“แล้วพวกคุณล่ะคะ คงตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำยังไงกับสายลับอย่างฉัน”
“พวกเรางั้นหรือ? ไม่...เรื่องนี้มีแต่ผมกับคุณเท่านั้นที่รู้”
“พวกท่านคงจะรู้...ในวันหนึ่งที่ฉันตัดสินใจ”หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมดวงตาสีน้ำตาลแกมเขียวที่ฉายความเจ็บปวด ต่างคนต่างเงียบราวถูกกลืนหายเข้าไปในลมหายใจของกันและกัน โดยเฉพาะแดเนียลที่ยังคงตั้งคำถามว่าถึงที่สุดแล้วเขาจะทำเช่นไร ทว่าความคิดทั้งมวลกลับตกเป็นเบี้ยล่างให้ร่างกายที่ท้ายแล้วก็ไม่อาจทานทนต่อความหวามไหวเย้ายวน
“แดน...คุณอาจจะใช้ยากับฉันก็ได้นะคะ”
ร่างบอบบางกระซิบเสียงหวิวเมื่อรู้สึกถึงความแข็งขันแทรกเข้ามาในตัวเธอ หญิงสาวนึกถึงความน่าครั่นคร้ามที่เธอไม่อาจกลืนกินเขาได้ทั้งหมด แดเนียลเพียงส่ายหน้าและแย้มเรียวปากเผยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์
“ผมว่าบางทีมันอาจไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว”
“ทำไมล่ะคะ” หญิงสาวมีสีหน้าบอกความเคลือบแคลง
“ผมรู้ว่าคุณไม่จำเป็นต้องใช้มัน”
“แต่ม
