"ยาค่ะ"
ยาเม็ดเล็กถูกยื่นมาตรงหน้า หลังจากที่หนูดีเพิ่งจะทานข้าวเสร็จได้ไม่ถึงสิบนาที เธอมองยาสองเม็ดในมือหนาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือ
"สองเม็ดเลยเหรอคะ" คนตัวเล็กเอ่ยถามพลางทำหน้าอ้อน
"ยาแก้ปวดกับยาลดไข้ค่ะ" การันต์พยักหน้ารับแล้วบอกถึงชนิดของยาให้คนที่กำลังทำหน้าอ้อนรับรู้
แน่นอนว่าเขารู้ทันว่าเธอกำลังจะอ้อนหาข้ออ้างบ่ายเบี่ยงเพื่อหลีกเลี่ยงการทานยาทั้งสองเม็ดนี้
หนูดียื่นมือไปหยิบยาออกจากมือหนามาไว้ในมือตัวเอง จ้องมองเม็ดยาในมือแล้วได้แต่ทำแก้มพองลม ก่อนจะเป่าลมออกทางปากเบา ๆ เป็นทางยาว แค่นึกถึงรสชาติขมปี๋ที่จะต้องติดอยู่บนต่อมรับรสบนลิ้นก็ทำเอาขนลุกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี เพราะถ้าไม่กินก็คงไม่หายสักที
"น้ำค่ะ" คนที่ยืนมองปฏิกิริยาคนตัวเล็กก็รีบเทน้ำใส่แก้วเพิ่มให้ แล้วดันแก้วไปใกล้มือของเธอมากขึ้น เพื่อกดดันให้เธอรีบกินมันเข้าไปก่อนจะได้หาข้ออ้างมาต่อร
