‘ไม่โกรธนะ มันเป็นอุบัติเหตุ’
ประโยคสั้น ๆ จากน้ำเสียงนุ่มของทิศใต้ดังก้องอยู่ในหัวชูครีม
เธอก้มหน้าเพื่อไล่น้ำตาตัวเองก่อนจะเงยหน้าฉีกยิ้มให้เขา
“นั่นน่ะสินะ มันเป็นอุบัติเหตุ”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อพึ่งสังเกตเห็นผ้าพันแผลที่มือของเธอ แต่เขาไม่ทันได้มองมันชัด ๆ ชูครีมก็เอามือหลบไว้ด้านหลังและหันไปพูดด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ กับแชมเปญ
“ชูครีมกลับก่อนนะคะพี่เปญ ขอบคุณมากค่ะสำหรับความช่วยเหลือ”
“เอ่อ น้องชูครีมพี่ว่า...”
“ขอโทษนะคะ ยังไงมีอะไรพี่เปญค่อยไลน์หาชูครีมนะคะ พอดีครีมไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน ๆ”
ชูครีมปรายตามองทิศใต้เล็กน้อย
“แต่พี่ว่าน้องคุยกับ...”
“คนจะไป มึงจะรั้งทำไมวะไอ้เปญ”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ชูครีมพยายามบังคับน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เธอหันหลังเดินออกไป โดยไม่หันกลับมามองด้านหลังอีก
“มึงทำเกินไปรึเปล่าวะไอ้เสือใต้”
แชมเปญเดินมายืนข้างเพื่อน ทิศใต้ไม่ตอบ สายตายังคงจับจ้
