ติ๊ด… ติ๊ด… ติ๊ด….
เสียงโทรศัพท์มือถือของจันทร์เจ้าที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ข้างหัวเตียงดังขึ้น ทำให้เธอหลุดจากห้วงภวังค์ความคิด แล้วเดินมากดรับสาย เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของแม่บ้านประจำคฤหาสน์ของตน
“คุณหนูอยู่ไหนคะ ป้าเป็นห่วง เห็นเมื่อคืนออกไปกับคุณไรอันแล้วไม่กลับเข้ามาบ้านอีกเลย”
พิมพารัวคำถามมาเป็นชุดทันทีที่หญิงสาวกดรับสายด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ส่งผลให้หญิงสาวที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเองกำลังเผลอทำตัวน่าเป็นห่วงต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“ตายจริง! จันทร์ขอโทษป้าพิมจริงๆ นะคะที่ลืมโทรบอกว่าตอนนี้อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของคุณไรอัน ขอโทษจริงๆ นะคะที่ทำให้เป็นห่วง”
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่วันหลังจะไปไหนก็โทรบอกป้าหน่อยนะคะ ป้าจะได้ไม่ต้องคิดไปต่างๆ นาๆ”
พิมพาไม่ถือโทษโกรธอะไร เพียงแต่เน้นย้ำกลับมาตามสาย เพราะเมื่อคืนนางแทบจะนอนไม่หลับ เกรงว่าคุณหนูของเธอจะได้รับอันตราย พอโทรหาเธอก็ไม่รับสาย จะโทรตา
