Karan's Part
"ฮึก! ฮือออ"
นานกว่าสิบนาทีแล้วที่ผมพาคนตัวเล็กเข้ามาในห้อง แต่เธอก็ยังเอาแต่นั่งซบหน้าร้องไห้อยู่บนตักผมไม่ยอมพูดอะไร จนน้ำตาเปียกเสื้อผมไปหมด ถามอะไรไปก็ไม่ตอบ พอผมปลอบให้หยุดร้องก็ยิ่งร้องหนักกว่าเดิม จนผมต้องนั่งนิ่ง ๆ คอยลูบหลังให้เธอ ปล่อยให้ร้องไห้อยู่กับอกผมแบบนั้นต่อไป เดี๋ยวหมดแรงก็คงหยุดเองนั่นแหละ
ผมโคตรตกใจที่เปิดประตูกำลังจะก้าวออกจากห้องแล้วถูกคนตัวเล็กพุ่งเข้ามากอดเต็มแรงพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ ๆ เธอถึงได้เป็นแบบนี้ เท่าที่ผมฟังและจับใจความได้ตอนนั้น เธอบอกว่าปวดหัว พูดมาแค่นั้นแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดจนถึงตอนนี้
"ฮึก..." เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่เธอจะดันตัวเองออกจากอกผม ทำให้ผมรีบคลายอ้อมกอดที่กอดเธอไว้แน่นในตอนแรก
หนูดีเงยหน้าขึ้นมองผมน้ำตาคลอ ใบหน้าสวยอาบไปด้วบคราบน้ำตา พร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำจากการร้อ
