ตอนที่ 5
1319 คำ
คำถามของสร้อยระย้าทำให้พันไมล์กับวิลเลียมหันมองหน้ากัน ถึงพวกเขาจะมีพรานป่าที่เก่งฉกาจนำทาง แต่ก่อนหน้านี้เป็นเวลาสามวันด้วยกันที่พวกเขาก็ค้นหาพื้นที่ซึ่งจะมีทองคำสูงเป็นภูเขาตามที่ได้ยินมา แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบเลย จนลูกหาบหมดแรงไปต่อไม่ไหว พวกเขาต้องยอมหยุดพักไปก่อน แล้วอยู่ดี ๆ พวกเขาทั้งสี่คนก็เหมือนถูกใครบางคนร้องเรียกให้ต้องเดินเข้ามาในม่านหมอกควันสีขาวแล้วก็มาเจอสองสาวพี่น้องที่ลำธารแห่งนี้
“พวกเราไม่เอาเปรียบพี่ชายหรอกจ้ะ ถ้าพวกยอมรับพวกเราเป็นเมีย แต่อยู่ที่นี่นานไม่ได้ แล้วพวกเราก็น่าเบื่อจนไม่อยากที่จะอยู่ด้วยแล้ว ขอเพียงแค่พวกพี่ทำให้เราสองคนพี่น้องตั้งท้องได้ พี่ก็จะได้ทุกอย่างที่ฉันบอกไปเหมือนกันจ้ะ” สร้อยระย้าบอกเสียงสั่นเช่นเดียวกับเรือนกายที่เริ่มสั่นเพราะมือสาก ๆ ของวิลเลียมที่วางลงบนไหล่แล้วเริ่มต้นลูบไล้...แผ่วเบา
“ไม่ใช่ว่าพอเธอสองพี่น้องได้สิ่งที่ต้องการแล้วจะทำร้ายเราหรือไง”
“ไม่...ไม่หรอกจ้ะ” ฟองจันทร์รีบตอบพันไมล์พร้อมกับส่ายศีรษะ เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายถึงแม้จะมีหน้าตาที่น่ากลัวไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้ดุมากมายนัก ก็เลยกล้าที่จะโต้ตอบกลับไป “ถ้าพวกพี่ไม่คิดทำร้ายเรา พวกเราก็ทำร้ายพวกพี่ไม่ได้เหมือนกันจ้ะ มันผิดกฎของหมู่บ้าน”
“ถ้ามีหมู่บ้าน ก็ต้องมีผู้ชายสิ ทำไมเธอสองคนพี่น้องถึงไม่เลือกเอาผู้ชายในหมู่บ้านเป็นผัวล่ะ ทำไมถึงต้องมาอยู่กันที่นี่” พันไมล์ถาม มันยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาสงสัย สองสาวชาวบ้านที่เห็น จะต้องไม่ทำธรรมดาเป็นแน่ ถึงได้กล้ามาอาบน้ำยั่วผู้ชายกลัดมันที่จ้องจะขยี้ขย้ำอย่างพวกเขาแบบนี้
“แม่หมอบอกนะจ๊ะ คนที่จะมาเป็นผัวของเราสองพี่น้องจะเป็นคนเมือง เขาจะทำให้ฉันสองคนมีลูกที่หน้าตาดี เฉลียวฉลาด เก่งกล้า จะเป็นคนที่ปกป้องทุกคนในหมู่บ้านให้ปลอดภัย เป็นผู้นำรุ่นต่อไปให้กับหมู่บ้านของพวกเราด้วยนะจ๊ะ”
“พวกเราสองพี่น้องจึงต้องมาอยู่กันที่นี่ ที่บ้านหลังเล็กไม่ไกลจากลำธารนี้จ้ะ” สร้อยระย้าบอกเพิ่มเติมพลางห่อตัวหนีมือแกร่งของวิลเลียมที่ยังตามติด มือที่ทำให้เธอเริ่มรู้สึกแปลก ๆ จนไม่รู้จะทำยังไงดี
“เธอสองคนคงจะไม่แต่งเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้นหรอกนะ”
สร้อยระย้าและฟองจันทร์รีบส่ายศีรษะทันที
“ไม่จ้ะ ยกเว้นคนที่จะมาเป็นแม่หมอ ที่เลือกได้ว่าจะมีผัวตอนอายุเท่าไหร่ แต่พวกเราลูกบ้านที่เป็นผู้หญิงทุกคนจะต้องมีผัวก่อนอายุยี่สิบปีจ้ะ ฟองอายุสิบเจ็ดยังมีเวลา แต่สร้อย...ฉันสิบเก้ากว่าแล้ว เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว ถ้าฉันหาผัวไม่ได้ จะต้องถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้านนะจ๊ะ”
สร้อยระย้ารีบเล่าเสียงสั่น เธอทำหน้าหม่นหมองเศร้า ขณะมองวิลเลียมด้วยสายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังว่าเขาจะช่วยเหลือเธอในครั้งนี้
“แล้วถ้าพวกฉันเบื่อ ไม่อยากอยู่กับเธอสองพี่น้อง...คิดว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่เราถึงจะแยกกันล่ะ” มาวินถามออกไป คิดว่ามีอะไรด้วยกันทุกวันแล้วจะมีเด็กง่าย ๆ หรือไง มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ เพราะความต้องการที่มากจนเกินไปจะกลายเป็นว่าไม่มีก็ได้
“แม่หมอบอกว่าอย่างเร็วสุดก็น่าจะสามสี่เดือน ถ้าอย่างช้าสุดก็หกเดือนจ้ะ”
“หือ...ดูเหมือนว่าสร้อยจะมั่นใจมากเลยนะ” ธาดาพูดอย่างไม่อยากเชื่อ คนมีปัญหาทางด้านร่างกายอย่างเขาเนี่ยนะ จะทำให้คนที่หมายตาไว้อย่างฟองท้องได้...มันเชื่อได้ยากมาก
“แม่หมอให้ยาดีกับเราสองคนมาจ้ะ”
“ฟอง!”
“ก็มันจริงนี่จ้ะพี่สร้อย แม่หมอบอกเองว่าเราสองคนตัวเล็ก กลัวจะทำหน้าที่เมียให้กับพวกพี่เขาได้ไม่ดีพอ จึงต้องกินยาก่อนที่จะหลับนอนกับพวกพี่จ้ะ จะได้ทำให้พวกพี่สนุกแล้วก็มีความสุขกับเรายาวนาน พวกพี่จะได้ไม่เบื่อเราสองคนเร็วนัก” ฟองจันทร์พูดเสียงเบาพลางก้มหน้าหลบสายตาของพันไมล์และธาดาที่มองเธอราวกับจะกลืนกินไปจนหมดทั้งตัว อื้อ...แค่สายตาก็ทำให้เธอรู้สึกว่าในท้องน้อยมันปั่นป่วนไปหมดแล้ว ถ้าหากถูกมือใหญ่นั่นจับทรวงอกจริง ๆ เธอจะไม่เหลวเป็นน้ำเลยหรือไง
คำตอบของสาวน้อยฟองจันทร์ทำให้พันไมล์หลุดเสียงหัวเราะออกมา...ทำหน้าที่ผัวให้ยายตัวเล็กน่าฟัดตรงหน้าหกเดือนแลกกับทองคำสองหีบที่ยังจะพาไปส่งถึงรถด้วย คิดยังไงมันก็คุ้มมากกว่าเสีย
พันไมล์หันไปมองธาดากับมาวินที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยถาม ตอนนี้ในหัวของสองหนุ่มคงจะไม่คิดอะไรนอกจากได้หลับนอนทำหน้าที่ผัวชั่วคราวให้กับสองพี่น้องสาวบ้านป่าแห่งนี้แล้วล่ะ เขาเลยหันไปมองวิลเลียม
“แล้วพวกเราต้องทำหน้าที่ผัวให้เธอทั้งสองคนเลยหรือไง” มาวินถาม ให้คลุกวงในขยี้ขยำพร้อมกันทั้งสองสาวพี่น้องที่ดูทรงแล้วจะต้องร้อนแรงไม่น้อยก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอกนะ แต่เขาไม่ค่อยชอบแบบนั้น ถ้าเป็นไปได้ก็...เอาคนใดคนหนึ่งดีกว่า
“ไม่ใช่จ้ะ ไม่ใช่ พวกพี่ต้องเลือกว่าจะเอ่อ...ว่าพี่คนไหนจะเอาพี่สร้อยเป็นเมีย พี่คนไหนจะเอาฉันเป็นเมียนะจ๊ะ”
“พวกพี่มากันสี่คน ก็หมายความว่า...”
“ได้เอาสร้อยเป็นเมียสองคน ส่วนอีกสองคนที่เหลือก็เอาฟอง”
“ใช่จ้ะ”
“ผมเลือกสร้อย” มาวินรีบบอกในทันที จะหน้าตาที่ละม้ายคล้ายกันหรือรูปร่างของสองพี่น้องที่ก็ไม่ได้แตกต่างกันเลยแต่เขารู้สึกชอบในตัวของสร้อยมากกว่า
“ฟองไม่รังเกียจใช่พี่ไหมจ๊ะ ถ้าพี่จะทำหน้าที่...ผัว! ให้นะ” ธาดามองร่างอวบอิ่มนัยน์ตาแวววาว
“คุณละพันไมล์ ว่าไง” วิลเลียมถามแม้พอจะมองสายตาของพันไมล์ออกอยู่แล้วว่าสนใจสาวคนน้อง
“ฟอง”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็เลือกเอาสร้อย” ว่าแล้ววิลเลียมก็จับแขนกลมกลึงของสร้อยดึงเข้ามาหาตัว เขาสอดแขนโอบรัดรอบเอวเล็กคอดดึงกายเพรียวอวบอิ่มมาหาตัว
“อุ๊ย!”
“ในเมื่อสร้อยไม่รังเกียจที่จะเป็นเมียของฉันกับมาวิน ฉันสองคนก็ไม่รังเกียจ แล้วก็ยินดีที่จะทำหน้าที่ผัวให้สร้อยมากเหมือนกัน” วิลเลียมพูดขณะแนบใบหน้าไปกับซอกคอระหงแล้วขบกัดผิวเนื้อนวลเนียนของสาวบ้านป่า
อื้อฮือ...กลิ่นเนื้อสาวบ้านป่าหอมจริง ๆ
นุ่มและนวลเนียนจนอยากกัดทำรอย ไหนจะเต้าอวบใหญ่ที่มันยั่วตาล่อใจให้อยากกัดกลืนกินยอดทรวงสีชมพูอ่อนจางที่นูนเด่นขึ้นมา ที่มันทำให้วิลเลียมกับมาวินทนไม่ไหว รีบจับกันคนละข้างอย่างรวดเร็ว...
ฮื้อฮือ...นุ่มนิ่มแล้วก็เต็มไม้เต็มมือดีจริง
- ผู้เขียน
