“จันทร์ นี่คุณแกล้งหลับหรือหลับจริงๆ กันแน่เนี่ย”
ไรอันเขย่าร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มตั้งแต่โรงหนังกระทั่งถึงบ้านและที่นอน โดยมีเขาเป็นคนอุ้มเธอเองไม่ให้ลูกน้องอาสาช่วย เนื่องจากไม่ต้องการให้ใครแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ
“จันทร์ ตื่นก่อน”
เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบอ้อนวอนบริเวณใบหูเล็ก แล้วงับมันเบาๆ อย่างอดใจไม่ไหว เมื่อความต้องการบางอย่างปะทุขึ้นจนนอนไม่หลับ ไรอันรั้งเอวคอดกระชับเข้าหาตัวพลางเบียดกายที่กำลังแข็งชูชันถูไถกับสะโพกงอนงามเพื่อปลุกให้เธอตื่น ใบหน้าหล่อเหลาและจมูกโด่งๆ ฝังลงมาคลอเคลียตามพวงแก้มเนียนขาวและซอกคอหอมกรุ่นไปมาราวกับเด็กน้อยขี้อ้อนไม่หยุด
“ไม่ตื่นใช่ไหม ได้...งั้นก็จำเป็นต้องใช้วิธีนี้แล้วแหละ”
เมื่อไม่เห็นว่าเธอมีปฏิกิริยาตอบสนองใดใด มือใหญ่ก็เลื่อนเข้ามาใต้เรือนผมอ่อนนุ่มหอมกรุ่น แล้วจับท้ายทอยเล็กให้พลิกหน้ามาหา ก่อนที่เขาจะขยับมาประกบปากร้อนๆ ลงบนกลีบปากอวบอิ่มสีห
