ตอนที่8
1462 คำ
หลายวันต่อมาลัมไม่เห็นไอรดาที่บริษัทเลย เธออาจจะหลบหน้าผมเพราะหวั่นไหวก็เป็นได้ หรือภพภูมิจะซ้อนเธอไว้กันนะ
ภพภูมิอาจจะชอบไออยู่ ผมจะทำยังไงดี ลัมนั่งเครียดอยู่หลังโต๊ะทำงาน คะแนนเขาตอนนี้ก็ติดลบจนแทบจะไม่เห็นเส้นชัยอยู่แล้วยังจะมามีคู่แข่งอีก แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อเด็กนะ เห็นทีต้องรุกให้มากกว่านี้แล้ว ลัมคิด
=br=
หรือผมจะเป็นพวกโรคจิต ตอนเธอรักก็เมินเฉย พอเธอไม่สนกลับโหยหา ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆว่าจะเป็นยังไงถ้าเธอเกิดมีแฟนใหม่ขึ้นมาจริงๆ
ลัมตั้งใจแล้ว วันนี้ยังไงต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง เขามีสิทธิความเป็นพ่ออยู่เต็มดีเอ็นเอ ถ้าไม้อ่อนไม่ได้ผล ก็ต้องไม้นวมกันล่ะ
=br=
ลัมมาดักรอไอที่ทางเข้าคอนโดทั้งวันแต่ก็ยังไม่มีวี่แวว แต่เมื่อกำลังจะถอดใจคนร่างเล็กก็เดินเข้ามาในตัวอาคาร
"อาโนเป็นลูกพี่!!" ลัมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาช่วงชิงครอบครัวของเขาไป ถึงไอจะไม่รักพี่ แต่พี่จะไม่ยอมให้ไอรักคนอื่น จะตบตีพี่ยังไงพี่ก็จะไม่ไปจากเธอ
"ใช่" ไอบอกน้ำตาคลอ แม้ว่าเธอจะต้องอ้อนวอนเขา หรือต้องกระชากบั่นคอเขาเพื่อช่วยชีวิตลูกเธอ ในตอนนี้อะไรก็ต้องทำ
"พี่ไม่ยอม ห๊ะ!! เมื่อกี้ไอว่า.."ลัมอึ้งแต่ก็ดีใจมากเมื่อสมองเขาประเมินผลที่ต่างกับที่คิด
"มากับฉัน" ไอบอก
=br=
ที่โรงพยาบาล
"เขาเป็นพ่อเด็ก" จู่ๆเธอก็บอกหมอ ผมดีใจมากนะ ถึงจะยังไม่เข้าใจ
"เชิญทางนี้ครับ"หมอบอก
ทั้งไอรดาและลัมต่างนั่งหน้าเศร้ารอฟังผล ที่เมื่อครู่ลัมเพิ่งไปตรวจเซลล์ต้นกำเนิดมา ต่อให้เป็นพ่อก็ยังต้องตรวจว่าเข้ากับของเด็กได้ไหม
หมออธิบายว่าอาโนต้องนอนอยู่ในห้องปลอดเชื้อแบบพิเศษจากนั้นจะเข้าสู่กระบวนการเคมีบำบัดหรือฉายแสง หลังจากนั้นจึงจะสามารถปลูกถ่ายเซลล์ต้นกำเนิดเข้าไปได้
=br=
ไอรดาที่กำลังนั่งเคลียร์งานอยู่ในห้องต้องรีบรุดไปดูเสียงของหล่นโครมในห้องนั่งเล่น อาโนตัวน้อยนอนหมดสติอยู่ข้างกองเลโก้พร้อมมีเลือดกำเดาไหลออกจากจมูก ไอช็อคเจียนบ้าเพราะกลัวลูกจะเป็นอะไรแต่ก็ต้องรวบรวมสติให้ไวที่สุดเพื่อชีวิตน้อยๆในมือเธอ
เมื่อผลจากการตรวจออกมาเธอยิ่งช็อคหนักเข้าไปใหญ่ มะเร็งเม็ดเลือด ถ้าไม่มีลูกไออยู่ไม่ได้ เธอรู้ว่าเธอต้องตายแน่ๆ
"ต้องปลูกถ่ายเซลล์ต้นกำเนิด จะดีมากหากเป็นของคนในครอบครัวเพราะจะมีเปอร์เซ็นต์ที่เนื้อเยื่อเข้ากันได้100%"หมออธิบาย
ไม่น่าเชื่อว่าถึงเธอจะเป็นแม่แท้ๆ แต่เนื้อเยื่อของเธอกลับเข้ากับเขาไม่ได้ ในขณะที่ไอกำลังสิ้นหวัง
"อาโนเป็นลูกพี่"
"ใช่" นาทีนี้เธอไม่สนศักดิ์ศรีใดๆแล้วขอแค่ช่วยชีวิตลูกชายเธอได้
"มากับฉัน!!"
=br=
"ลูกต้องปลอดภัย" ลัมปลอบใจหญิงสาวที่นั่งน้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด เธอไม่ได้ยินเสียงเขาเพราะเอาแต่คิดถึงลูกชายตัวน้อยของเธอ
ไอไม่เคยแยกจากลูกเลยตั้งแต่เขาเกิดมา เขาจะต้องร้องไห้แน่ๆ เขาไม่มีทางนอนคนเดียวได้ ไอสงสารลูกจับใจ
"นายหาทางให้ฉันอยู่กับลูกได้ไหม" เธอหันมาถามลัมเสียงอ่อน เขามีอำนาจเงินมากมาย เขาต้องทำได้
"มันเป็นห้องปลอดเชื้อ ไอต้องใจแข็งนะ เพื่อลูกจะได้หาย"
ไอได้ฟังแล้วก้มหน้าร้องไห้ เธออยากกอดลูก เธอจะตายแล้วในตอนนี้ ร่างเล็กมุดหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง ร้องไห้เท่าใดก็ไม่อาจบรรเทาความเจ็บนี้ได้ 'ปู่จ้า ช่วยลูกของไอด้วย' ลัมได้แต่ลูบหลังเล็กหวังปลอบโยน
=br=
ผมมองอาโนที่นอนอยู่บนเตียงโดยมีไอรดาก้มลงไปกอด เธอได้รับอนุญาติให้เข้าไปในห้องนั้นเป็นเวลาชั่วครู่
"อาโนจะอยู่กับแม่จ๋าๆๆ" เด็กชายร้องไห้กอดแม่ ไม่ว่าจะอธิบายยังไงเด็กน้อยก็ไม่ฟัง ลัมรู้สึกสงสารจับใจ 'พ่อขอโทษ ไม่ว่าจะเพราะอะไร เพราะเขาคนเดียว'
"อาโนครับ" ล้มก้มลงคุยกับลูก
"คุณเป็นใคร" อาโนถามผู้ชายที่ดูไม่เหมือนหมอที่เดินเข้ามาพร้อมแม่ ลัมมองหน้าไอเพราะไม่รู้ว่าเธอจะอนุญาตให้บอกไหมว่าเขาเป็นพ่อ
"คุณอาคนนี้เป็นเพื่อนแม่จ๋าเองครับ"เธอบอก
"ไม่ใช่แฟนแม่ใช่ไหม" เด็กชายพูดอย่างรู้มาก
"ไม่ใช่ครับ แม่สัญญาแล้วไง" คำตอบแม่ทำให้อาโนโผกอดแม่อีก อาโนกลัวแม่รักแฟนมากกว่าอาโน เสียงเล็กๆเคยบอกไว้
"ครับ เอ่อ..อาเป็น..เพื่อน" ลัมทำหน้าผิดหวังนิดหน่อยแต่ก็รีบปรับสีหน้าใหม่ด้วยความตั้งใจเดิม
"อาโนเห็นตึกตรงนั้นไหมครับ" ลัมชี้ไปที่โรงแรมหรูไม่ไกลจากโรงพยาบาล
"แม่จะอยู่ตรงห้องนั้นนะ แล้วจะมองดูอาโนทุกวันเลย"ลัมบอก
"ไม่เอา อาโนจะอยู่กับแม่"เด๋กน้อยไม่ยอม
"อาโน"
"ไม่ๆๆๆ"อาโนไม่ฟัง
"อาโนไม่สงสารแม่หรอครับ เห็นไหมแม่ร้องไห้ใหญ่แล้ว"ลัมชักจูงลูก
"....."อาโนหยุดร้องแล้วมองหน้าแม่
"อาโนอยากอยู่กับแม่แค่ตอนนี้หรือตลอดไปครับ"เขาถามต่อ
"ตลอดไปครับ"เด็กชายตอบ
"งั้นลูกต้องให้คุณหมอเอาลูกอมที่ติดอยู่ในท้องออกก่อนนะครับ"ลัมพยายามอธิบาย เขาเองก็สงสารลูกแต่ต้องทำแข็งใจ เพื่อตัวอาโนเอง
"มีลูกอมติดอยู่ในท้องอาโนหรอ" อาโนเปิดเสื้อขึ้นดูพุงน้อยๆของตัวเอง
"ใช่ครับ แต่ถ้าอาโนดื้อจะอยู่กับแม่ตอนนี้ อาโนจะอยู่กับแม่แปล๊บเดียว เพราะถ้าอาโนไม่หาย อาโนต้องไปสวรรค์ก่อนแล้วแม่จะอยู่ยังไงล่ะครับ"ลัมบอก อาโนหน้าเศร้า
"อาโนทำเพื่อแม่นะครับ"ลัมจับมือน้อยๆของลูก
"ครับ"
"เก่งมากครับ อาโนเก่งมาก"
"โอ๋ แม่อย่าร้องนะ"อาโนกอดหัวแม่จ๋าทำให้ไอรดายิ่งร้องหนักเข้าไปใหญ่ ตัวแค่นี้รู้จักดูแลแม่แล้ว อย่าไปจากแม่นะอาโน
=br=
=br=
ลัมพาไอรดามาพักที่โรงแรมที่ชี้บอกอาโน พอไอมาถึงห้องก็โบกมือให้หน้าต่างบานนั้นที่โรงพยาบาล อาโนที่ได้กล้องส่องทางไกลมองดูแม่ด้วยความคิดถึงและโบกมือตอบ
"อาโนรักแม่ครับ"
=br=
"ไอไปอาบน้ำเถอะ พี่จะสั่งของกินให้"ลัมบอกเธอที่ไม่มีท่าทีจะลุกจากหน้าต่าง
"ฉันไม่หิว"ไอตอบ
"ไม่หิวก็ต้องกิน ท่าทางคงยังไม่กินอะไรมาทั้งวัน"เขาบอกแกมดุ
"..จิ๊" ไอรดากำลังจะอ้าปากพูดบางอย่างแต่ลัมกลับสวนขึ้นทันควัน
"แข็งแรงเพื่อลูกสิ อย่าทำตัวเหมือนเด็กๆ" พูดแล้วลัมก็เดินไปโทรสั่งอาหาร ไอที่มีอารมณ์จะต่อปากต่อคำจึงเดินเข้าห้องน้ำไปให้มันจบๆไป
ลัมที่สั่งอาหารเสร็จเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาหนา ใจมันเจ็บหน่วงๆบอกไม่ถูกว่าทำไม ทั้งคิดเป็นห่วงลูกทั้งเจ็บปวดกับความผิดบาปในอดีต แต่เขาต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นที่พึ่งให้เธอ
"ทำไมคุณยังอยู่" ไอรดาในชุดคลุมอาบน้ำถามขึ้นพรางขมวดคิ้วเป็นปม
"พี่ห่วงลูก"
"ฉันไม่ให้คุณนอนด้วยแน่"ไอบอกเสียงแข็ง
"พี่ไม่นอนหรอก จะนั่งบนโซฟานี้แหละ"ลัมบอก
"ไงก็ให้ออกไปอยู่ดี"
"มากินเถอะ ข้าวมาแล้ว" ลัมไม่ฟังเดินไปรอที่โต๊ะทานข้าว
"มาเถอะ พี่ไม่ทำอะไรหรอก นี่หน้าสิ่วหน้าขวานใครจะคิดบ้าๆ"ลัมบิกเหนื่อยๆ
ไอถอนใจแล้วยอมเดินมา อันที่จริงเธอไม่อยากกินมันเลย แต่ลัมชอบเอาลูกมาขู่แกมบังคับ
"ถ้าเป็นอะไรไปอีกคนลูกจะอยู่ยังไง"ลัมบอกขณะที่มือตักผัดผักส่งให้ในจาน
"ค่าใช้จ่าย.."
"อย่าพูดเหมือนไม่รู้จักพี่" ใช่ เขาใช้เงินเป็นเบี้ยอย่างไม่เคยคิดเสียดายหรือคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ แต่เธอไม่อยากให้เขามามีบุญคุณอะไรอีก
"ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร!"ไอบอก
"ไอ"
เฮ๊ย ลัมถอนใจแล้วพยายามยัดข้าวต่อ เขาเองก็ไม่อยากกินเช่นกันแต่ต้องเป็นแบบอย่างให้เธอ
=br=
- ผู้เขียน
