ตอนที่ 5
1069 คำ
“อยากตามมานักใช่มั้ย รู้จักฉันน้อยเกินไปเสียแล้ว”
เจ้าของร่างระหงเร่งเครื่องยนต์พารถของเธอตะลุยเข้าไปในเขตแดนอันกว้างใหญ่รายรอบด้วยผาหินสีส้มแดงหน้าตาแปลกประหลาด อาทิตย์กำลังยอแสงท่ามกลางภูมิประเทศของฝุ่นทรายแดงแห้งแล้งและหุบชันบนเนื้อที่กว้างใหญ่สุดลูกตา
“อะไรกันนี่...โอ...ไม่นะ...ไม่!”
เจ้าของดวงหน้างามอุทานออกมาอีกครั้งหลังตัดสินใจหักเลี้ยวจากถนนลาดยางลงไปตามทางดินทรายสีแดง เธอพยายามเร่งเครื่องรถที่โยกโยนไปตามทางขรุขระให้เกิดฝุ่นฟุ้งตลบทว่าโชคกลับไม่เข้าข้างเมื่อแรงกำลังของรถคันเก่าไม่อาจเทียบรถเอสยูวีรุ่นใหม่ที่แซงขึ้นไปแล้วเบรคกะทันหัน
เอี๊ยด...
เสียงล้อรถคาดิลแล็คเบียดกับพื้นทรายรุนแรงเมื่ออลินทิราเหยียบเบรกจนตัวโก่ง ฝุ่นทรายแดงฟุ้งตลบไปหมดและพอตั้งสติได้สายลับสาวจึงตัดสินใจหยิบปืนพกในกระเป๋าออกมาและเปิดประตูลงไปเผชิญหน้ากับคนที่เธอก็อยากรู้ว่าเป็นใคร
เจ้าของร่างระหงเล็งปลายกระบอกปืนไปยังรถเอสยูวีคันใหญ่เมื่อฝุ่นทรายเริ่มจางลงจนหมด เพียงครู่ประตูรถฝั่งคนขับจึงเปิดออกพร้อมกับที่ร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อยืดกางเกงยีนส์และรองเท้าด็อคเตอร์มาร์ตินจะก้าวลงมาและเธอก็เห็นว่าบนตัวของขาปราศจากอาวุธใด ๆ นอกเสียจากใบหน้าหล่อเหลาคมคายใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มและนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำที่สะกดเธอไว้ชั่วขณะ
“คุณเป็นใคร...ตามฉันมาทำไม!”
อลินทิราบังคับตัวเองให้ถามบุรุษที่กำลังก้าวเข้ามาหาด้วยทีท่าเยือกเย็น
“หยุดนะ! หยุดอยู่ตรงนั้น...บอกฉันมาว่าคุณเป็นใคร!”
หญิงสาวตวาดเสียงดังและเขาก็หยุดยืนห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เธอไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมไม่ยอมเหนี่ยวไกเพื่อจบสิ้นปัญหา
“ผมคือ...แดเนียล ไพรซ์”
ทันทีที่ประโยคแรกหลุดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูปบนใบหน้าคร้ามเข้มก็ทำเอาร่างระหงถึงกับผงะ มือเรียวบางที่กุมปืนไว้มั่นเริ่มสั่นขึ้นมาเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้หรือคือนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ผู้มีเบื้องหลังเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุอัจฉริยะคนนั้น
เขาช่างแตกต่างจากจินตนาการของเธอลิบลับว่าเจ้าของห้องปฏิบัติการใต้คฤหาสน์นั่นคงเป็นผู้ชายบอบบางสวมแว่นหนาเตอะ มันเป็นการคาดเดาของตัวเธอเองที่พลาดผิดไปหมด แดเนียล ไพรซ์ หล่อเหลาเกินกว่าจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ขลุกอยู่แต่ในห้องทดลอง และแกร่งกำยำเกินกว่าจะเป็นนักธุรกิจในชุดสูทแพงระยับ
บทที่ 2
เล่ห์ร้ายของสายลับ
“เคยมีคนบอกคุณหรือเปล่าว่าไม่ควรเอาปืนจ่อหน้าคู่สนทนาแบบนี้ คุณก็เห็นว่าผมไม่มีอาวุธอะไร ไม่ว่าจะเป็นมีดหรือปืน”
ชายหนุ่มยังคงกล่าวเสียงเย็นขณะแบมือทั้งสองข้างลำตัว
“แต่คุณขับรถตามฉันมาแบบนี้ก็ส่อเจตนาไม่ดีเหมือนกัน”
“มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือถ้าคนคนหนึ่งจะตามคนที่หยิบฉวยของของเขาไปโดยไม่บอกกล่าว หรือถ้าคิดว่าตัวเองบริสุทธิ์คุณคงไม่หนีหัวซุกหัวซุนให้ผมตามหาคุณแทบพลิกแผ่นดินแบบนี้หรอก ออโซลย่า!”
ดวงตาสีน้ำตาลแกมเขียวของคนฟังเบิกกว้าง น้ำเสียงทุ้มลึกและคำพูดรู้ทันของเขาสั่นประสาทของเธอมิใช่น้อย เขารู้ว่าเธอคือใคร หากทว่าสายลับสาวต้องข่มความกลัวไว้ข้างใน แดเนียล ไพรซ์ ก็แค่ผู้ชายมีเงินและเก่งแต่เรื่องวิทยาศาสตร์เท่านั้น ทำไมเธอต้องหวาดหวั่นกับคนหน้าตาดีแต่ไร้พิษสง
“คุณไม่ควรรู้จักฉัน แดเนียล”
อลินทิราเหยียดมุมปากพร้อมหรี่นัยน์ตาลง “ฉันว่าคุณควรกลับไปเสียจะดีกว่าเพราะสิ่งที่คุณกำลังตามหามันก็แค่ความสูญเปล่า”
“มันอยู่ในมือคุณ ออโซลย่า...มันเป็นความลับที่อาจฆ่าคนได้ทั้งโลก!”
แดเนียลยังคงเยือกเย็นแม้คำพูดนั้นจะทำให้อีกฝ่ายร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มก้าวเข้ามาอีก นอกเหนือจากความลังเลในแววตาสีน้ำตาลแกมเขียวใสสว่างคู่นั้น อีกอย่างหนึ่งที่เขายังมองเห็นได้ชัดเจนก็คือ ออโซลย่า เป็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์ดึงดูดยิ่งกว่าในรูปบนหน้าจอแล็ปท็อป
“ไซออนเนตบอกอะไรคุณบ้างหรือเปล่าเกี่ยวกับสิ่งนั้นที่เขาใช้ให้คุณไปจารกรรมมันมา”
“ฉันไม่จำเป็นต้องรู้!”
หญิงสาวแผดเสียงโต้กลับโดยไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่าร่างสูงใหญ่กำลังคืบเข้ามาใกล้ทุกขณะ เธอรู้เพียงว่าประสาทสั่งการควบคุมกำลังเริ่มเสียศูนย์ เธอไม่เคยพบเจอใครที่ไม่แสดงออกซึ่งความสะทกสะท้านใด ๆ ทั้งที่ถูกปืนจ่ออยู่ตรงหน้าเช่นเขา
“ฉันเป็นคนขององค์กร เมื่อไหร่ที่ได้รับคำสั่งฉันก็ต้องทำภารกิจให้ลุล่วง ฉันปฏิบัติตามหน้าที่โดยไม่จำเป็นต้องมีคำถาม”
“น่าชื่นชมสายลับแสนสวยที่ยอมให้องค์กรมืดใช้เป็นเครื่องมือ”
“คุณว่าอะไรนะ”
“ผมอยากแนะนำให้คุณปฏิเสธคำสั่งที่คุณไม่มีวันรู้ว่ามันจะทำให้คนอื่นพบกับความหายนะมากแค่ไหน!”
“แดเนียล...อ๊ะ!”
หญิงสาวร้องได้แค่นั้นเพราะมัวแต่ฟังสิ่งที่เขาพูดโดยไม่ทันได้ระวังปลายกระบอกปืนที่ถูกเจ้าของร่างสูงใหญ่จับมันไว้ด้วยมือเปล่าก่อนรวบข้อมือบางและหักมันทั้งสองข้างจนปืนกระเด็น
“โอ๊ย! ไม่!”
อลินทิราร้องเสียงหลงเมื่อถูกจู่โจมชนิดไม่ทันตั้งตัว ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะว่องไวและตอบโต้เธอได้อย่างชำนาญ แดเนียลใช้แขนหนารวบร่างระหงเข้าไปหาอกกว้าง อลินทิราไม่มีโอกาสได้สั่งสอนเขาอย่างใจคิดเพราะแขนทั้งสองข้างถูกมือหนาราวคีมเหล็กจับไพล่ไว้ข้างหลังและใบหน้าหวานอยู่ห่างจากเขาเพียงคืบ
“ปล่อยฉัน! แดเนียล ฉันน่าจะยิงคุณเสีย...โอ๊ย!”
- ผู้เขียน
