ตอนที่6
1081 คำ
ในวันหยุด ไอรดาพาอาโนมาทำบุญที่วัด เธอแต่งกายด้วยชุดเดรทลูกไม้สีขาวส่วนอาโนใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเข้าชุดกับกางเกงและรองเท้าสีเดียวกัน
"คุณทวดอยู่ไหนหรอครับ?"อาโนถามหมายถึงตัวคุณทวดจริงๆไม่ใช่ในรูป ในขณะที่เดินจูงมือผู้เป็นแม่อยู่
"อยู่บนสวรรค์จ๊ะ"ไอรดาตอบ
"แล้วคนอื่นล่ะครับ?"
"ก็อยู่บนสวรรค์จ๊ะ"
"คุณพ่อด้วยหรอครับ?"
ไอรดาสะอึก ทำไมจู่ๆลูกถึงถามถึงพ่อ เขามาพูดอะไรกับอาโนหรือเปล่าในวันนั้น
"คุณทวดครับ อาโนเอาแกงไม่เผ็ดกับขนมมาฝากคุณทวดด้วยครับ" อาโนยืนคุยกับรูปทวดที่ข้างกำแพงวัดพร้อมวางพวงมาลัยลงหน้ารูป
"ทานให้อร่อยนะครับ"อาโนลูบที่รูปคุณทวดเหมือนตอนแม่ลูบหัวเขาบ่อยๆ
"อาโนอยากคุยกับคุณทวดจังครับแม่ ที่สวรรค์มีโทรศัพท์หรือเปล่าครับ"อาโนเงยหน้าขึ้นมาถาม
"หึหึ ไม่มีจ๊ะ"ไอเขี่ยแก้มกลมอย่างเอ็นดู
"ว๊าาา เสียดายจัง"เด็กน้อยทำหน้ามุ้ย
ไอรดานั่งลงข้างๆอาโนแล้วหอมแก้มลูกชายอย่างเอ็นดู ถ้าปูได้เห็นอาโนตอนนี้ต้องรักเขามากแน่ๆ
=br=
"ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย" ปู่กล่าวทักเมื่อเห็นหลานสาวหิ้วของมาเต็มไม้เต็มมือ
"วันนี้กินหม้อไฟกันดีกว่า" ไอชูของสดในมือให้ปู่ดู ก็วันนี้เงินเดือนออกทั้งทีนี่นา ต้องซื้อของดีๆให้ปู่กินสักหน่อย ไอหอมแก้มย่นๆของปู่แล้ววางของลงข้างๆ
"แล้วนี่มันอะไรล่ะ" ปูมองถุงที่ใส่ผลไม้หน้าตาประหลาด
"อะโวคาโด่จ๊ะปู่"ไอเหลือบมองในมือปู่แล้วตอบ
"อร่อยไหม"
"อร่อยจ๊ะ ง้าาา ไม่ได้กินอย่างนั้น" ไอรีบแย่งมาผ่าให้เมื่อเห็นปู่กำลังจะงับชิมรสชาติดู
"เปลือกมันกินไม่ได้"เธอบอก
"อ่าวหรอ ฮ่าๆๆๆ" ปู่ขำกับความเงอะงะของตัวเอง
"อร่อยไหมคะ"ไอถามหลังจากยื่นผลไม้ต่างเมืองให้พร้อมช้อนตักมันมือ
"แปลกๆแต่ก็อร่อยดี ไอ้โด่นี่"ปู่ว่า
"ไม่ช่ายยย อะโวคาโด่ต่างหากล่ะคะปู่"
"ชื่อมันพิลึกฮ่าๆๆๆ"
"อิอิ ปู่ก็.." แล้วปู่หลานก็ขำกับเรื่องตลกเล็กๆแต่มันเป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับเธอ
=br=
"ฮือๆๆๆๆๆๆ" ไอรดาร้องไห้จนตัวโยนหน้าหีบใส่ร่างปู่ ตอนเธอเสียพ่อแม่เธอเองยังอ่อนวัยนักจึงไม่ได้รับรู้สิ่งใด ความรู้สึกตอนนี้คือความเสียใจที่ยิ่งกว่าความเสียใจใดๆ การสูญเสียปู่อันเป็นที่รักทำให้เธอรับรู้แล้วว่า ลัมไม่ได้มีความหมายใดๆกับเธอเลย การเสียลัมไม่ได้ครึ่งของความเสียใจนี้ด้วยซ้ำ คนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ภาพรอยยิ้มเสียงหัวเราะและความรักบริสุทธิ์ที่ไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน ความปราถนาดีมากล้นเท่าจักรวาล ถ้าเราตายคนที่ว่ารักเราจะจำเราเพียงครู่ แต่คนในครอบครัวจะจดจำและคิดถึงเราตลอดไป 'ปู่จ้า ไอจะไม่เสียใจอีกแล้ว ไอจะมีความสุขและใช้ชีวิตให้ดีให้ปู่เห็นนะ ปู่คอยดูไอด้วยนะ'
แขกเหลื่อในงานที่ล้วนเป็นคนในระแวงบ้านทะยอยพากันกลับ แต่ไอรดายังคงนั่งอยู่ที่ศาลาต่อคนเดียว พวกลูกวัดเริ่มทะยอยเก็บของเงียบๆเพื่อไม่ให้รบกวนเธอ
ตืดๆๆๆๆ
ไอไล่ม่านน้ำตาเพื่อมองหน้าจอมือถือ เบอร์ที่คุ้นเคยที่ลบออกจากรายชื่อติดต่อโชว์อยู่หน้าจอ 'พี่ลัม'
ไอรดาปัดเลื่อนจอไปทางสีแดง สักพักก็มีสายจากเบอร์เดิมเข้ามาอีกแต่ไอรดาไม่รับสาย
ติ่งๆ
'พี่อยากคุยด้วย' ข้อความจากลัม
ไอรดาปาดน้ำตาออกจากแก้ม กว่า2เดือนแล้วที่เขาหายไป แต่มันไม่สำคัญอีกต่อไป ภาพวันที่ความจริงปรากฎ ภาพผู้หญิงคนนั้น ภาพของลัมที่ดันร่างเธอออกมาจากห้อง 'ไอท้อง!'สายตาคู่นั้นที่ไร้ความรู้สึกใดๆ
'ไอไม่ต้องการพี่แล้ว' ไอรดาเหมือนพูดกับตัวเองแล้วกดปิดเครื่อง ถ้าจะเริ่มชีวิตใหม่ คงต้องเปลี่ยนเบอร์ใหม่
=br=
ลัมมองออกไปนอกผนังกระจกใส ยัยไอไม่รับสายที่สำคัญไม่ได้มาเรียนเกือบ2เดือนแล้ว ทั้งที่ก็ให้บัตรไว้ใช้แล้วทำไมไม่มาเรียน ยัยเด็กโง่!! ลัมคิดถึงคนตัวเล็กแล้วรู้สึกโหวงเหวง คงเพราะเขาไม่เคยคบใครนานเหมือนเธอ หรืออาจจะเพราะเหตุผลอะไรเขาก็ไม่อาจทราบได้ แต่ตอนนี้ชักจะกังวน คงไม่ได้คิดสั้นหรอกนะ!
"ย้ายไปแล้ว" ลัมทวนคำ
"ครับ พอปู่เธอเสียน้องไอก็ฝากขายบ้าน ผู้ใหญ่แกสงสารเลยช่วยซื้อไว้ น้องมันคงไม่อยากอยู่จริงๆเพราะสะเทืองใจละมั้ง มีกันแค่ปู่หลานนี่เนาะ" เพื่อนบ้านบอกกับลัม
"ปู่เสีย!?"
"ครับ เมื่ออาทิตย์ก่อนนี้เอง"
ลัมถอนใจก่อนจะขับรถออกไป
อันที่จริงผมแค่รอให้เธอโทรมา แค่เธอโทรมาทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ทำไมเธอไม่ตื้อผมเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ยัยเด็กไร้พิษสงเอ๊ย ถ้าไม่มีเขาคนอย่างเธอจะทำอะไรเป็น ลัมหัวเสียเพราะอดห่วงเด็กในอุปการะไม่ได้ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยๆเธอคงไม่ได้คิดสั้น เพราะถ้าคิดแบบนั้นคงไม่ขายบ้านเพื่อไปตั้งต้นชีวิตใหม่หรอก ลัมนึกถึงใบหน้าน่ารักที่มีรอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้าทุกครั้งที่หันมอง เขาเกิดความรู้สึกเสียดาย ไม่คิดว่าจะเสียเธอไปจริงๆ
=br=
ลัมนั่งหน้าขลึมมองดูการรายงานของเหล่าพนักงานชั้นแนวหน้าของบริษัท เขาไม่ทันฟังด้วยซ้ำว่าพวกนั้นพูดเรื่องอะไร แต่บรรยากาศโดยรวมเต็มไปด้วยความตรึงเคลียดที่เกิดจากสีหน้าเคร่งขลึมของเขาเอง
'เธออยู่ยังไงก่อนหน้านี้ ขายบ้านจะได้สักเท่าไหร่กัน แล้วตอนท้องแก่ล่ะ ใครพาไปหาหมอ ได้กินยาบำรุงครรภ์บ้างหรือเปล่า เธอได้กินอาหารดีๆบ้างไหม ไออยู่ยังไง' ลัมอยากรู้ทุกเรื่อง ต่อให้รู้แล้วต้องปวดใจก็เถอะ 'ไอ พี่ขอโทษ'
=br=
=br=
=br=
- ผู้เขียน
