บทนำ
837 คำ
“พี่ยีน ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอคะ?”
ประโยคคำถามที่แสนจะใจเย็น ถูกระบายจากริมฝีปากบางเฉียบ ของหญิงสาวหน้าตาใสซื่อ ปราศจากพิษภัย ขนาดแฟนหนุ่มของตัวเองเพิ่งจูบปากกับผู้หญิงคนอื่นไปหมาดๆ ยังสามารถตั้งคำถามนี้ได้ กลับกัน ถ้าเธอมีแฟนแบบนี้ล่ะก็ แม่จะแจกฝ่ามืออรหันต์ให้อีสัปดนสองตัวนั้นทันที แล้วจะไม่มีคำพูดใดต่อจากนั้นอีกเลย เลิกค่ะเลิก
แต่นั่น...ก็เป็นเพียงความคิดของคนที่เป็นพี่สาว ที่ไม่สามารถเข้าไปจัดการอะไรได้ เพราะน้องสาวอย่าง ‘กระดาษ’ ได้ขอร้องเอาไว้ ว่าจะเข้าไปเค้นถามด้วยตัวเอง
ฟังน้ำเสียงแล้ว ไม่ได้เข้าไปเค้นถามหรอก
เพียงแค่เข้าไปยอมรับความจริงเท่านั้นเอง
ว่าแฟนหนุ่มที่ตัวเองกำลังคบหาอยู่นั้น นอกใจกันซึ่งๆ หน้า ทั้งที่วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งเดือนของทั้งคู่ ถึงจะเป็นระยะเวลาอันแสนสั้น แต่ฝ่ายชายก็ควรที่จะรักษาความรู้สึกของอีกฝ่ายมากกว่านนี้ ไม่ใช่มาทำตัวสถุนหมา หน้าตัวเมีย ต่อหน้าต่อตา โดยที่ไม่ให้เกียรติฝ่ายหญิงเลย
“ฮึบ ฟู่!”
‘กระดุม’ พยายามหายใจเข้าออกลึกๆ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้เข้าไปหยุ้มหัวไอ้ตี๋หัวแดงแฟนน้องสาว
ซึ่งเธอก็ทำมันสำเร็จ แล้วรอรับกระดาษที่เพิ่งถูกไอ้ตี๋หัวแดงบอกเลิกกลับบ้านไปรักษาแผลใจ พอถึงบ้านน้องสาวของเธอก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ตามประสาคนอกหัก พี่สาวที่เห็นว่าน้องตัวเองต้องเจ็บปวดเพราะใครก็ไม่รู้
จึงเกิดความรู้สึกโกรธแค้นแทนน้องสาว เลยเอาไอ้ตี๋หัวแดงไประบายผ่านตัวหนังสือ ทั้งเรื่องที่มันทำตัวปิกกาจูแมวจรในวันนี้ แล้วก็เรื่องที่กระดาษระบายสิ่งที่ตัวเองนั้นต้องเจอในตอนที่คบหากัน บอกเลยว่าความแบดเลวระดับตัวเหี้ยม เจ้าชู้ทั้งต่อหน้า และลับหลัง คนแบบนี้สมควรโดนประจานในออนไลน์ แล้วดิฉันจะเป็นคนทำเอง
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก!
เสียงแป้นคีย์บอร์ดถูกกดลง ราวกับเปลวไฟที่กำลังลุกโชนอยู่ในห้วงความรู้สึกของหญิงสาว ที่อัดอั้นอยากจะระบายความโกรธแค้นให้คนอื่นได้รับรู้ ถึงจะเป็นตัวละครที่ถูกเขียนกำกับเอาไว้ว่า เป็นเพียงจินตนาการที่นักเขียนสร้างขึ้นมาเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว ไอ้เลวบัดซบมีชีวิต และมีตัวตนอยู่บนโลกนี้จริงๆ ซึ่งคนอย่างนี้ต้องถูกด่า ถึงจะไม่ใช่ซึ่งๆ หน้า แต่วีรกรรมของไอ้ลิงหัวแดงตัวนี้ จะถูกจาลึกไว้ในนิยายชื่อดัง ของนักเขียนนิยายรัก โรมานซ์
นามปากกา ‘เบบี้’
[อห. เลวได้อีก-*-]
[สาบานว่านี่พระเอก อี๋กับนิสัยมาก!]
[ยีนควรเป็นแค่ตัวประกอบเท่านั้น ไอ้ชาติชั่ว!]
[ถ้าเป็นนี่ จะขอตบสักทีก่อนเลิกกัน คันมือโว้ย!]
“ขออนุญาตหยาบคายนะคะไรท์เบบี้...”
คอมเมนต์นี้ถึงกับต้องอ่านออกเสียงกันเลยทีเดียว
“ไอ้ยีน ไอ้ผู้ชายสันดานหมา หึ! กล้ามาก กล้าบอกเลิกนางเอกทั้งที่ตัวเองเป็นคนผิด ไม่ทราบว่านั่นหนังหน้าหรือหนังตีนไดโนเสาร์คะ ด้านเกิ้น! ไม่รู้สึกผิด แถมยังทำร้ายจิตใจผู้หญิงอีก ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้ปลาดุกผัดเผ็ด ไอ้เห็ดหลินจือ ไอ้สังขยาใกล้เน่า ขอให้ชาตินี้ไม่มีใครเอามึงค่ะ หรือถ้าเอา ก็ขอให้ผู้หญิงเขาทิ้งมึงไปมีผัวใหม่ จนมึงต้องจุกอกตายไปเลย จะได้รู้ว่าทำคนอื่นเขาเสียใจมันเจ็บปวด ทรมานขนาดไหน ปล.พระเอกไม่เอาคนนี้นะคะไรท์เบบี้สุดสวย สิ่งที่มันทำระยำมาก ไม่ควรให้สมหวังค่า”
“อุ๊บ!”
กระดุมยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ตรงไปยังเตียงนอนสีพีช แล้วทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าลงบนหมอน จากนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้หน้าปลาดุกงั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆ ก็เหมือนปลาดุกอยู่นะ วะฮ่าๆๆๆ แต่ดูๆ ไปแล้วเหมือนสังขยาเน่ามากกว่า ก๊ากก! โคตรจี้เลย ไอ้ลิงหัวแดงหน้าเห็นหลินจือ”
ร่างเล็กบนตียงนอน หัวเราะลั่นจนน้ำตาเล็ด ไม่เคยรู้สึกสะใจอะไรขนาดนี้มาก่อน คิดไม่ผิดเลยที่เอาชื่อจริงของไอ้ลิงหัวแดงนั่นใส่ลงไปด้วย เวลานักอ่านพิมพ์ด่าจะได้สนองนีทของนักเขียน ที่มีความเคียดแค้นอยู่เต็มอก
“สาแก่ใจอีช้อยนัก กระดาษไม่ให้เราไปด่าซึ่งๆ หน้า งั้นเจอด่าผ่านนิยายออนไลน์หน่อยเป็นไง ถ้าเรื่องนี้ดังติดอันดับหนึ่งล่ะก็ นักอ่านจะกระหน่ำด่าไอ้ลิงหัวแดงนี้ไปอีกนานแสนนาน หึ! เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับนักเขียนมือทองอย่างอีกระดุม วะฮ่าฮ่าๆ เอิ๊ก สะใจโว้ย~”
- ผู้เขียน
