ตอนที่ 5 แรด vs เสือ
1236 คำ
ตอนที่ 5
“มันเป็นใคร?”
“คะ?”
คิ้วสวยเลิกขึ้น ชูครีมเอี้ยวหน้าไปมองเจ้าของคำถามอย่างไม่เข้าใจ
“แฟนรึไง ที่โทรมา”
“ครีมไม่มีแฟน”
ชูครีมตอบนิ่ง ๆ ไม่ได้คิดอะไร เพราะสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง
หญิงสาวหันหลังปรุงรสแกงเขียวหวานอยู่จึงไม่มีโอกาสได้เห็น
สีหน้าของทิศใต้ที่กำลังยิ้มกว้าง แต่เพียงครู่เดียวเขาก็กลับมาบึ้งตึง
เมื่อโทรศัพท์อีกฝ่ายมีข้อความส่งมาด้วยประโยคสั้น ๆ ว่า คิดถึงน้องครีมจังครับ
“ไอ้เจ้าของข้อความนี่มันเป็นใครอีก!”
ทิศใต้เผลอขึ้นเสียง ปกติเขาไม่เคยหึงหวงใคร แต่ไม่รู้ทำไมพอเป็นชูครีมแล้วมันอยากจะระเบิดออกมา
“พี่ใต้จะขึ้นเสียงทำไม เอาโทรศัพท์หนูคืนมาด้วย”
ชูครีมตั้งใจจะเอื้อมคว้าโทรศัพท์ตัวเองคืนแต่ไม่สามารถทำได้ เพราะเธอเตี้ยกว่าทิศใต้มาก
“พี่เอาโทรศัพท์หนูคืนมา”
“คุยกับผู้ชายหลายคนมันไม่ดี เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่า...”
ทิศใต้ยั้งคำพูดตัวเองไว้เพราะรู้สึกว่าคำต่อจากนี้มันรุนแรงเกินไป
ถึงเขาจะกำลังโมโห แต่ก็ไม่ควรพูดถ้อยคำแบบนี้ออกไปอยู่ดี
“แรดค่ะ หนูรู้แต่หนูไม่แคร์ เพราะหนูไม่ได้หลอกใคร ทุกคนรู้สถานะข้อนี้ดี”
“ทำไมเธอถึง...”
“ผู้ชายยังภูมิใจที่โดนเรียกว่าเสือเลย ทำไมหนูจะภูมิใจที่โดนเรียกว่าแรดไม่ได้ พฤติกรรมก็ไม่ต่างกันมาก ที่ต่างคือเพศเท่านั้นเอง”
“เฮ้อ ฉันเข้าใจเรื่องนั้น ฉันไม่ได้ว่าไม่ดีแต่เลิกคุยกับไอ้พวกนี้ไม่ได้เหรอ”
“พี่มีสิทธิ์อะไรมาสั่งหนูเหรอคะ”
ทิศใต้นิ่งค้างไปเมื่อโดนย้อนถามกลับมาอย่างนั้น ชูครีมเลยหันไปยกหม้อแล้วยื่นส่งให้เขา
“ทานข้าวเถอะค่ะ เย็นหมดแล้ว”
บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนตึงเครียดกว่าทุกวัน ทั้งคู่นั่งทานขนมจีนเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนชูครีมลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารก่อน เตรียมจะเดินออกไป
“จะไปไหน?”
“อิ่มแล้วค่ะ ครีมจะกลับ”
“จะรีบไปหาไอ้พวกนั้นรึไง”
“พี่ทิศใต้อย่ามาหาเรื่องได้มั้ย”
ชูครีมบอกเสียงฉุน ไม่ชอบใจนักที่เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงและท่าทางแบบนั้น
“นั่งลง”
ทิศใต้พูดเสียงนิ่งโดยไม่ได้เงยหน้ามอง หญิงสาวมองคนไร้เหตุผลพลางสูดลมหายใจเข้าปอดและทำท่าจะเดินออกไป แต่ไม่ทันได้ก้าวขากลับโดนกระชากแขนให้กลับมาที่เดิม
“พี่บอกให้นั่งลงไง!”
เพียะ
มือสั่งการไวกว่าสมอง ฝ่ามือเล็กประทับลงบนแก้มของอีกคนเต็มแรง
ชูครีมไม่ใช่คนประเภทยอมใคร ยิ่งมาตะคอกใส่แบบนี้ด้วยแล้ว ยิ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบ
“ชูครีม”
“พี่ไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้กับหนู”
“ทำไมเราดื้อแบบนี้วะ”
ทิศใต้ลูบหน้าตัวเองแรง ๆ ปกติเขาไม่ใช่คนอารมณ์ร้าย แต่พอคิดว่าเธอจะต้องไปหาผู้ชายคนอื่น มันทำเขาอารมณ์เสียขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
“พี่จะเอาอะไรกับหนู พี่เองก็เป็นเสือไม่ใช่เหรอ ทั้งยังควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แล้วเรื่องที่หนูคุยกับผู้ชายหลายคน พี่จะมาเดือดร้อนอะไร”
“ชูครีม!!”
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่หนูนะ”
ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร สุดท้ายเป็นทิศใต้เองที่เดินกระฟัดกระเฟียดออกไป
“แมร่งเอ๊ย!”
โครม!
เขาเตะเก้าอี้ล้มลงก่อนจะตรงเข้าห้องนอนตัวเองไป ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนน้ำตาซึมอยู่ที่เดิม
“ไอ้พี่ทิศใต้บ้า”
ชูครีมเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองและออกจากห้องไป
บ้าจริง เธอทนกับคนแบบนี้ได้ไงตั้งสองอาทิตย์ คนอะไรไร้เหตุผลสิ้นดี ชูครีมรู้ว่าสิ่งที่ทำมันไม่ถูกต้อง แต่เขาก็ไม่มีสิทธิมาว่าเธอเพราะ
อีกฝ่ายก็ทำเหมือนกัน
เขาก็เสือ เธอก็แรด มันมีใครดีกว่าใครตรงไหน
ห้าวันที่ผ่านมาหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ชูครีมก็กลับมาอยู่บ้านที่เชียงใหม่โดยปิดมือถือไว้ ทั้งยังตัดขาดจากโซเชียลทั้งหมดเพราะอยากใช้ชีวิตสงบ ๆ บ้างก่อนจะเปิดเทอม
“ครีมลูก ทำไมเที่ยวนี้กลับบ้านเมินจัง ปิ๊กม.เมื่อไหร่ลูก”
“ครีมมาแค่ห้าวัน แม่ก็ไล่ครีมแล้วเหรอคะ”
แม่ของชูครีมเปิดเป็นร้านกาแฟติดริมน้ำแถมบรรยากาศดี ซึ่งเป็นคาเฟ่อันดับต้น ๆ ของเชียงใหม่ อีกทั้งรสชาติเบเกอรีของที่นี่ยังอร่อยจนหาใครมาเทียบไม่ได้
อีกทั้งขนมชูครีมที่เป็นขนมขึ้นชื่อของทางร้าน มียอดจองวันละเป็นร้อยกล่อง
“บ่ใจ๋อย่างนั้น ลูกน้อยของแม่ แม่แค่เห็นหมู่นี้ลูกใจลอยบ่อย ๆ โทรศัพท์ก็แทบไม่จับเลย เป็นหยังก่อลูกสาวแม่”
“บ่เป็นหยังทั้งนั้นแหละค่ะ เขาเรียกว่าโซเชียลดีท็อกซ์”
“จ้า ๆ วันนี้ลูกว่างก่อ”
“ทำไมเหรอแม่”
“พี่สาวเขาลาป่วย ลูกช่วยไปดูโฮมสเตย์แทนหน่อยได้ก่อ”
โฮมสเตย์เป็นอีกหนึ่งธุรกิจของบ้านชูครีม ซึ่งมีชื่อเสียงในเรื่องการออกแบบและบริการที่ยอดเยี่ยมเลยทำให้ยอดจองยาวตลอดทั้งปี
หากใครจะมาพักต้องจองก่อนเป็นเดือนเลยทีเดียว
“ได้จ้ะ ครีมทำชูครีมเสร็จพอดี เดี๋ยวไปเฝ้าให้”
ชูครีมเดินไปหอมแก้มแม่ก่อนจะตรงออกไปคว้ามอเตอร์ไซค์ขี่ไปยังโฮมสเตย์ที่ห่างออกไปไม่เท่าไหร่
“วันนี้มีลูกค้าจองเหมา 10 คน นัด 9 โมง”
ชูครีมอ่านตารางที่คนดูแลประจำเขียนไว้ให้ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา
“นี่จะ 10 โมงแล้ว โทรตามดีมั้ยนะ”
เธอหยิบโทรศัพท์ที่ปิดสนิทและหน้าจอดำมืดออกมาจากกระเป๋าพลางถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้ลูกค้าที่เดินมายังเคาน์เตอร์
“ขอโทษนะครับ ทานอาหารเช้าที่ไหนเหรอครับ”
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขาจะมาถามหาห้องอาหารทำไม ในเมื่อจุดรับประทานอาหารอยู่ด้านหลัง
“ด้านหลังเลยค่ะลูกค้า”
แต่ด้วยการทำงานบริการ เธอเลยยิ้มและตอบกลับอย่างสุภาพถึงแม้จะรู้ว่าเจตนาเขาไม่ได้ต้องการเข้ามาถามจริง ๆ
“ทานตรงนี้ไม่ได้เหรอครับ”
นั่นปะไร เธอคิดไว้ไม่มีผิดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจมาถามหรอก
“อะแฮ่ม เช็กอินครับ”
เสียงเข้มจากคนด้านหลังเรียกความสนใจจากทั้งคู่ เจ้าของเสียงเดินมากระแทกไหล่ผู้ชายหน้าเคาน์เตอร์ออกพร้อมทั้งส่งสายตาดุ ๆ ให้เขาจนคนโดนมองรีบขอตัวออกไป
ส่วนชูครีมนั้นถึงกับมองเขาตาค้างไปแล้ว ไม่คิดว่าคนที่เธอหนีมาตลอดห้าวันจะมาเจอกันง่าย ๆ ที่บ้านของตนเอง
“ไงครับหนู”
ดวงตาคมเหลือบมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์พลางกระตุกยิ้มและก้มลงกระซิบข้างหูหญิงสาว
“คิดว่าปิดมือถือแล้วจะหนีพี่ได้เหรอครับ”
- ผู้เขียน
