บทที่ 1 นายตรี ปิ่นรักษา 3
949 คำ
เมื่อเดินมาอยู่ในสวนหลังบ้านหลังใหญ่ของตระกูลปิ่นรักษา มันสวยงามจริงๆ จัดตกแต่งน่ารัก และดอกไม้สวยๆ เต็มไปหมด มีดอกกุหลาบสีแดงที่เธอชอบด้วย ปอแก้วเดินไปจับดอกไม้แล้วก็โน้มตัวลงไปหอมสูดดมกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ ความอ่อนโยนที่แสดงออกมาทำให้คนที่มาด้วยกันเผลอมองเพลินและเผลอยิ้มไม่รู้ตัวด้วยกับภาพที่เห็น
“ชอบเหรอ?” น้ำเสียงแข็งดังขึ้นทำให้เธอยืดตัวเต็มความสูงอันน้อยนิดแล้วหันมาทางเขา ตอนนี้สีหน้า แววตา ท่าทาง น้ำเสียงต่างจากเมื่อกี้มาก เขาคงเป็นตัวของตัวเองสินะ เขาไม่ชอบเธอสินะ และเธอเองก็ไม่ได้ชอบเขาด้วยเหมือนกัน
“ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ แล้วเดินไปนั่งที่ศาลาริมสระบัวใกล้ๆ ตรีเองก็เดินตามไปนั่งในศาลาด้วยเช่นกัน
“แม่เราทั้งสองอยากให้เราหมั้นกัน”
“ค่ะ เพิ่งรู้เมื่อกี้เองว่าถูกคุณแม่หลอกมาดูตัว” เธอตอบไปตามความจริง
“ไม่อยากหมั้น?”
“ค่ะ ไม่อยากหมั้น” เธอตอบกลับแบบไม่คิดนาน
“อือ...ความคิดตรงกัน ว่าแต่ทำไมถึงไม่อยากหมั้นล่ะ”
“ก็ไม่ได้ชอบนี่คะ”
“เกลียด?”
“เพิ่งรู้จักกันจะเกลียดได้ไงคะ แต่ก็ไม่ได้ชอบค่ะ คุยกันได้”
“นั่นสินะ เพิ่งรู้จักจะเกลียดได้ไง แล้วจะทำยังไงถ้าเราสองคนถูกบังคับให้หมั้น”
“คุณแม่ของฉันไม่บังคับฉันหรอกค่ะ ถ้าฉันไม่ชอบ ท่านไม่บังคับแน่นอน”
เธอบอกเขาอย่างมั่นใจ และคำพูดห่างเหินนั่นก็ทำให้ตรีรู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อ่อนหวานอย่างภาพลักษณ์ภายนอกที่เห็น การต่อปากต่อคำของเธอมันฉลาดและทันคน ‘เก่งใช้ได้ยัยหลักกิโล’ เขาพึมพำพึงพอใจ และรู้สึกสนุกที่ได้คุยกับเธอเสียแล้วสิ ปกติมีแต่ผู้หญิงต้องการวิ่งเข้าหา แต่กับหลักกิโลน้อยที่นั่งตรงข้ามคนนี้แสดงชัดเจนว่าไม่ต้องการสานสัมพันธ์หรืออยากรู้จักตนไปมากกว่าที่คุยตอนนี้
“แต่แม่ฉันชอบบังคับนี่สิปัญหา” เขาตอบสวนกลับ
“แต่แม่ฉันไม่บังคับแน่นอนค่ะ” เธอบอกกลับอย่างมั่นใจ
หึหึ
ตรีแค่นขำในลำคอมองคนตัวเล็กที่ล้วงมือหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าถือใบเล็กเหมือนกระติ๊บข้าวออกมากดเล่นไม่สนใจตน ‘นี่กูไม่น่าสนใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ?’ คนที่มั่นใจในเสน่ห์ตัวเองมาตลอด พอมาเจอกับปอแก้ว สาวแต่งตัวเชยคนนี้ถึงกับไปไม่เป็นเลยตอนนี้ เสน่ห์อันร้อนแรงที่มีล่อเพศตรงข้ามมันใช้ไม่ได้ผลกับหล่อน
“ทำไมมั่นใจขนาดนั้น”
“เพราะฉันรู้จักแม่ฉันดีค่ะ” เธอเงยหน้าจากหน้าจอขึ้นมาตอบแล้วกดต่อสายหาเพื่อนที่โทรมาหาก่อนหน้านี้ แต่เธอไม่ได้กดรับสาย เพราะเข้าห้องน้ำอยู่ตอนนั้น พอจะกดรับก็สายตัดไปเสียแล้ว
“ฉันก็รู้จักแม่ฉันดีพอๆ กับเธอนั่นแหละหลักกิโล” เขาเน้นย้ำในท้ายประโยค ทำให้คนที่ไม่สนใจต้องเงยหน้าส่งสายตาไม่พอใจให้เขาทันที เกลียดที่สุดที่คนเอาปมความสูงเธอมาล้อแบบนี้
“ฉันแค่เตี้ยไม่ใช่หลักกิโล ไม่สนิทอย่ามาเรียกฉันแบบนี้” เธอตอบสวนกลับอย่างไม่พอใจพร้อมกับปลายสายที่โทรหากดรับสาย เธอจึงปรับอารมณ์ให้กลับมาปกติแล้วถามปลายสายไป
“มีอะไรรึเปล่าคะน้า” เธอกรอกเสียงส่งไปในสาย
ส่วนตรีก็ยิ้มขำท่าทางของหลักกิโลน้อยที่ตนตั้งให้เธอ ก็มันจริงๆ นี่ เธอตัวเตี้ยแค่อกเขาเองมั้งเนี่ย สูงถึงร้อยห้าสิบเซนติเมตรรึเปล่าก็ไม่รู้ และก็รอให้เธอพูดคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาถึงจะตอบกลับ เพราะเขามีมารยาทพอไม่พูดแทรกขณะคู่สนทนาติดสาย
“อือ...ไปได้ แต่ดึกหน่อยนะ รอแม่ปูหลับก่อน” เธอบอกตอบเพื่อนไปในสายเมื่อเพื่อนรักโทรมาชวนไปดื่มที่ผับที่ชอบไปประจำแถวทองหล่อ
“ว่าแต่มีใครไปบ้างรอบนี้” เธอถามถึงเพื่อนที่จะไปด้วยกัน เธอเรียนจบคหกรรมศาสตร์ ด้านอาหารและโภชนาการ เรียนจบมาได้สี่เดือนแล้ว ระหว่างนี้รอรับปริญญาบัตรเท่านั้น เพื่อนๆ ทุกคนก็ได้งานทำกันหมดแล้ว ส่วนเธอก็มารับช่วงต่อร้านขนมไทยชาววังของตระกูล เธอคือทายาทรุ่นที่ 34 ของตระกูลกรุงเก่า
“โอเค แต่เราไปช้าหน่อยนะ แค่นี้แหละ” แล้วก็ตัดวางสายไปทันที
“นัดกันไปไหนเหรอ ถึงรอน้าปูหลับ” คนที่นั่งฟังและจับใจความเธอโต้ตอบกลับเพื่อนในสายก็พอจะเดาได้ว่านัดกันไปเที่ยว
“ขอไม่ตอบนะคะ ฉันว่าเราเข้าไปในบ้านกันเถอะค่ะ”
“เดินชมสวนต่ออีกหน่อยสิ”
“ไม่แล้วค่ะ”
“โอเค งั้นเข้าไปในบ้านกันเถอะ และรู้ไหมที่แม่ฉันให้ฉันพาเธอมาเดินดูสวนเพราะอยากให้เราสนิทกัน”
“ไม่จำเป็นค่ะ เพราะยังไงเราก็ไม่ได้หมั้นกันแน่นอน” เธอบอกเขาแล้วลุกเดินลงจากศาลาไปทันที
‘ปากเก่งเป็นบ้า ยัยหลักกิโล’ เขาพึมพำแล้วลุกขึ้นเดินตามหญิงสาวไปติดๆ เกิดมาเพิ่งเคยเห็นผู้หญิงไม่สนใจนายตรี ปิ่นรักษาก็วันนี้แหละ ผู้หญิงอะไรไร้ความรู้สึกชะมัด
- ผู้เขียน
