าไปคล้องแขนอกอวบอิ่มของเธอแนบไปกับแขนล่ำ ขุนเขามองแฟนสาวที่ออดอ้อนเข้าด้วยสายตา คนที่ถูกลูกอ้อนถึงกับต้องผ่อนลมหายใจระงับความโกรธของตัวเองเอาไว้ก่อนจะเดินตามแฟนสาวเข้าไปในห้องพัก
"ผมอยากได้คำตอบดี ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้"
"โถ่ ขุนขา รุ้งก็แค่มาทำงานคุณอย่าซีเรียสสิคะ"สะโพกกลมหย่อนนั่งลงบนตัก เรียวแขนเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นไปคล้องคอของแฟนหนุ่มเอาไว้
"คุณก็รู้ว่าผมหวงคุณมากแค่ไหน ผมไม่ต้องการให้ใครได้เห็นร่างกายของคุณ"
"อย่าไปสนใจคนอื่นเขาสิคะ คนอื่นเขาได้แค่มองเท่านั้นส่วนคุณได้ทั้งมองและก็ได้ทั้งครอบครองร่างกายนี้"หน้าอกอวบอิ่มบดเบียดเข้าหาแผงอกที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามอย่างต้องการยั่วยวน และดูเหมือนว่ามันจะสำเร็จเมื่อมือของขุนเขาเริ่มจะลูบไล้ไปตามเรียวขาที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าเช็ดตัว คนที่มีความผิดติดตัวถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อแฟนหนุ่มไม่ติดใจเรื่องที่เธอแอบหนีเขามาทำงาน
"ถ้าอย่างนั้นผมขอครอบครองร่างกายนี้อีกสักครั้งก่อนที่เราสองคนจะเดินทางกลับกรุงเทพนะครับ"
"สำหรับคุณได้เสมอค่ะ ขุนเขา"ดวงตาของทั้งคู่สื่อความหมายตรงกัน และหลังจากนั้นก็ไม่ต้องอธิบายว่าภายในห้องพักของนางแบบสาวมันจะเกิดอะไรขึ้น เสียงครางของทั้งคู่ที่ดังอยู่ด้านในมันก็สามารถบอกได้ว่าพวกเขาทั้งสองคนในตอนนี้นั้นมีความสุขมากขนาดไหน
- ผู้เขียน
