ร่างสูงสง่าของภีมวัจน์ในชุดกางเกงสแลกซ์สีเทาเข้มเกือบดำ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนจาง มีเสื้อสูทสีเดียวกันพาดอยู่ที่แขน ก้าวลงจากบันไดด้วยท่าทีทระนงแล้วตรงไปยังห้องอาหาร ชายหนุ่มเดาว่าป่านนี้สมาชิกทุกคนในบ้านคงอยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว และการคาดเดาของเขาก็ไม่ผิดไปจากที่คิด เพราะเมื่อเดินไปถึงก็เห็นทุกคนนั่งรอกันอย่างพร้อมหน้า แม้แต่น้องปริมหลานสาวตัวน้อยในชุดนักเรียนอนุบาลก็เช่นกัน
“น้าภามมาช้ากว่าเพื่อน ตื่นสายหรือค้า”
คำทักทายของเด็กหญิงพริมรตาเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนในที่นั้น
“นั่นสิภาม ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้าล่ะลูก ตื่นสายอย่างที่หลานว่าหรือเปล่า”
ผู้ที่เอ่ยถามคือคุณหญิงภาวนา อรรถเศรษฐ์สุนทร สตรีสูงอายุรูปร่างสูงผอม ดวงหน้างดงามสมวัยเจือด้วยรอยยิ้มบางๆ แม้จะอายุย่างเข้าเจ็ดสิบห้าแล้วก็ตาม แต่ท่าทางยังคล่องแคล่ว กระฉับกระเฉง
“ครับคุณย่า วันนี้ภามตื่นสายอย่างที่น้องปริมว่าจริงๆ ครับ”
คนตื่นสาย
