ภวัตผินใบหน้ามามองพิมพ์ณดานิ่ง หูไม่ได้ฝาดแน่หล่อนบอกว่าอยากสวยเพื่อเขา “ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดให้เธอเสียใจ”
“ช่างเถอะค่ะ ณดาเจียมตัวเองเสมอว่าไม่มีสิทธิ์ไปโกรธหรือน้อยใจทุกคำพูดทุกการกระทำของคุณ” หลังมือเล็กยกปาดน้ำตา เบือนใบหน้ามองออกนอกตัวรถจ้องนิ่งไปยังร้านอาหารไม่ไกลจากตรงนี้
“ณดา...” เขารู้สึกผิดจับใจ
“ออกรถเถอะค่ะณดาอยากกลับบ้าน”
“ณดา...”
“งั้นณดากลับเองก็ได้”
“โอเคๆ ฉันจะออกรถเดี๋ยวนี้แต่เธอหยุดร้องไห้เถอะนะ”
ภวัตยอมออกรถ ตลอดเส้นทางจากตัวอำเภอกลับสู่ภูตะวันพิมพ์ณดาร้องไห้ไม่ยอมหยุดตาแดงไปหมดเขาสงสารจนไม่รู้จะปลอบยังไงได้แต่อยากตบปากตัวเองจนกระทั่งถึงบ้านหล่อนก็ร้องไห้วิ่งหนีขึ้นห้อง เขาวิ่งตามขึ้นไปเคาะประตู “ณดา ฉันขอโทษ จริงๆ วันนี้เธอสวยมากแต่ฉันแค่ไม่อยากให้มีใครมาสนใจเธอ ฉันขอโทษ”
พร่ำขอโทษยังไงคนข้างในก็ไม่ยอมเปิดประตูออกมา ภวัตตบปากตัวเองหลายต่อหลายครั้งไม่รู้มาก
