ตอนที่ 3
1014 คำ
หญิงสาวติติงด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบขณะบริกรเดินเข้ามาเพื่อรับออเดอร์
“เอสเปรซโซ่ที่หนึ่ง...ขอเข้ม ๆ เลยนะ”
เฟลรอฟ ชายร่างสูงใหญ่เชื้อสายรัสเซียสั่งก่อนหันมายังเจ้าของใบหน้ารูปไข่สวยคม โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลแกมเขียวใสสว่างที่จ้องเขาแทบไม่กระพริบ
“ขอโทษทีที่ทำให้รอนาน ผมกำลังรับคำสั่งจากนายใหญ่ เขาตื่นเต้นมากที่ภารกิจของคุณประสบความสำเร็จ”
เฟลรอฟกล่าวยิ้มแย้มขณะประสานมือหนาทั้งสองบนโต๊ะ เขามีท่าทีที่ดูเป็นมิตร แต่กลับมีอะไรบางอย่างที่อลินทิราเริ่มจับสังเกตุจากประกายตาคู่นั้นซึ่งไม่มีวันเก็บงำอารมณ์ได้เช่นรอยยิ้ม
“ฉันทำตามหน้าที่ค่ะ และตอนนี้ทุกอย่างก็ลุล่วงไปได้ด้วยดี”
“น่าชื่นชม...ผมรู้สึกชื่นชมความสามารถของคุณมากจริง ๆ ออโซลย่า...ห้องปฏิบัติการด้านฟิสิกส์ในคฤหาสน์ไพรซ์มีระบบความปลอดภัยแน่นหนามาก แต่คุณก็ทำได้ คุณเข้าไปเอาข้อมูลที่นายใหญ่ของเราต้องการออกมาได้ ผมเคยพบกับแดเนียล ไพรซ์ เจ้าของคฤหาสน์ เขาเป็นนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ที่ทั้งหล่อเหลาและฉลาดหลักแหลม ไม่มีใครรู้เลยว่าเบื้องหลังแดเนียลคือนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์มือฉกาจและเขาก็เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับขนาดที่รัฐบาลสหรัฐก็ยังไม่รู้เลยว่าการทดลองของเขาประสบความสำเร็จไปมากแค่ไหน...ทุกภารกิจที่คุณทำเพื่อไซออนเนตล้วนประสบความสำเร็จ และนายใหญ่ของเราก็พร้อมตอบรับทุกข้อเสนอที่คุณต้องการซึ่งก็หมายถึงสิ่งนี้ด้วย”
รอยยิ้มเกลื่อนบนใบหน้าดุก่อนที่เขาจะล้วงหยิบซองกระดาษจากด้านในเสื้อโค้ทส่งให้ออโซลย่า...สายลับสาวสวยลูกครึ่งไทย เวเนซูเอล่าที่ปฏิบัติภารกิจให้กับองค์กรไซออนเนตไม่เคยผิดพลาด แน่นอนว่าเธอทั้งสวยและฉลาดเป็นกรด เฟลรอฟ มองตามนิ้วเรียวบางที่หยิบซองจากมือเขาเปิดออกดูด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ บุรุษร่างสูงเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะยกถ้วยกาแฟที่บริกรนำมาวางไว้ขึ้นจิบเบา ๆ
“นี่คือทั้งหมดที่คุณต้องการ ทั้งตั๋วเครื่องบินไปเมืองไทย และเช็คเงินสดยี่สิบล้านดอลล่าห์ นายใหญ่ตั้งใจมอบให้ออโซลย่าก่อนที่เธอจะวางมือจากการเป็นสายลับขององค์กร”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ผมมีนัดกับนายใหญ่และมีเวลาไม่มากนัก ถ้าคุณจะส่งมอบของที่เราต้องการ...ตอนนี้”
เฟลรอฟรวบรัดตัดความทั้งที่เอสเปรซโซ่ตรงหน้าเขาแทบไม่พร่องลงเลยด้วยซ้ำ อลินทิราช้อนสายตามองเขานิดหนึ่งก่อนวางซองเอกสารลงบนโต๊ะ
“แต่ไม่ใช่ที่นี่” เขายับยั้งหญิงสาวที่กำลังจะล้วงหยิบของในกระเป๋าก่อนยืดลำตัวขึ้นและพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เธอเดินตามไป
อลินทิราลุกขึ้นและเดินตามไปโดยไม่มีข้อแม้ เฟลรอฟเดินนำหน้าเข้าไปด้านหลังของร้านกระทั่งถึงทางเดินแคบ ๆ ตรงไปยังห้องน้ำที่แทบไม่มีใครเดินผ่านมา
“นายใหญ่เสียดายคุณมาก เพราะนี่เป็นงานสุดท้ายของสายลับมือหนึ่งที่ดีที่สุดเท่าที่ไซออนเนตเคยมีมา”
ชายหน้าดุกล่าวขณะล้วงถุงมือสีดำขึ้นมาสวมอย่างใจเย็น สายลับมือหนึ่งขององค์กรคือออโซลย่า แต่นักฆ่าแห่งไซออนเนตคือเขา
“และงานท้ายสุดที่คุณต้องทำ...ส่งข้อมูลนั้นมา ออโซล...”
เสียงทุ้มห้าวขาดหายเข้าไปในลำคอคนตัวโตที่หันกลับมาพร้อมปืนพกขนาดเล็กที่หวังจ่อลงตรงหน้าท้องของอลินทิรา แต่เฟลรอฟก็ช้ากว่าสายลับสาวที่เข้าประชิดตัวและจ่อปืนเข้าไปในโค้ทของเขาพร้อมเหนี่ยวไกให้กระสุนทะลุลงตรงหน้าอกข้างซ้ายติดกันสามนัดซ้อน
“ออโซลย่า...”
เฟลรอฟครางออกมาใบหน้าบิดเบี้ยวเมื่อสำนึกถึงความเจ็บปวดที่เขาไม่ทันได้รู้สึกถึงมันด้วยซ้ำ เขาประมาทเกินไป ปืนพกสั้นที่เขาหวังใช้เจาะร่างเล็กแบบบางกว่าร่วงหล่นจากมือ
“ฉันคิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ เฟลรอฟ...ฉะนั้น นี่จึงเป็นงานสุดท้ายของฉัน...และของคุณด้วย”
“แก...”
ชายหน้าดุคำรามออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนร่างทั้งร่างจะทรุดลง อลินทิรารีบเก็บปืนพกกลับเข้าไปในแจ็คเก็ตขณะที่ยังไม่มีใครเดินผ่านมา เธอมองร่างของชายชาวรัสเซียที่นั่งแน่นิ่งเหมือนคนเมาแล้วหลับในท่าหลังพิงฝา หญิงสาวเก็บกลั้นน้ำตาและรำพึงออกมาเบา ๆ
“ฉันก็เสียดายคุณเหมือนกัน เฟลรอฟ”
ร่างระหงรีบพาตัวเองออกไปจากที่นั้นโดยไม่ยอมหันกลับไปอีก อลินทิราก้าวออกจากร้านด้วยใบหน้าที่พยายามปรับให้มันราบเรียบเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หญิงสาวทำใจไว้ก่อนหน้าว่าต้องเจออะไรบ้าง ซึ่งที่คิดไว้นั้นไม่ผิดคาด ไซออนเนตหักหลังเธอและคงต้องส่งคนออกตามล่าหากรู้ว่านักฆ่าขององค์กรถูกเธอฆ่าทิ้ง สาวสวยลูกครึ่งไทย เวเนซูเอล่ามิได้ยินดีต่อการก่ออาชญากรรมใด ๆ ทั้งสิ้น แต่เธอจำเป็นต้องป้องกันตัวเอง เธอก็เป็นแค่สายลับที่ตั้งใจทำงานให้องค์กรด้วยความสัตย์ซื่อเสมอมา อลินทิราไม่เคยทำงานพลาดและทุกคนให้การยอมรับเธอในฐานะของ ออโซลย่า สายลับสาวแห่งไซออนเนต ทว่านานเข้าความไม่ชอบมาพากลทำให้เธอต้องถอนตัวออกมา แม้จะรู้ว่าทุกอย่างอาจสายเกินไปก็ตาม
หญิงสาวตั้งความหวังไว้ว่าจะทำภารกิจสุดท้ายคือการจารกรรมข้อมูลจากห้องปฏิบัติการทดลองด้านฟิสิกส์ในคฤหาสน์ไพรซ์
- ผู้เขียน
